කුණු කාණුවෙන් හමු වූ බෝඩිම

කම්මලේ බල්ලගේ තියරිය හෙවත් බෝඩිං ජීවිතය පෝස්ට් එකේදි මම කිව්වනෙ අපිට ඒ බෝඩිමේ තිබිච්ච ප්‍රශ්නය. ඒක මතක නැති කට්ටිය මෙතනින් ගිහින් බලන්න.

මම අන්තිමට කිව්වා තමා ආයෙ කාලෙකට බෝඩිං නම් හොයන්නෙ නෑ කියලා. ඒත් එන්න එන්නම එහෙ ජෝඩුවගෙ රණ්ඩු වැඩියි. ඔතන හිටියා නම් එකෙක්ගෙ මරණෙකට සාක්ෂි දෙන්නත් වෙනවා.

අන්තිමෙදි කම්මලේ බල්ලගෙ තියරිය කැලේ. ඕනෙ මගුලක් කියලා අපි ආයෙ බෝඩිං වන්දනාවෙ ගියා.

හිස්ට්‍රි රිපීට්ස් ඕල්වේස්. කකුල් කැඩෙනකල් හැමතැනම ඇවිද්දත් හිතට හරියන බෝඩිමක් අහු උනේම නෑ. එක්කො දුර වැඩියි. එක්කො බෝඩිමේ ළමයි වැඩියි. අපිරිසිදුයි. බෝඩිං අයිතිකාරයන්ගෙ වාසනාවද අපේ අවාසනාවද මන්දා බලපු කිසි තැනක් ෆිට් නෑ හිතට.

බලාපොරොත්තු කඩවූ සිතින් අපි පාරක් පාරක් ගානෙ යනවා. අපි කිව්වෙ මායි මගෙ යාලුවො දෙන්නයි. පාර දෙපැත්තෙන් කුණු වතුර කාණුවක් තියෙනවා. කුණු ගඳ අපේ නහය සිසාරා යනවා. බෝඩිං නැතුව බිඳුණු සිත් ඇති අපිට කුණු ගඳක් දැනෙන්නෙ නෑ.

එක පාරටම අපි තුන්දෙනාගෙන් එක්කෙනෙක් අඩුයි කියලා මට දැනුනා. එකියක් කුණු කාණුවට එබීගෙන මේං මේං කියල කෑ ගහනවා. අපිට බයත් හිතුනා හිත් බිඳීම නිසා ඇති වන මානසික අවපීඩනය මතක් වෙලා.

අම්මපා මේකිට පිස්සු හැදීගෙන එනවද කුණු වතුර කාණුවකට පනින්න හදන්නෙ. අපිත් "ඔහොම හිටපාං........" කියාගෙන දුවගෙන ගියා.

පැන්නොත් එහෙම කාණුවෙම ගහගෙන යන්න ඉඩ දෙනවා මිසක් අතිජාත මිත්‍රයො විදිහට අපි ඕකට පනින්නයැ.

කොහොම හරි යන්තම් දුවගෙන ගිහින් කාණුවට බහින්න හදන අරකිව අල්ල ගත්තා.

"මොකද බොල මොලේ විකාරද. බෝඩිමක් නෑ තමා ඒ උනාට කාණුවෙ ඉන්න බෑනෙ බං. අපි පණුවො නෙමෙයිනෙ."

"නෑ නෑ බං අර බලපංකො"

අරකි පුංචි එකෙක්ට ජිල් බෝලයක් හම්බුනා වගේ සතුටකින් කාණුවට අත දික් කරනවා.

එතකොට තමා මම මේ දවස් ගාණටම දැකපු ලස්සනම සුන්දරම මන මෝහනීය හද පොපියන දර්ශනය දැක්කෙ.

කාණුවෙ කළුම කළු පාට කුණු ජරාව මඩ වතුර එක්ක සුදු පාට සිලි සිලි ගාලා දඟලන පණුවො අතර හතරැස් ලැමිනේට් කරපු කොළයක කලු පාට බෝල අකුරු ටිකක් අපි දිහා බලලා අත වනනවා.

දැන්වීමයි

ගැහැණු ළමුන් තිදෙනෙකු සඳහා නවාතැන් පහසුකම්. නාන කාමරද සහිතයි.

මට නං ඒ වෙලාවෙ දැනුනෙ අවුරුදු ගාණක් වැස්ස නැතුව ඉඳලා එක පාරටම හෙණ ගගහා වහින්න ගත්තා වගේ. කොහෙ හරි තාප්පෙක ගහලා තිබ්බ දැන්වීමක් කාණුවට වැටිලා.

අපි වහ වහා ටෙලිෆෝන් අංක ලියාගෙන අතර මගදිම කෝල් කරා. මං සලකුණු අහගෙන (කීප පාරක් වැරදි පාරවල් වල ගිහින්, චාටර් වෙලා, බල්ලොන්ගෙන් බේරිලා) අදාල බෝඩිම හොයා ගත්තා.

තට්ටු දෙකේ ගෙදරක උඩ තට්ටුවෙ කාමරයක්. අප්පේ දිලිහි දිලිහි තියෙනවා. අලුත්ම අලුත්. මේක මෙහෙමවත් බේරිලා තියෙන්න ඇත්තෙ නෝටිස් එක කාණුවට වැටිච්ච හින්දම වෙන්න ඇති.

ඒ ගෙදරත් කපල් එකක් පොඩි බබෙකුත් එක්ක. වෙනදා අහන ප්‍රශ්න වලට අමතරව තව එක ප්‍රශ්නයක් කට ඇතුලෙ නලියනවා.

"ඔයාලා රණ්ඩු වෙනවද?"

යන්තම් ඒ ප්‍රශ්නෙ එලියට දැම්මෙ නැතුව නවත්ත ගත්තා. මොනා උනත් මූණ බලාගෙන ඔහොම දෙයක් අහන්න පුලුවන්ද.

ඉතින් කොහොම කොහොම හරි අපි තුන්දෙනාටම බෝඩිම නම් හිතට ඇල්ලුවා. අපි කාපු කට්ට හන්දම ආයෙ බෝඩිං හොයන්නෙ නැතුව අපි මේ බෝඩිමට මාරු වෙන්න තීරණය කරා.

ඉතින් ඔය තමා මගේ අටවෙනි බෝඩිම හෙවත් කුණු කාණුවෙන් හමුවූ බෝඩිම.

පෝස්ට් එක දිග වැඩි වේගෙන එන නිසා මේ බෝඩිමේදි මූණ දීපු අනපේක්ෂිත තත්වය මම වෙන දවසක කියන්නම්කො.