කම්මලේ බල්ලාගේ තියරිය හෙවත් බෝඩිං ජීවිතය

දුර පළාත් වලින් ඉගෙන ගන්න ආපු අය වගේම රැකියා කරන්න ආපු අයත් තමන්ට පහසු තැනකින් බෝඩිං වෙන්නනෙ බලන්නෙ. මම හිතන විදිහට මෙතන ඉන්න හුඟක් අය බෝඩිං ජීවිතය විඳලා හෝ විඳිමින් ඉන්න අය.

මාත් තවමත් දෙයියනේ කියලා අවුරුදු ගානක් තිස්සෙ බෝඩිං ජීවිතේ තමා. ඒකත් එක බෝඩිමක නෙමේ. එක එක හේතු නිසා මෙහෙට ආපු දවසෙ ඉඳන් බෝඩිං හතකම හිටියා.

හුඟක් වෙලාවට බෝඩිමක් හොයාගනිද්දි බලන්නෙ කරදරයක් නැතුව ජීවත් වෙන්න පහසුකම් තිබීම සහ ඉගෙන ගන්න හෝ රැකියාව කරන තැනට අඩු දුරකින් තිබීම තමයි. බෝඩිං හොයන එක නම් අන්තෙටම පණ යන වැඩක්.

ලොකු ගේට්ටුවක්, කිසිම පිලිවෙලක් නැතුව ඔහේ උඩට උඩට හදපු ගෙයක් කියන්නෙ බෝඩිමක මූලික ස්වරූපය. එහෙම තැනකට ගිහින් ගෙදර කවුද කියල පණ යනකල් කෑ ගහනවා.

ඊට පස්සෙ චූටි ජනේලෙකින් ගෙදර මනුස්සයා ඔලුව දැම්මට පස්සෙ සුපුරුදු වාක්‍ය ඛණ්ඩය අහනවා. "බෝඩර්ස්ලා ගන්නවද?".

හික්ස්. අපේ උන් ඉස්සර බෝඩින් හොයන්න යද්දි කියන කතාවක් තමයි බෝඩිං බලල ඇවිදලා ඇවිදලා අන්තිමට පාරෙ තියෙන ගලක කකුල පැටලිලා වැටෙන්න ගියත් කියවෙන්නෙ "බෝඩර්ස්ලා ගන්නවද" කියලලු.

කොහොම හරි ඔය අහන ප්‍රශ්නෙට නෑ කියන උත්තරේ හම්බුනොත් අකුලගෙන ආපහු යෑම තමා කරන්න තියෙන්නෙ. ඔව් කිව්වොත් ඒ එක්කම අපිට තව ප්‍රශ්න පත්තරේකුත් හම්බෙනවා ගෙහිමියාගෙන්.

"මොන ෆීල්ඩ් එකෙන්ද ඉගෙන ගන්නෙ?"
"කොහෙද ගෙවල්?"
"කී දෙනෙක්ටද බලන්නෙ?"

බොහෝ විට ඉගෙන ගන්න ෆීල්ඩ් එක මත බෝඩිම ලැබීමේ හෝ නොලැබීමේ සම්භාවිතාව තියෙනවා. ඒ කියන්නෙ ආකි හෝ ටෙක්ස්ටයිල් ඩිසයිනින් නම් එයාලගෙ කඩදාසි කාඩ්බෝඩ් වැඩියි කියලා ඉඩ ඇහිරෙනවා කියලා බෝඩිං දෙන්නෙ නෑ. IT කිව්වොත් කම්පියුටර් හයිකරගන්නව නේද කියල අහලා කරන්ට් බිල යනවා කියලා බෝඩිම දෙන්නෙ නෑ. තව කට්ටියකට උන් හැමතිස්සෙම කැම්පස් එකේ ගහගන්නවා කියලා බෝඩිං දෙන්නෙ නෑ.

ඔය විසිපැන වලට උත්තර දුන්නට පස්සෙ අපෙන් ගෙහිමියට තව ප්‍රශ්න පත්තරයක්.

"ගෙදර වෙන කවුද ඉන්නෙ?"
"බෝඩ් වෙලා ඉන්නෙ වෙන කවුද?"
"ලයිට් වතුර බිල් අපි ගෙවන්න ඕනෙද?"
"මාසෙට ගාන කීයද?"
"ඇඩ්වාන්ස් දෙන්න ඕනෙද?"
"බාත් රූම් ඇටෑච් බාත් රූම්ද්?"
"තට්ටු ඇඳන් දාල දෙනවද?"

මේ ප්‍රශ්න වලින් ගෙහිමියා සහ අපි සෑහීමකට පත් වුනාම තමයි ඔන්න බෝඩිමට එන්න පුලුවන්.

කොහොම කොහොම හරි බෝඩිං වට වන්දනාව කරලා දැන් මම ඉන්නෙ හත් වෙනි බෝඩිමේ. මේ වගේ බෝඩිමක නම් ඇත්තමයි මම මීට කලින් ඉඳලම නෑ.

ගෙදරට පිටින් තියෙන කාමරේක තම අපි නැවතිලා ඉන්නෙ. මාත් එක්ක තව යාලුවො දෙන්නෙකුත් ඉන්නවා. ඒ ගෙදර ඉන්නෙ පොඩි දරුවො දෙන්නෙක් ඉන්න අයිය කෙනෙකුයි, අක්ක කෙනෙකුයි, ඒ අක්කගෙ අම්මයි විතරයි.

බෝඩිමට ඇවිත් ටික දවසක් යනකොට තමා තේරුණේ මේ අයියයි අක්කයි හොඳටම රණ්ඩු වෙනවා කියලා. රෑ වෙද්දි කණ මදයා වගේ බීගෙන ඇවිත් ඒ අයියගෙ වැඩේ අක්කත් එක්ක රණ්ඩු කරන එක.

බෝඩිමට ආපු මුල් කාලෙ මේවා අහගෙන ඉන්න එක හරිම අප්සට්. අපිට කිසිම කරදරයක් නෑ එයාලගෙන්. ඒත් හැමදාම මෙහෙම රණ්ඩු කරන එක අහගෙන ඉන්න බැරි නිසා වෙන බෝඩිමකට යන්න කියලා ආයෙත් බෝඩිං හොයන්න අපි පටන් ගත්තා.

කකුල් රිදිච්ච එක විතරයි ඇවිදලා ඇවිදලා. මේ දවස් වල බෝඩිමක් බෙහෙතකටවත් හොයාගන්න නෑ. තිබිච්ච බෝඩිනුත් එක්කො ගාණ වැඩියි. එහෙම නැත්තන් දුර වැඩියි. එහෙමත් නැත්තන් මොකක් හරි එපා වෙන හේතුවක්.

කකුල් ගෙවෙනකල් ඇවිදලා ඇවිදලා බෝඩිමට එනකොට මෙන්න ඊයෙ මරාගත්ත උන් හරි ලස්සනට හිනා වෙවී කතා කර කර ඉන්නවා. උන්ට ගානක් වත් නෑ අපි බය වෙලා දැඟළුවට.

ආයෙමත් ටික දවසක් ගියාට පස්සෙ මේ ගෙදර අයියා මොකක් හරි රණ්ඩුවක් දුර දිග ගිහිල්ලා ඒ අක්කවයි, දරුවො දෙන්නවයි ගෙදරින් එලියට දැම්මා. අපි හොඳටම බය වෙලා හිටියෙ මේ මිනිස්සු මහ රෑ කොහෙ යන්නද කියලා.

සද්දයක් බද්දයක් නැති වෙනකොට හිමීට අපි දොර ඇරලා බලනකොටයි දැක්කෙ ගෙයි ඉස්සරහ පඩිය උඩ කට්ටියම වාඩි වෙලා ඉන්නවා.

මම අක්කට කිව්වා මුළු රෑ තිස්සෙම ඔතෙන්ට වෙලා ඉන්න බැරි හින්දා අපේ කාමරේට ඇවිත් ඉන්න කියලා. මොනව උනත් අර දරු පැටවු මොනව දැනගෙනද. පව් දෙයියනේ.

ඒත් අක්ක ගානක් නැතුව කියනවා කමක් නෑ නංගි තව ටිකකින් අරයට නින්ද ගියාට පස්සෙ ජනේලෙ ගලවලා ඇතුලට යනවා කියලා. ඒ කිව්ව වගේම ඒ අක්කා ජනේලෙ ගලවලා ඇතුලට ගිහින් සාලෙ දොර ඇරලා කට්ටියව ඇතුලට ගත්තා.

මේ සිද්ධිය වෙච්ච දවසට පහු වෙනිදත් අපි ආයෙ කකුත් ගෙවෙනකල් බෝඩිං හෙව්වා. අපේ තියෙන අවාසනාවට ඒ දවස් බෝඩර්ස්ලා ගන්න දවස් නෙමේ. සාමාන්‍යයෙන් එක බැච් එකක් අවුට් වෙන කොට තමයි බෝඩිං හිස් වෙන්නෙ.

ඉතින් අපි හිස් අතින් ආපහු බෝඩිමට එනකොට මෙන්න බොලේ එදත් නෝනලා මහත්තයලා විනෝද චාරිකාවක් ගිහින් හිනා වෙවී ආපහු එනවා. මුන්ට නැති අමාරුවක්නෙ අපිට තියෙන්නෙ කියලා අපිටම බැන බැන අපි ඇතුලට ගියා.

මොනව උනත් ඒ අක්කා පවුල රැකගන්න ඕනෙ නිසා හැමදෙම ඉවසගෙන ඉන්නවා වෙන්න පුලුවන්. අනේ මන්දා පවුලක් උනාටම පස්සෙ මේවා අපිට තේරෙයි.

කොහොම හරි අපිත් දැන් කම්මලේ බල්ලන්ගෙ තත්වෙට පත්වෙලා ඉන්නෙ. කොච්චර රණ්ඩු උනත් ඇහුන්නෑ වගේ ඉන්නවා. උන් කොච්චර මරා ගත්තත් උදේට හිනා වෙවී ඉන්නවා කියල දන්න හින්දා අපි කාලෙකට වෙන බෝඩිමක් හොයන එක නැවැත්තුවා.

කොච්චරද කියනවානම් මේ පාර වර්ල්ඩ් කප් මැච් එක පැරදුන දවසෙ ගෙදර මනුස්සයා පිඟන් පොළොවෙ ගහන සද්දෙ ඇහුනා පරාජය දරාගන්න බැරුව. ඔන්න උදේ අක්කා සද්ද නැතුව පිඟන් කටු එකතු කරන සද්දෙ ඇහෙනවා.

ආදරය කරලා දෙන්නෙක් බැන්දට පස්සෙ අන්තිමට ඒ බැඳීම නොකඩා අරන් යෑමේ එකම හේතුව දරුවොද කියන එක නම් මේ පවුල දැක්කාම හැමදාම මට හිතෙනවා. හැම පවුලක්ම එහෙම නෑ කියලත් මම අවිවාදයෙන්ම දන්නවා.

මොනා උනත් අනේ අප්පේ මට නං කාලෙකට බෑ ආයෙ බෝඩිං වන්දනාව කරන්න.