අවුරුදු දෙකක් තිස්සේ එකසිය පනහක් පුරාවට

මා අතින් සිතුවිලි අකුරු කරන්නට පටන් ගත්තේ කවදා දැයි නොදනිමි. දන්නා කාලෙක පටන් හිතේ නැගෙනා සිතුවිලි කවි ලෙසින් අරහෙ මෙහෙ කුරුටු ගෑවෙමි. උසස් පෙළ කරනා කාලයේ මගේ පමණක් නොව යෙහෙලියන්ගේද ටියුට් පිටුපස පණ යන්නට කවි ලියුවෙමි. උන් 'එපා යකෝ' කියද්දීත් 'මෙහෙ දීපන්කො කවියක් ලියලා දෙන්න'යැයි කියමින් මම උන්ගේ ටියුට් වනසමි.

තැන් තැන් වල කුරුටු ගෑ කවි එක තැනකට එක් කොට ලියා තැබිය යුතු යැයි යන අදහස මසිතේ තිබුණේ කලෙක පටන්ය. කම්මැලිකම සහ කවි ලියා දුන් එවුන් විභාගය ලියා ටියුට් ටික බෝතල් පත්තර කාරයන්ට විකිණීම යන හේතු නිසා ඒ අදහස පල දැරීමට පමා විය.

බ්ලොග්කරණයේ අදහස මසිතේ මුලින්ම රෝපණය වූයේ සජිත් නිසාය. ඔහු විසින්ම මා හට සාදා දුන් බ්ලොග් අඩවියේ මා මුලින්ම පළ කළේ මා ළඟ ඒ වන තෙක් ඉතිරිව පැවති කවි සිතුවිලිය. පසුව ඒ අතරට අතීත මතක, රස කතා, අත්දැකීම් ආදියද ලියවෙන්නට විය. කොමෙන්ටු එක දෙක වැටෙද්දී ෆලෝවර්ස්ලා එක දෙක වැඩිවෙද්දී තව තව ලියන්නට සිත තුළද පෙලඹවීම වැඩි විය.

බ්ලොග් අවකාශය වෙනම සමාජයකි. එම සමාජයේ අප එකිනෙකාට ඇති අනන්‍යතාවය මේ අකුරු මත ගොඩ නැගේ. පසුව අප හමුවී දැන හඳුනා ගත්තද ඔබ මා මුලින්ම බැඳුනේ මේ අකුරු හරහාය. මේ සහෝදරකම් මෙපමණකට වටින්නේ ඒ නිසා වන්නට ඇත.

 

ඉදින් මේ බ්ලොග්කරණයට මා පිවිස අදට වසර දෙකකි. එමෙන්ම මේ මාගේ එකසිය පනස් වන ලිපියයි. මෙයට වසර දෙකකට පෙර මා මෙයට පළමුවන කවිය ලියන විට මේ තරම් දුරක් එන්නට හෝ මේ තරම් සහෝදරකමක් දැකගන්නට හෝ ලැබේවියැයි හීනෙකින්වත් නොසිතුවෙමි. මා මේ දුර පැමිණියේ මගේ සිතුවිලි කියවන ඔබ සියළුදෙනා නිසාවෙනි.

 

ඉතින් මේ ආ ගමනේ මගේ ශක්තිය ඔබම මිස වෙන කවුරුද.

 

ස්තූතියි.