සොඳුරු අතීතයෙ රැග් සීසන් එක

මේවා එළිපිට කතා කිරීම හොඳද මන්දා. අලුත් ෆ්‍රෙෂාලා කැම්පස් එන්න පටන් අරන්. ඉතින් නොදැනීම කැම්පස් ජීවිතේ මුල් කාලෙට හිත දිව්වා.

මුල් මාස තුන. ඒ කාලෙ නම් අඬ අඬ කැම්පස් ගියේ. ඒත් දැන් නම් මතක් කරද්දිත් හිනා යනවා. අපේ රැග් සීසන් එක. අමානුෂික වධ නෙමෙයි අපිට නම් ලැබුණෙ. සොඳුරු නවක වධ.

මම නවක වධය සාධාරණීකරණය කරන්න නෙමෙයි හදන්නෙ. ඒත් අපි අතරෙ මේ තරම් සහෝදර බැඳීමක් ඇති වෙන්න පදනම වැටුනෙ මේ කාලෙ කියන එක නම් ඇත්ත.

පළවෙනි දවසෙ කැම්පස් එකේ ගේට්ටුවෙන් ඇතුල් උනෙත් බයේ ගැහි ගැහී. යක්කු ටික වගේ මූණු හදාගෙන සින්නො තැන තැන. ඉනෝගරේෂන් එකට එක්කන් ගියෙත් පෝලිම් ගස්සවලා.

සජිත් නම් ඔය පෝලිමට යන්නත් කලින්ම කරපු වැඩක් නිසා මුළු රැග් සීසන් එක පුරාවටම සින්නන්ගෙන් කෑවා. එයා ආපු ගමන් සීනියර් අයියා කෙනෙක්ගෙ උරහිසට ගහලා "මචං අපි කොහෙටද යන්න ඕනෙ" කියලා අහලා.

ඒ වෙලාවෙ නම් යන්න ඕනෙ තැන පෙන්නලා. ඊළඟ දවසෙ ඉඳන් කවුද යකෝ මට මචං කිව්ව එකා කියල ඇදලා අරන් වදේ ගැහුවා.

අපේ මාමගෙ පුතෙක් සුපර් සීනියර් බැච් එකේ හිටියා. මම නම් රැග් උන තරමක් උනේ මූ හන්දා. පලවෙනි දවසෙත් හේතුවක් නැතුව එක එකා ඇවිත් බැනලා යනවා. බලද්දි මේකා තමා මේ එවන්නෙ.

මොනා උනත් කොච්චර බැන්නත් අඬන්නෙ නැතුව ඉන්න තාක් ෂේප්. ඇඬුවොත් නම් එතනින් පස්සෙ තත්වය සෝචනීයයි.

ඒ පලවෙනි දවස ගෙවිලා ගියා කියමුකො කොහොම හරි. ඊළඟ දවස එලි වෙන එකටත් මම නම් බයේ හිටියෙ.

ලෙක්චර් එකක් ඉවර වෙච්ච ගමන් සින්නො ටික පන්තියෙ පිරෙනවා. එක එක සින්නො අපිව එක එක්කෙනා ගාවට යවනවා බැනුම් අහගන්න. ඒත් කවුරුවත් කවුද උඹව එව්වෙ කියලා අහලා එවපු කෙනාගෙ නම කිව්වොත් ඉවරයි. පාවා දීම නතර කරන්නලු එහෙම කරේ.

ඉතින් කවුරු එව්වත් අපි කියන්න ඕනෙ මට හිතිලා ආවෙ අයියෙ කියලා. ඕක කිව්වා කියලා බේරෙන්නද. ආ උඹට මාර දේවල්නෙ හිතෙන්නෙ කියලා ඔන්න කන්න හදනවා.

මොන දෙයක් මොන පැත්තට කිව්වත් කණ පිරෙන්න අහගන්න පුලුවන්. ඉස්සර මාව ගෙන්නල අහනවා මෙහෙ කවුරු හරි නෑදෑවෙන කෙනෙක් ඉන්නවද කියලා. මම ඉතින් පැනපු ගමන් කියනවා ඔව් අහවල් අයියා අපේ මාමගෙ පුතා අපේ සුපර් සීනියර් කියලා. අපොයි වටකරගෙන බනිනවා එතකොට "තෝ කාගෙ පවර් එක අරගෙනද ඔය ඉන්නෙ. තොගෙ හෙන ලොකුකම නේද. තෝත් අනිත් උන් වගේම තමා" කියලා.

ඊළඟ දවසෙත් ඔය ප්‍රශ්නෙම අහනවා. හෙහ්. මම නම් කියයි ඔව් කියලා. ඇයි කලින් දවසෙ ඔව් කියල කෑවනෙ. මම කියනවා එහෙම නෑදෑ කෙනෙක් නෑ කියලා. එතකොට වෙඩි පුපුරනවා වගේ බනිනවා ඇයි උඹට ඒ අයියා උඹේ අයියා කියල කියන්න ලැජ්ජද කියලා. ඔන්න ඔහොමයි කොයි පැත්තට හැරුනත් අපි පලු යන්න බැනුම් අහන්නෙ.

මුල් කාලෙ සින්නො අපිව කැන්ටින් වලට යවන්නෙ නෑ. අනිත් ෆැකල්ටි වල අයගෙන් රැග් වෙන නිසාලු එහෙම කරන්නැත්තෙ. අපිට අවශ්‍ය කෑම පාර්සල් ගෙනත් දෙනවා. කොල්ලෙක් එක්ක තමා බත් එක බෙදා ගන්න ඕනෙ. එක බත් ඇටයක් වත් ඉතුරු කරන්න බෑ. කරපිංචා කොළේ ඉඳන් කන්න ඕනෙ.

බත් ඇටයක් හරි බිම වැටිලා තිබ්බොත් බඩුම තමා. මට තාම මතකයි අපේ කොල්ලො බිම තියෙන බත් ඇට සාක්කුවෙ දාගන්නවා සින්නො දකින්න කලින්.

තව කෙනෙක්ට රැග් කරද්දි බලාගෙන ඉඳලා හිනා ගියොත් නම් ඒ උගේ අවසානය තමා. ඔන්න ගෙන්නනවා රොත්ත පිටින්ම.

ඉස්සෙල්ලම හිනා ගියොත් අපි හිනාව කපාගන්න ඕනෙ. ඒක කරන්නෙ හිනා වෙලා ඉද්දිම ඇඟිලි කතුරක් වගේ කරගෙන හිනාව කපන්න ඕනෙ. ඔහොම ඉද්දි ආයෙත් හිනා ගියොත් හිනාව ගලවලා අතට අරගෙන මිටියකින් ගහන්න ඕනෙ. ආයෙත් හිනා ගියොත් කට වටේට ඉදිකටුවකින් මහනවා පෙන්නන්න ඕනෙ.

ඕවා කරලත් හරි ගියේ නැතුව ආයෙත් හිනා යනවා නම් සින්නො එක එක්කෙනා ගාවට ගිහින් කියන්න ඕනෙ අයියෙ මට හිනා යනවා ඒකට මොකද කරන්න ඕනෙ කියලා. ඔය අන්තිම ට්‍රීට්මන්ට් එකෙන් පස්සෙ නම් හිනාව නිට්ටාවටම සුව වෙනවා. මොකද ඕක අහන අහන පාරට සින්නොන්ගෙන් හොඳ පද වලින්ම අහගන්න පුලුවන් නිසා.

ඒ කාලෙ වෙච්ච වැඩ නම් කෝටියක් ඇති. එක පෝස්ට් එකකින් ඉවර කරන්න බැරි වෙයි වගේ. ඉතුරු කතා ටික ඊළඟ පෝස්ට් එකෙන් කියන්නම්.

මොනා උනත් මට නම් පස්සෙ තමා තේරුනේ සීනියර් බැච් එකේ අය ඒ කරපු හුඟක් දේවල් තේරුමක් ඇතුව කරපු දේවල් කියලා. ඒක හොඳටම තේරුණේ අපේ පොඩි බැච් එක ආපු දවසෙ.

හැබැයි රැග් එක මුවාවෙන් දෙන අමානුෂික වධත් තියෙනවා. පිරිමි ළමයි පවා ඒවා නිසා මානසිකව වැටිච්ච හැටි අහලා තියෙනවා. අපේ කැම්පස් එකේ නම් මම දන්න තරමට එහෙම කරේ නෑ. ඒවා අනුමත කරන්නත් බෑ.