කුණු කාණුවෙන් හමු වූ බෝඩිම - අවසාන කොටස

කලින් දාපු පෝස්ට් එක බැලුවා නේද? නොබලපු කට්ටිය ඉන්නවා නම් වහාම මෙතනින් ගිහින් බලලා එන්න. නැත්තන් තේරුණේ නෑ කිව්වොත් බලාගමු හරිය.

ඉතින් ඔයින් මෙයින් අපි අලුත් බෝඩිමට යන්න තීරණය කරා. බෝඩිං ගාස්තු නම් සෑහෙන්න වැඩියි. ඒත් කමක් නෑ හොඳ තැනක් හම්බුනානෙ කියල අපි හිත හදාගත්තා. හිටපු බෝඩිමේ අක්කටත් කියලා (අයියා නැති වෙලාවක් බලලා) අපි බඩු අස් කරන්න ගත්තා අලුත් බෝඩිමට එන්න.

මීට කලින් බෝඩිමේ ඉඳන් ගෙනාපු බඩු තොගය පැටවු ගහලද මන්දා දෙගුණයක් වෙලා.

පරණ ටියුට්, ඔලුවට ගැහුවොත් මැරෙන සයිස් තඩි පොත්, කොට්ට, මෙට්ට, ෆෑන්, රූපලාවන්‍ය බඩු, ඇඳුම් බෑග්, තේ හදන බඩු විතරක් නෙමෙයි ටෙඩි බෙයාලා පවා ඉන්නවා. (හෝව් හෝව්.. පද හදන්න පටන් ගන්න එපා. ඔය ටෙඩි බෙයාලා අරුන් මුන් මගෙ නම් නෙමෙයි. අනිත් උන් දෙන්නගෙ. බ්ලොග් එක කියවන උන් පල්ලා මගෙ නම් නෙමෙයි හරිය.)

ත්‍රීවීල් දෙකකින් තුන් පාරකට බඩු අදින්න උනා බඩු ගොඩේ හැටියට කොහොමහරි. ඒ මදිවට ඒ බඩු ටික අලුත් බෝඩිමේ බානකොට ඒ ගෙදර මිනිස්සු ඉහලට ගත්තු හුස්ම පහලට හෙලන්නැතුව බිරන්තට්ටු වෙලා බලාගෙන ඉන්නවා මෙච්චර බඩු ගොඩක් එක කාමරේකට දාන්න පුලුවන්ද කියලා.

හෙහ්. ඒ මිනිස්සු දන්නවයැ අපේ කම්ප්‍රෙස් තියරිය. කෙලින්ම පොදිය පිටින් ඇඳවල් යටට මේස යටට තල්ලු කලාම ඔය එන්නෙ ඉඩ.

කොහොම හරි සෑහෙන මෙහෙයුමකින් පස්සෙ බෝඩිම මනුෂ්‍ය වාසයට උචිත විදිහට හදාගත්තා.

දැන් තමා නිදහසේ හුස්මක් වත් ගන්න ඉඩක් ලැබුණෙ.

මේ කාමරේ ප්‍රධාන දොරට අමතරව බැල්කනියට යන්න පැති දෙකකින්ම අර බිමටම තියෙන ලොකු ජනේල තියෙනවා. මම ඒ එක පැත්තක ජනේලයක් ඇරලා බැල්කනියට ආවා.

සුලං කපොල්ලක තැනූ කැදැල්ලක් වගේ. මඳ සුළං මගෙ කෙහෙරැළි එක්ක දඟ කරනවා.
බැහැගෙන යන ඉරේ ලා රත ඇස් වලට පාට දානවා. පරිසරය හරිම සුන්දරයි.

මම වමේ සිට දකුණට හෙමි හෙමින් හිස හරවනවා. පොල් ගස්, අඹ ගස්, ලයිට් කණු, තාප්පය, ඊට උඩින් පේන කාමරයක්, ඇස් දුසිමක්.... හුටා.... පිරිමි ඇස් දුසිමක්.....

මොකක්. හත්දෙයියනේ මේකෙ අල්ලපු ගෙදර පිරිමි බෝඩිමක්.

ඒකෙ උන් කන්න වගේ බලන් ඉන්නවා. මම ඒ අස්සෙ සැඳෑ සුව විඳිනවා. යන එන පාරක් හොයාගන්න බෑ කලබල උන පාරට. ආවෙ කොහෙන්ද කියල මතක නෑ. මම යන්තම් ජනේලෙ හොයාගෙන කාමරේට පැන ගත්තා.

කාලා වරෙන්කො ඉතින්. ඉඳලා ඉඳලා හොයාගත්තා බෝඩිමක් නිදහසේ ඉන්න කියලා. අපිට මෙහෙම වෙලා මදි.

මොනා කරන්නද. වහාම ක්‍රියාත්මක වන පරිදි ඒ පැත්තෙ ජනේලය ස්ථීරවම වහලා දාලා කර්ටන් එකකුත් දැම්මා. හහ්. අපිට උන්ගෙ පැත්තෙ බැල්කනිය විතරයැ තියෙන්නෙ. එහා පැත්තෙත් අර වගේම ජනේලයක් තියෙනවනෙ බැල්කනියට.

ඒ පැත්තට වෙලා අපි දැන් සැඳෑ සුවය විඳිනවා. වෙලාවට ඒ පැත්තෙ ගෙවල් තිබුණට බෝඩිං නෑ. අර පැත්ත ඕනෙ නෑ. මේ පැත්තෙ නිදහසේ ඉන්න බැරුවයැ.

කුරුළු පැටවුන්ගෙ කිචි බිචි නාදය සවන් පත් සිසාරා යනවා. ලේන්නු ටිං ටිං කියාගෙන අඹ ගෙඩියකට පොර අල්ලනවා. පුංචි සමනලයො ඈතට ඈතට පියාඹගෙන පියාඹගෙන.....

"කවුද ඩෝ මට පාට් එක දාන්නෙ. දැනගනිව් මම තොපි !@#$%^*!@#....... "

අපොයි සුද්ද සිංහලෙන් එහාගෙදර මනුස්සයෙක් බීලා කෑ ගහනවා. සිංහලයේ සුපිරිම යෙදුම් දාලා බනිනවා. ඒ ගෙදර ගෑණු ටික විලාප තියනවා. අපි වහාම කාමරේ ඇතුලට පැනගත්තා.

ඔන්න ඔහොමයි අලුත්ම බෝඩිමේ අලුත්ම තත්වෙ. උතුරින් හැඩි දෙමළු දකුණින් ගොලු මුහුද වගේ අපි අතපය අකුලගෙන එලියට බහින්න බැරුව කාමරේට කොටු වෙලා ඉන්නවා.

කම්මලේ බල්ලගෙ තියරිය අලුතින්ම ලියවෙනවදෝ කියලත් හිතෙනවා. ටික කාලයක් මෙහෙම ඉඳලා බැරිම තැනක් ආවොත් ආයෙත් බෝඩිං වන්දනාව පටන් ගන්නත් අපි බලාපොරොත්තු වෙනවා.

History repeats Over and Over again....