විලිලැජ්ජා සහගත සම්මුඛ පරීක්ෂණය

සම්මුඛ පරීක්ෂණයක් සමත් වෙන්න කාරණා කීපයක් බලපානවා. තමන්ගේ සුදුසුකම්, දක්ෂකම්, අවස්ථානුකූල හැසිරීම, වාසනාව වගේම පරීක්ෂක මණ්ඩලයේ ඉන්න අයට තමන් ගැන ඇති වන පළමු හැඟීමත් ඉතාම වැදගත් වෙනවා. 

ළඟදි දවසක එක්තරා විශ්ව විද්‍යාලයක එක්තරා රැකියාවකට මම අයදුම් කළා. ටික කාලෙකින් සම්මුඛ පරීක්ෂණේකට කැඳවීම් ලිපියත් ලැබුණා. යනවද නොයනවද කියලා හිතින් එහෙට මෙහෙට ඇද ඇද ඉඳලා ඔන්න ඔහෙ යනවා කියලා හිතා ගත්තා. 

යන්න සූදානම් වෙද්දිත් බාධා ගොඩයි. සේවා සහතිකයක් ගන්න වින්ද දුකක්. ඉන්ටර්විව් එකට කලින් දවසෙ පහත් පහුවෙලයි ඒක හම්බවෙනකොට. උපාධි සහතිකේ ෆොටෝ කොපි ගහන්න ගියපු කඩේ දාලා ඇවිත් හවස ආයෙත් ගිහින් අරන් ආවෙ. කඩේ මිනිස්සුන්ට සිහිය තිබ්බ නිසා හොඳයි මට වගේ නොවී. 

උදේ ඇහැරෙන්නත් පරක්කු උනා. සාරිය අඳින්න ගිහිනුත් පරක්කු උනා. අදාල විශ්ව විද්‍යාලයට ගියාට අදාල කාර්යාලය හොයාගන්නත් පරක්කු උනා. ඔහොම බාධා වෙවී ඉහින් කණින් දාඩිය පෙරාගෙන ඉන්ටර්විව් එක තියෙන තැනට ගියා. 

මම යනකොටත් ඉන්ටර්විව් පටන් අරගෙන. මගේ නම කතා කරන්න තව වෙලා තිබ්බ නිසා ෆෝන් එකේ ගේම් එකක් ගගහ හිටියා. 

ටික වෙලාවකින් නම කතා කරා. සහතික තියෙන ෆයිල් එකයි පර්යේෂණ පත්‍රිකා ඇතුළත් පොතුයි අරගෙන ඇතුළට යන්න ලෑස්ති උනාට ෆෝන් එක බෑග් එක ඇතුළට දාගන්න අමතක උනා. ෆෝන් එක අතේ කියලා මතක් උනේ දොර අරිද්දියි. ඉක්මනට බෑග් එකට දාගන්නත් බෑ අතේ බඩු වැඩියි. සාරියක් ඇඳලා නිසා සාක්කුවකට දාගන්නත් නෑ. 

මේ ඔක්කොම කල්පනා එක්ක ඇතුල් වෙද්දි තමයි නොවිය යුතු දේ සිද්ධ වුණේ. දොර ගාව තිබිච්ච පාපිස්සෙ කකුල පැටලුණා. අතේ තිබුණු ෆෝන් එක බිම වැටුණා. කෑලි හතර පැත්තට විසි වුණා. ඉක්මනට බිම වැටිච්ච ෆෝන් කෑලි ටික අහුල ගන්නයි හැදුවෙ මම. 

ඒත් අවාසනාව වළක්වන්න පුළුවන්ද. ඉස්සරහට එක කකුලයි හිබ්බෙ කකුලෙ වැදිලා ෆෝන් එකේ බැට්රිය සුරුස් ගාලා ගිහින් නතර වුණේ උප කුලපතිගෙ කකුල් දෙක ළඟ. ඒසී එකේ මට දාඩියත් දැම්මා. ඉන්ටවිව් බෝඩ් එකේ ඔක්කොම අයගෙ ඇස් මා ගාව. රස්සාව ගැන තිබිච්ච අන්තිම බලාපොරොත්තුවත් ඉස්සරහින් තියෙන සමච්චල් සහගත, වික්ෂිප්ත, කරදරකාර ඇස් ඉස්සරහ බොඳ වෙලා ගියා. 

ෆෝන් එකේ කෑලි ටික අහුලලා අවඥා සහගත බැල්මෙන් හිටි උපකුලපතිගෙ අතින් බැට්රියත් අරගෙන එතන මේසයක් උඩින් තියලා අදාල පුටුවෙ වාඩි උනත් හිත හොඳටම කලබල වෙලයි තිබ්බෙ.  මට උවමනාව තිබ්බෙ අහන ප්‍රශ්න වලට උත්තර දෙනවට වැඩිය එතනින් පිට වෙලා යන්න. අහපු දේවල් වලට මම මොනවා කිව්වද දන්නෑ. 

කෑලි වෙලා ගියපු ෆෝන් එකයි බලාපොරොත්තුයි එක්ක දොර පිටිපස්සෙන් වැහෙද්දි නම් පුදුම සැනසීමක් දැනුණා. මගෙ ජීවිතේ මම මූණ දීපු විලිලැජ්ජා සහගතම සම්මුඛ පරීක්ෂණය මේක තමයි.

මොනවා වුණත් මම සෑහෙන පාඩමක් මේ අත්දැකීමත් එක්ක ඉගෙන ගත්තා. මම කියන්නෙ කවදාවත් ඉන්ටවිව් එකකට යද්දි කලබලෙන් යන්න එපා. කලින් වෙලාව තියලා ලෑස්තිවෙලා යන්න. අනිත් එක තමන්ගෙ නම කතා කරනකල් ඉවසීමෙන් ඉන්න ගේම් ගහන්නෙ නැතුව. වෙලාව ආවම ෆෝන් පර්ස් අතේ රඳව ගන්න එපා. සේරටම වැඩිය වැදගත් දේ දොර ගාව තියෙන පාපිස්සෙ කකුල පටලවගන්න එපා..

Making a great first impression is the most important thing. Because you never get a second chance to create it.