සුදු ලූණු ගෙම්බා

සුදු ලූණු. එක එක අය අඩු වැඩි වශයෙන් කැමති කෑමක්. මගෙ නම් ප්‍රියතම කෑමක්. පුච්චපු සුදු ලූණු තමා මගෙ ෆේවරිට්. සුදු ලූණු තනිකර වෑංජනයක් විදිහට හදලත් ආසයි. බයිට් පැකට් එකක් කන්න ගත්තත් සේරටම කලියෙන් අර බැදලා දාපු සුදු ලූණු කෑල්ල ගන්නයි ට්‍රයි එක. අපේ ගෙදර කට්ටිය ගත්තත් හැමෝම සුදු ලූණු පෙරේතයො. අපේ ප්‍රධාන කෝකියා හෙවත් තාත්තා මොනා හරි කෑමක් හදන්න ගත්තොත් සුදු ලූණු ගෙඩි බාගයක්වත් දානවා. මම තනියම බෝඩිමේ උයන්න ගත්තත් නූඩ්ල්ස් එකක් හැදුවත් සුදු ලූණු ටිකක් පොඩියට කපලා දාන්නෙ ගෙදර පුරුද්දට.

පොඩි කාලෙ හෙම්බිරිස්සාව හැදුණාම බොන්න දෙන කොත්තමල්ලි එකටත් අපෙ අම්මා සුදු ලූණු බික් දෙකක් තුනක් දානවා. කෝප්පෙ අඩියෙ තියෙන තැම්බිච්ච සුදු ලූණු බික් දෙක තුන කන්න ඕනෙ කම නිසා කොත්තමල්ලි එක නහය වහගෙන උගුරට දෙකට ඇදලා දාන්නෙ. පොඩි කාලෙ මොකෝ දැන් උනත් සුදු ලූණු ට්‍රික් එක දාලා තමයි අම්මා කොත්තමල්ලි අපිට පොවන්නෙ. 

මගේ ඔය සුදු ලූණු පෙරේතකම ඉස්සර අපේ ඉස්කෝලෙ යාලුවො සෙට් එකත් දන්නවා. උන් එක්ක පොර කාලා බත් කනකොටත් වෑංජන වලට දාලා තියෙන සුදු ලූණු ටික උන් එකතු කරල මට දෙනවා ඉඳා කාපන් කියලා. හැබැයි මම ඒ ටික කාලා ඉවර වෙද්දි මේ යක්කු බත් එකටත් වැඩේ දීලා ඉවරයි. 

හැබෑටම එහෙමත් කාලයක්. ඉස්කෝලෙ ආපු වෙලේ ඉඳලා ඇරෙනකල් හරියට දෙයක් කරා නම් ඒ කාපු එකම විතරයි. පලවෙනි පීරියඩ් එකේ ඉඳන්ම කනවා. කකා ඉද්දි ගුරුවරයෙක් ආවොත් මොන අත හේදිලිද එහෙම්මම කොලේකින් අත පිහිදගෙන පාඩම අහගන්නවා. පීරියඩ් එක ඉවර උනාම ආයෙත් නතර කරපු තැනින් කෑම පටන් ගන්නවා. කොල්ලොත් එක්ක අපිට හැරෙන්නවත් පුලුවන්ද කන්න ගියාම. උන්ගෙ බත් කටක් අපේ බත් කටවල් පහක් විතර. ඒ මදිවට පොර කකා කනකොට ඔලුවෙත් එක්ක බත්. සුදු ලූණු බිකක් අරන් ගියපු දුරක්. 

ඉතින් සුදු ලූණු ගැන කිව්වොත් මම උපන්ගෙයි පෙරේතයෙක්. ඒකට අපේ සජිත්. සුදු ලූණු සුවඳක්වත් ආවොත් එතනින් එහාට කන එකත් නවත්තනවා. පුදුම අප්පිරියාවක් තියෙන්නෙ. මෙයා ගෙදර එන දවසට අපේ ගෙදර සුදු ලූණු බොතලේ පියනවත් අරින්නෙ නෑ. මේ තරම් සුදු ලූණු අප්පිරියාකාරයෙක් දැක්කමයි. 

මේ අප්පිරියාවටත් ලොකු හේතුවක් තියෙනවා. සජිත් පොඩි කාලෙ ඉස්කෝලෙන් එයාලට කෑම දෙනවලු. එක දවසක් හරි රසට පරිප්පුවක් හදලා තිබ්බලු. හැමෝම රස කර කර කෑවලු. ඒකෙන් සුදු ලූණු රසක් ඇවිත් තියෙන්නෙ. කාලා ඉවර වෙලා කැන්ටින් එක පැත්තෙ හරි කලබලයක්ලු. පොඩිකමට මෙයාලත් ගිහින් ඔලුව දාන්න. හපොයි බැලින්නම් පරිප්පු හැලියට ගෙම්බෙක් වැටිලා. ගෙම්බගෙ කෑලිත් පාවෙනවලු. ගෙම්බගෙ රස තමයි සුදු ලූණු වගේ මෙයාට දැනිලා තියෙන්නෙ. එදා ඉඳන් තමයි සජිත්ට මේ තරම් සුදු ලූණු අප්පිරියාව. 'සුදු ලූණු' කිව්වොත් 'බුදු අම්මෝ ගෙම්බා..' කියාගෙනයි දුවන්නෙ.