නා කපන වැස්සෙ නාට්ටි බැලූ හැටි දෙයියොත් දන්නෙ නෑ

ගිය සිකුරාදා කැම්පස් එකේ 'දෙයියොත් දන්නෙ නෑ' වේදිකා නාට්‍යය වේදිකා ගත උනා. මටත් බලෙන් ඇඟේ ගහපු ටිකට් එකක පිහිටෙන් ඒක බලන්න අවස්ථාවක් හම්බ උනා.

නාට්‍යය ගැන කියන්න කලින් ඒක බලන්න කාපු කට්ට ගැනත් කියල ඉන්නම්. 6.30 ෂෝ එක බලන්න සෙට් උනේ මගේ බෝඩිමේ උන් දෙන්නා එක්ක. හවස් වෙද්දි හොඳටම වහින්න වගේ තිබ්බෙ. ඒත් ඉතින් දැන් ටිකටුත් ගත්තු එකේ වැස්සට බයේ බෝඩිමට යන්න හිතුනෙ නෑ.

හවස 6 විතර වෙද්දි නාට්‍යය පෙන්නන හෝල් එක ගාව එලියෙ ටිකක් දිග පෝලිමක් හැදිලා. ඉතින් අපිත් ගිහින් පෝලිමට එකතු උනා. දැන් නම් වහින්න ඔන්න මෙන්න. අපේ උන් කන් කෙඳිරි ගානවා අද වැස්සෙ නාන්න වෙයිද දන්නෙ නෑ කියලා.

ඒ අස්සෙ වැහි කළුවර කපාගෙන යන්න අකුණු ගහනවා. ඒකත් මහ සද්දෙන්. පෝලිමේ ඉන්න එකා දෙන්නා මාරු වෙලා යනවා. අපේ සෙට් එකේ එකියක් හොඳටම බයයි අකුණු වලට. මේකි ටිකක් උසයිත් එක්ක. අකුණු ගැහුවොත් උස උන්ටනෙ ඉස්සෙල්ලාම වදින්නෙ කියලා මේකි නැවීගෙන ඉන්නවා. මම කිව්වා නෑ බං හෙණ ගහනකොට මූණ බලලයි වදින්නෙ කියලා. ඒ පාර කුඩෙන් මූණ වහගෙන.

ඔහොම ටික වෙලාවක් අකුණු ගගහ ඉඳලා පටන් ගත්තෙ නැතෑ මොර සූරන වැස්සක්. පෝලිමේ අය කුඩ ඉහලගෙන ඉන්නතැන් වලටම වෙලා ඉන්නවා. එකෙක්වත් හෙලවෙන්නෙ නෑ. අපි ගියොත් අපිටත් හිටපු තැන් නැතිවෙන නිසා අපිත් එතනම හිටියා.
දෙපැත්තෙන් එන හිරිකඩ වලට අමතරව අනුන්ගෙ කුඩ වලින් බේරෙන වතුරෙනුත් හොඳටම තෙමිලා. ඒත් කමක් නෑ තව ටිකකින් ඇතුලට ගනියිනෙ කියලා කාගෙන හිටියා.

ඔහොම ඉන්නකොට තමා සංවිධායක මණ්ඩලේ කෙනෙක් කෑ ගගහ යනව ඇහුණෙ 200, 300, 500 ටිකට් එහා පැත්තෙ දොර ගාව තියන පෝලිමට එන්න කියලා. බොලේ බලපුවාම අපි අරන් තියෙන්නෙ 200 ටිකට්. ඒ මදිවට මේ පෝලිමේ ගහලත් තියෙනවා 50, 100 ටිකට් කියලා.

කාට කියන්නද මේ දුක ඉතින්. අපිත් මොක්කුද වගේ දුවගෙන ඇවිත් හිටගත්තා මිසක් මොකෙක්ගෙන් වත් ඇහුවෙත් නෑනෙ. ඒ මදිවට හොඳම වැඩේ තමයි 200 පෝලිම තියෙන්නෙ පොඩ්ඩක්වත් තෙමෙන්නෙ නැති තැනක. මෝඩකමට මක් කොරන්නද. හොඳට නාගත්තා.

නාට්‍යය ගැන නම් කියලා වැඩක් නෑ මල් හතයි. මේකෙ අධ්‍යක්ෂක සරත් කුලාංග මහත්මයා. තාත්වික සම්ප්‍රදායෙන් මිදුණු අලුත් නාට්‍යක්. මුල සිට අග දක්වාම ඉතාම රසවත් ප්‍රහසනයක් කියන්න පුලුවන්. පටන් ගන්නකල්ම අපේ උන්ගෙ ජාතික ගීය වාදනය වෙවී තිබුණත් (හූ කීම) පටන්ගත්තට පස්සෙ මීක් ශබ්දයක් වත් නෑ.

විජය නන්දසිරි මහත්මයා රඟපාන නාට්‍ය ගැන අමුතුවෙන් කියන්න ඕනෙ නෑ නේද. ඔහු පමණක් නෙවෙයි මෙහි රඟ පෑ සරත් කුලාංග, තුෂාරි ගුණරත්න, කුමාර තිරිමාදුර, ආනන්ද අතුකෝරාල වැනි රංගන ශිල්පීනුත් තමන්ගේ චරිත වලට උපරිම සාධාරණයක් කරලා තිබුණා.

මුළු නාට්‍යය පුරාවටම ඔබට සිනාවෙන් මිදෙන්නට නම් ඉඩක් නෑ. කාලෙකට කලින් බලපු "බල්ලොත් එක්ක බෑ" නාට්‍යත් ඔය වගේ තමයි.

මට නම් වේදිකා නාට්‍යයක් බලනවා තරම් ආශ්වාදයක් ටෙලි නාට්‍යයකින් ලැබෙන්නෙ නෑ. ඉතින් නාට්‍යය බැලුවට පස්සෙ බලන්න කලින් විඳපු දුක කොහෙන් ගියාද දන්නෙ නෑ.

ස්ත්‍රීත්වය ගැන කතා කරන මේ සොඳුරු වේදිකා නාට්‍යය ඉඩක් ලැබුණොත් ඔබත් බලන්න.

ගල් සියඹලා

ආයෙමත් ගල් සියඹලා වාරෙ ඇවිත්. පාරවල් අයිනෙ ගල් සියඹලා කඳු ගහගෙන විකුණනවා. සීයක් රුපියක් අසූවයි. මොකට මෙච්චර ගණන්ද මන්දා.

මොනා උනත් මම ආසම කෑමක් ගල් සියඹලා. ගල් සියඹලා වල මම ආසම දේ තමා ඒකෙ පිට පොත්තෙ ලස්සන. හරියට වෙල්වට් එකක් වගේ. ඔව් මම පිට පොත්තෙ ලස්සනට වෙලාවකට රැවටෙන්නෙ නැතුව නෙමෙයි.

ඕවයින් මදේ හොඳ එකක් අහු වෙන්නෙ කලාතුරකින්. වැඩි හරියක් තියෙන්නෙ ඇඹුල්ම ඇඹුල් මදේ කරකුට්ටන් වෙලා ගියපු ඒවා හරි පණුවො පිරිච්ච ඒවා හරි තමා. ඒත් රසම රස ගල් සියඹලාවක් කන්න ලැබුණාම ඒකෙ රස වැඩිපුර දැනෙන්නෙ දිවට නෙමෙයි හිතට.

මම නම් කරන්නෙ ගල් සියඹලා අහුරක් අරගෙන පොතක් එක්ක දැහැන් ගත වෙන එක. පොත රසවත් උනොත් නම් අමතක වෙලා පණුවොත් කැවෙනවද මන්දා. කමක් නෑ මම වෙජිටේරියන් නෙමෙයි වෙලාවට. අන්තිමට ඉතුරු වෙන්නෙ කියවලා ඉවර වෙච්ච පොතයි, ගල් සියඹලා පොතුයි ඇටයි හිත ඇතුලෙ පිරිච්ච මහා තෘප්තිමත් හැඟීමකුයි විතරයි.

කලුපාට විල්ලුද වගේ ලස්සන පිට පොත්ත ඇතුලෙ තියෙන මදේ කොහොම එකක්ද කියල කන්නෙ නැතුව අපිට හිතාගන්න බෑ. වෙලාවකට හිතෙනවා මිනිස්සුත් ගල් සියඹලා වගේද කියලා. විල්ලුද පිට පොත්ත විතරයි අපිට පේන්නෙ. ආශ්‍රය කරලා නොබලන තාක් කල් අපි හිතන්නෙ රසම රස මනුස්සකමුයි ඇතුලෙ ඇත්තෙ කියලා.

සමහරවිට ඒ පූර්ව නිගමනය හරි වෙන්න පුලුවන්. ඒත් හුඟක් කලාතුරකින් තමයි. එක්කො තෙතමනයක් නැති වියලි ඇතුලාන්තයක් වෙන්න පුලුවන්. එහෙම නැත්තන් අමනුස්සකම් වලින් නරක් වෙලා පණුවො පිරිච්ච මදයක් වෙන්න පුලුවන්.

ඒ යථාර්ථය දැන දැනත් අපි ගල් සියඹලා කන එක නවත්තනවද. අපිට හැමදාමත් ඉතුරු වෙන්නෙ මිනිස්සු ළඟ සුන්දර මනුස්සකම් ඇතියි කියල හිතන බලාපොරොත්තුව විතරයි.

මම කොහෙන්ද පටන් ගත්තෙ . කොහෙන්ද ඉවර කරේ. අඩේ ගල් සියඹලා කාලා මම දාර්ශනිකයෙක් වෙලාද. නැත්තන් පිස්සෙක් වෙලාද. අනේ මන්දා. තවත් ගල් සියඹලා ඉතුරුයි. ඉතුරු ටික කන්න යන්න ඕනෙ.

මගුල් කෑමත් ලේසි පාසු නැත

කාලෙකින් පෝස්ට් එකක් දාන්නත් බැරි උනා. කට්ටියගෙ බ්ලොග් පැත්තෙ යන්නත් බැරි උනා. අධ්‍යාපනික වැඩක් හින්දත් වගේම රාජකාරි අතිනුත් ඔලුව උස්සගන්න බැරි තරමට මේ දවස් වල වැඩ. ඒ අස්සෙ නිවාඩු දාලා ගෙදරත් ගියා.

මේ දවස් වල අපේ ගෙදර මංගල්ලෙකට ලක ලෑස්ති වෙනවා. හික්ස්. මගේ නෙමෙයි. අපෙ අක්කගෙ.

වෙනදට හොඳට ඇඳගෙන මේකප් දාගෙන මගුල් ගෙදරක ගිහින් පැය තුන හතරක් තිස්සෙ කාලා බීලා විනෝද වෙලා ආවට මොකෝ ඒ පැය තුන හතර වෙනුවෙන් කොයි තරම් මහන්සි වෙන්න වෙනවද කියලා තේරෙන්නෙ තමන්ගෙම කෙනෙක්ගෙ වෙඩින් එකක් ලෑස්ති කරද්දි තමා. අපේ බැඳපු සහෝදරවරු ඔය මහන්සිය ගැන දන්නව ඇතිනෙ ඉතින්.

අනේ දෙයියනේ මේ පැය ගාණට වියදම් කරන සල්ලි කන්දරාව. ඒත් ඉතින් කවුරු උනත් බඳින්නෙ එක පාරනෙ කියලා ඔය ටික ඔහොම්මම කරනවා.

මේ දවස් වල නම් වෙඩින් එකට ආරාධනා කරන වැඩ තමා කරන්නෙ. ඔහොම ආරාධනා කරන්න යනකොටත් හරි හරි වැඩ සිද්ද වෙනවා.

මම ගෙදර ගිය දවස් ටිකේ අම්මලා නෑදෑ ගෙවල් වල යද්දි මාවත් එල්ලගෙන ගියා. එක කට්ටියකට ආරාධනා කරපුවාම අත ඇරපු අය කෝල් කරල අහනවා අපිට ආරාධනා කරන්නෙ නැද්ද කියලා. තවත් සමහරුන්ට ආරාධනා කරපුවාම තව කට්ටියක් ගැන සඳහන් කරලා එයාලටත් මේ ගමන් කියාගෙන යන්න කියනවා.

නෑයෝ වනාහි වේයෝ වැනි ජාතියකි කියන එක ඔප්පු වෙන්නෙ මේ වගේ වෙලාවට තමා. හදිස්සියේවත් පුංචි හරි අතපසුවීමක් උනොත් නෑදෑකමුත් එතනින්ම ඉවරයි.

සමහර වැඩිහිටි නෑයො වෙඩින් කාඩ් එක දුන්නට ඒක ආරාධනාවක් කියලා පිළිගන්නෙ නෑ. අනිත් එක එයාලට වෙඩින් කාඩ් එක තැපැල් කරල හරි යන්නෙත් නෑ. දුරු කතර ගෙවාගෙන ඇවිත් බුලත් දෙන්න ඕනෙ. නැත්තන් වසලා හමාරයි.

පහුගිය දවස් වල අක්කගෙ අඩුපාඩු වලට එයත් එක්ක ඇවිදින්න උනා හරියට. එක පාරක් යනවා කොණ්ඩ සැරසිල්ල දාලා බලන්න. ආයෙ යනවා පෝරු සෙටිබැක් ආදී සැරසිලි තෝරන්න. ආයෙ යනවා මල් කුමාරියන්ට දෙවෙනි මනමාලියන්ට රෙදි සහ සපත්තු තෝරන්න. එහෙම නැත්තන් කේක් හදන්න දෙන්න.

මගෙ හොඳ පණ ගිහින් තිබ්බෙ මේකි එක්ක රට වටේ ඇවිදලා. වලි දාගෙන මරාගන්න හරි මට ඔච්චරනෙ ඉන්නෙ. ඒ හන්දා මේ දවස් ටිකේම නැට්ට වගේ මම අක්කගෙ පස්සෙන් ඇවිදිනවා.

කොච්චර කරත් හිතේ කොණක පුංචි දුකක් නැතුවම නෙමෙයි. තව ටික දවසකින් අක්කා අපේ ගෙදරින් වෙනම කැදැල්ලකට ඉගිලිලා ගියාම කොච්චර උනත් එයා අපේ විතරක්ම නෙමෙයිනෙ. මම ගෙදරින් පිට හිටියත් කාලෙක ඉඳන් අක්කා අම්මලා එක්කම හිටියෙ. එයා ගියාම අම්මලා ඒ පාලුව කොහොම දරාගනියිද දන්නෑ.

අම්මයි තාත්තයි හුඟක් දුකෙන් ඉන්නෙ පිටට නොපෙන්නුවාට. ඒත් අපේ අම්මා කියන්නෙ දුවෙක් හදනවා කියන්නෙ අනුන්ගෙ මල් ගහක් අපේ වත්තෙ හදනවා වගේලු. පුංචි කාලෙ ඉඳන් දුකක් නොදී ආදරෙන් රැකබලාගෙන හැදුවත් අයිතිකාරයා ආපුවාම අරන් යන්න දෙන්න වෙනවලු.

කෙල්ලො විතරක් ඉන්න අපේ වගේ පවුල් වල අම්මලා තාත්තලා පවු කියලා හිතෙන්නෙ එතකොට තමයි.

ප/ලි: කවුරු හරි Dry Ice ගන්න පුලුවන් තැනක් ගැන දන්නවද?

සොඳුරු අතීතයෙ රැග් සීසන් එක (දෙවෙනි කොටස)

කට්ටිය කලින් පෝස්ට් එක කියවන්න ඇති කියලා හිතනවා. නොකියවපු අය මෙතනින් ගිහින් කියවලා ආවනම්.

අපේ බැච් එකේ විතරක් නෙමෙයි සාමාන්‍යයෙන් මුළු කැම්පස් එකේම කොල්ලොන්ට සාපේක්ෂව කෙල්ලො හුඟක් අඩුයි. මොරටු විලාපය කියලා කවියක් තියෙනවා අහල ඇති නේද.

හන්තානට පායන සඳ අපට නැතී
කොළඹ වගේ හොඳ පොෂ් බඩු අපට නැතී
ජපුර වගේ එකට හතක් අපට නැතී
බීලා ගත්තු ආතල් නම් එමට ඇතී

කොල්ලන්ගෙ අඳෝනා තමා. ඉතිං තත්වය එසේ තිබියදී රැග් සීසන් එක කාලෙ අපේ බැච් එකේ කොල්ලෙක් පිට කොල්ලෙක් එක්ක කියලා වැඩක් නෑ බං අපරාදෙ මෙහෙ ආවෙ. මෙහෙ කෙල්ලො නෑනෙ කියලා.

ඕක මොනයම් හරි මාර්ගෙකින් සින්නොන්ට ආරන්චි වෙලා. සින්නො ටික දැන් ඕක කියපු කොල්ලව අල්ලගෙන ඉස්සරහට ගෙනල්ලා චාටර් කරනවා.

සිද්දිය ඔහොම යද්දි අපේ බෝඩිමේ එකියක් ඉස්සරහට ගිහින් හයියෙන් කියපි "මේ ඉන්නෙ කෙල්ලෙක්" කියලා. අපි බොහොම අමාරුවෙන් හිනාව නවත්ත ගත්තෙ. ඒකිව සින්නො තමා යවල තියෙන්නෙ ඉස්සරහට ගිහින් කියපන් කියලා. අපි නම් තාමත් ඒකිව බයිට් කරනවා මේ ඉන්නෙ කෙල්ලෙක් කියලා.

අපේ බැච් එකේ කෙල්ලෙක් හිටියා සෑහෙන ෆෝවර්ඩ් කෙනෙක්. ඒ ෆෝවර්ඩ් කමම වෙලාවකට ඒකිව බයිට් වෙන්නත් හේතුවක් වෙනවා. ඉස්සර සින්නෙක් ඇවිත් කිව්වොත් සින්දුවක් කියපන් කියලා මේකිමයි නැගිටලා ගිහින් සින්දු කියන්නෙ. ඒ කියන්නෙත් එකම සින්දුවක්. "බිංදු බිංදු මල් වැස්සේ තෙමෙන්නට එපා..".

අන්තිමට සින්නොන්ට ඒ සිංදුව අහලා එපා වෙලා තිබ්බෙ. හදිස්සියේ වත් සිංදුවක් කියන්න කියලා මේකි නැගිට්ටොත් අනේ බුදු නංගියේ සිංදු නම් කියන්ඩ එපා කියලා වාඩි කරවනවා.

රැග් සීසන් එකේ විශේෂම අංගය තමා නමක් හෙවත් කාඩ් එකක් දැමීම. බැච් එකේ අල වෙච්ච උන්ට ඇරෙන්න අනිත් හැමෝටම විශේෂිත කාඩ් එකක් තියෙනවා. මේක කියෙව්වට පස්සෙ මගෙ කාඩ් එක මොකද්ද කියල නම් අහන්ඩ එපා මං මරාගෙන මැරෙනවා හරිය. ඒ තරම් සුන්දර නමක් මට දැම්මනෙ මුං.

කාඩ් හම්බවෙන දවසත් පලු යන්න බැනුම් අහන්න පුලුවන් දවසක්. ඔන්න මාව සින්නෙක් ගෙන්නුවා.

"උඹේ කාඩ් එක මොකද්ද?"

"තාම දාලා නෑ අයියෙ."

"ඇයි උඹේ ලොකු එකද. උඹට නමක් එපාද. පල ගිහින් අර අයියගෙන් නමක් ඉල්ලගෙන වරෙන්".

ඔහොම මෘදු කරුණාබර ස්වරයෙන් මාව අමතලා සීනියර් බැච් එකේ මරුමුස්ම සින්නෙක් ගාවට මාව යැවුවා. මූ මම එනවා දැකලත් නොදැක්කා වගේ අහක බලාගෙන ඉන්නවා. ජ්‍යේෂ්ඨ උත්තමයන්ට බාධා කරන්න බැරි නිසා මාත් සද්ද නැතුව හිටගෙන ඉන්නවා. කතා කරත් බැනුම් අහන්න වෙන එකනෙ. අන්තිමට මම මළ වාතයක් කියල හිතලා වෙන්න ඇති සුමධුර ස්වරයෙන් මට කතා කරා.

"උඹ මොකද මෙතන පැළ වෙලා ඉන්නෙ?"

"මට නමක් දාගන්න අයියෙ"

"උඹව කවුද මා ගාවට එව්වෙ?"

"කවුරුත් නෑ අයියෙ. මට හිතිල ආවෙ."

"ඇයි යකෝ උඹට පිස්සුද. මම රෙජිස්ටාර්ද? ඇයි උඹට අම්මා තාත්තා දීපු නම මදි වෙලාද?"

ඕකට තමා ඉතින් ආස්කින් ඇන්ඩ් ඊටින් කියන්නෙ. මම ඉතා අවිහිංසක මූණක් හදාගෙන හිටියා. මොකෝ නමක් නැතුව ආපහු ගියොත් අරුං මාව ඉතුරු කරයිද?

අන්තිමට මේ වගේම මරුමුස් තුන් හතර දෙනෙක් එකතු වෙලා සාකච්චා වට කීපෙකට පස්සෙ දැන් තියෙන මේ ලස්සන, අනගිභවනීය නාමය මට ලබාදුන්නා. මම ඉතින් ඒ ලැබුණු ශ්‍රී නාමය හැම කෙනා ගාවටම ගිහින් කියමින් ඉතාමත් ඉහළ අයුරින් සින්නන්ගෙන් අගය කිරීමට ලක් උනා. හික්ස්.

මෙහෙම බැච් එකේ අයට සින්නො නම් දැම්මට පස්සෙ තවත් නම් නැති අය ඉන්නවා නම් අපේ බැච් එකේ අයටම කියලා නම් දාගන්න ඕනෙ. අපේ හිටියා රණවීර කියලා වාසගමක් තියෙන කොල්ලෙක්. මූට නමක් දාගන්න ඕනෙ කියලා අපේ කෙල්ලෙක්ට කියලා. දැන් කොල්ලා නමක් දාගෙන සින්නෙක් ඉස්සරහට ගියා.

"අයියෙ මම කාඩ් එකක් දාගත්තා."

"මොකද්ද උඹේ කාඩ් එක?"

"රණේ."

"මොකක්?"

"රණේ."

බකස් ගා සිනා සෙමින්,
"කවුද යකෝ උඹට ඒ නම දැම්මෙ?"

"මෙයා දැම්මෙ." ඌ අර කෙල්ලව පෙන්නයි.

"මූ උඹේ මිනිහද යකෝ රණේ කියල කියන්න. පලයං ගිහින් වෙන නමක් දාගෙන වරෙන්."

ඔන්න ඔහොමයි නම් දැමීම කෙළවීම වෙන්නෙත්.

ඔය රැග් සීසන් එකේ සින්නො කරන තව වැඩක් තමයි එක එක ජාතියෙ රචනා ලියන්න දෙන එක. කිසිම ගැලපීමක් නැති දෙකක් අරගෙන ගලපලා ලියන්න ඕනෙ. උදාහරණ විදිහට "පොල් ගස සහ ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාව", "ජෝන් සීනා සහ ඒබරං ආතා".

මට හම්බවුණු මාතෘකාව තමා "අයිශ්වර්යා රායි සහ පරාක්‍රම සමූද්‍රය". කාලා වරෙංකො ඉතින්. මේ දෙක කොහොම සමාන කරන්නද? අන්තිමට හිතලා හිතලා ලිව්වා රචනාව. මට ලියපුවායෙන් මතක ටිකයි.

"අයිශ්වර්යා රායිගේ කොණ්ඩයේ රැළි පරාක්‍රම සමූද්‍රයේ දිය රැළි මෙනි. ඇය සිනා නගන විට ඒ දිය රැළි බිඳී විසිරෙන සුදු පෙණ පිඬු වැනිය. පරාක්‍රම සමූද්‍රයේ මාළු සිටින අතර අයිශ්වර්යා රායි මාළු කෑමට ගනියි".

ඔන්න ඔය වගේ අහස පොළව නුහූලන ඒවා ලිව්වා ඉතින්. ඔක්කොමත් හරි සින්නො ඉස්සරහ රචනාව කියවනකොට ඔය එක වාක්‍යක් ගානෙ අහගන්න වෙන වචන ටික කොයි තරම් කරුණාබරද?

ඉතින් තව නම් කියන්න දේවල් එමටයි. දැනට මේක නවත්තන්නම්. තව මතක් උනොත් පස්සෙ කාලෙක ආයෙ ලියන්නම්කො.

මම ගියපාර පෝස්ට් එකෙනුත් කිව්වා වගේ මම නවක වධය සාධාරණීකරණය කරන්න කිසිම විටෙක උත්සාහ කරන්නෙ නෑ. අපිට කවදාවත් අමානුෂික රැග් එකක් ලැබුණෙ නෑ. අපි දුන්නෙත් නෑ.

කවදාහරි යාලුවො එකතු උනාම කැම්පස් ජීවිතේ මතක් කරලා හිනාවෙන්න හරි ඉතුරු වෙන්නෙ මේ කාලෙ තමයි. ඉතුරු මුළු කාලෙම ඒ එකක් බී එකක් පස්සෙ හති වැටෙනකල් දුවන්නයි වෙන්නෙ.