ගල් සියඹලා

ආයෙමත් ගල් සියඹලා වාරෙ ඇවිත්. පාරවල් අයිනෙ ගල් සියඹලා කඳු ගහගෙන විකුණනවා. සීයක් රුපියක් අසූවයි. මොකට මෙච්චර ගණන්ද මන්දා.

මොනා උනත් මම ආසම කෑමක් ගල් සියඹලා. ගල් සියඹලා වල මම ආසම දේ තමා ඒකෙ පිට පොත්තෙ ලස්සන. හරියට වෙල්වට් එකක් වගේ. ඔව් මම පිට පොත්තෙ ලස්සනට වෙලාවකට රැවටෙන්නෙ නැතුව නෙමෙයි.

ඕවයින් මදේ හොඳ එකක් අහු වෙන්නෙ කලාතුරකින්. වැඩි හරියක් තියෙන්නෙ ඇඹුල්ම ඇඹුල් මදේ කරකුට්ටන් වෙලා ගියපු ඒවා හරි පණුවො පිරිච්ච ඒවා හරි තමා. ඒත් රසම රස ගල් සියඹලාවක් කන්න ලැබුණාම ඒකෙ රස වැඩිපුර දැනෙන්නෙ දිවට නෙමෙයි හිතට.

මම නම් කරන්නෙ ගල් සියඹලා අහුරක් අරගෙන පොතක් එක්ක දැහැන් ගත වෙන එක. පොත රසවත් උනොත් නම් අමතක වෙලා පණුවොත් කැවෙනවද මන්දා. කමක් නෑ මම වෙජිටේරියන් නෙමෙයි වෙලාවට. අන්තිමට ඉතුරු වෙන්නෙ කියවලා ඉවර වෙච්ච පොතයි, ගල් සියඹලා පොතුයි ඇටයි හිත ඇතුලෙ පිරිච්ච මහා තෘප්තිමත් හැඟීමකුයි විතරයි.

කලුපාට විල්ලුද වගේ ලස්සන පිට පොත්ත ඇතුලෙ තියෙන මදේ කොහොම එකක්ද කියල කන්නෙ නැතුව අපිට හිතාගන්න බෑ. වෙලාවකට හිතෙනවා මිනිස්සුත් ගල් සියඹලා වගේද කියලා. විල්ලුද පිට පොත්ත විතරයි අපිට පේන්නෙ. ආශ්‍රය කරලා නොබලන තාක් කල් අපි හිතන්නෙ රසම රස මනුස්සකමුයි ඇතුලෙ ඇත්තෙ කියලා.

සමහරවිට ඒ පූර්ව නිගමනය හරි වෙන්න පුලුවන්. ඒත් හුඟක් කලාතුරකින් තමයි. එක්කො තෙතමනයක් නැති වියලි ඇතුලාන්තයක් වෙන්න පුලුවන්. එහෙම නැත්තන් අමනුස්සකම් වලින් නරක් වෙලා පණුවො පිරිච්ච මදයක් වෙන්න පුලුවන්.

ඒ යථාර්ථය දැන දැනත් අපි ගල් සියඹලා කන එක නවත්තනවද. අපිට හැමදාමත් ඉතුරු වෙන්නෙ මිනිස්සු ළඟ සුන්දර මනුස්සකම් ඇතියි කියල හිතන බලාපොරොත්තුව විතරයි.

මම කොහෙන්ද පටන් ගත්තෙ . කොහෙන්ද ඉවර කරේ. අඩේ ගල් සියඹලා කාලා මම දාර්ශනිකයෙක් වෙලාද. නැත්තන් පිස්සෙක් වෙලාද. අනේ මන්දා. තවත් ගල් සියඹලා ඉතුරුයි. ඉතුරු ටික කන්න යන්න ඕනෙ.