නාහෙ කඩාගත්තු ඔංචිල්ලා පැදිල්ල

අපේ සීයා තමා අපේ ඔංචිල්ලා චක්‍රවර්තී. ඉස්සර අක්කයි මායි නාහෙන් අඬලා අඬලා කොහොම හරි සීයට කියල ඔංචිල්ලාවක් බැඳ ගන්නවා. ඔය ඔංචිල්ලා වලටම වෙන් වෙච්ච අඹ ගහක් අපේ ගේ පිටිපස්සෙ තිබුණා. ගානට හරහට හැදිච්ච ශක්තිමත් අත්තකුත් එක්ක ඒ අවට හොඳට ඔංචිල්ලා පදින්න ඉඩත් තිබුණා.

කොහොම හරි ඔංචිල්ලාවක් හම්බුණා කියමුකො. පුහ්. අපේ අක්කා එක්ක කොහෙද. එයා තමා ඔංචිල්ලා ඔපරේටර් හෙවත් පයිලට්.

ඔංචිල්ලා පදිද්දි විතරක් නෙමේ මොන සෙල්ලම කරන්න ගියත් බාලයා වීමේ අවාසිය මට තියෙනවා. ඉස්කෝලයක් දැම්මොත් මම අනිවාර්යයෙන්ම ගෝලයා විය යුතුමයි. එයා අම්මා උනොත් අනිවාර්යයෙන්ම මම දරුවා විය යුතුමයි. මේකෙදිත් මට එයාගෙ අවසරය නැතුව ඔංචිල්ලාව අල්ලන්නවත් බෑ.

"හා හා තමුසෙට බෑ ඕක තනියම පදින්න"
"ඉන්නවකො මම අම්මට කියන්නම්."
"තමුසෙ උසත් නෑ. නැගල වැටෙනවකො."

අක්කා ලොක්කි විදිහට එයාගෙ නිෂේධ බලය අහිංසක මම කරා පතුරවනවා. ඔය ඉතින් මම බටු ඇට දෙකක් වත් උස නැති කාලෙ වෙච්ච දේවල්නෙ. දැං නම් ඔහොම කිව්වොත් බලා ගන්න පුලුවන්. (හික්ස්. දැනුත් මම එයාට බයයි තමා ඉතින්).

ඔය නිෂේධ බලය කියන අසාධාරණ අවිය නිසා ඔංචිල්ලාවෙදි නිතරඟයෙන්ම අක්කා පයිලට් බවටත් මම ගුවන් නැවියා බවටත් පත් වෙනවා.

මම අමාරුවෙන් ඉස්සිලා උඩ පැනලා ඔංචිල්ලාවෙ වාඩි උනාට පස්සෙ අක්කා ඔංචිල්ලාව පිටි පස්සට තල්ලු කරගෙන ඇවිත් ගැම්ම අරන් ඉස්සරහට තල්ලු කරන ගමන් ඔංචිල්ලාවට පැනලා හිටගන්නවා. ඊට පස්සෙ එයා තමා ඔංචිල්ලාව පදවන්නෙ.

සුළඟේ වේගය, සුළඟේ දිශාව, ආර්ද්‍රතාවය, ඔංචිල්ලාව ඉහළ නැගිය යුතු කෝණය ආදී මෙකී නොකී කරුණු අපේ පයිලට් උන්දෑ පරික්සා කොරද්දි ගුවන් මගියා වෙච්ච මම ඉතින් අවට පරිසරය පරික්සා කොරන්ට එපැයි.

අපේ යානය පොලව මට්ටමට කිට්ටුවෙන් යද්දි කකුල් බිම වද්දගෙන දූවිලි නග්ගන්නයි, තණකොළ ගස්වල මල් කඩන්නයි, අපි ඉහල පහල යනකොට බිම ඉන්න කූඹි, දළකඩියො, ගොලුබෙල්ලන්ගෙ ශරීර ප්‍රමාණය වෙනස් වෙන හැටි නිරීක්ෂණය කරන්නයි මට කොච්චර වැඩද.

අක්කයි මායි අපි දෙන්නගෙ රාජකාරි වෙන වෙනම කරද්දි ඔංචිල්ලාව ඉස්සරහට යනවා පස්සට එනවා. ආයෙත් ඉස්සරහට යනවා ආපහු පිටිපස්සට....

ඩොහ්..

කූඹි කඩියො බල බලා හිටපු මගෙ ගුරුත්ව කේන්ද්‍රය අසංතුලිත වෙලා මම බිම. යානයේ මගියා වැටුනට යානය වැටුනෙ නෑනෙ. කෝ බොල අක්කා...

අපේ පයිලට්ට යානයේ වේගය පාලනය කරගත නොහැකිව ඉතා වේගයෙන් ඉදිරියට ඇදී එන අතර අක්කගෙ කෑ ගැහිල්ල ඇහෙනවා..
"අයින් වෙනවා ඕයි....."

ඤැහ්...

මෙච්චර වෙලා බිම හිටිය කූඹි දළකඩි ගොලුබෙල්ලො නේද මේ පියාපත් ඇවිත් මගෙ ඔලුව වටේ පියාඹන්නෙ. මම ඔලුව උස්සලා බලද්දි ඔංචිල්ලාව ආපු වේගෙට වැදිලා තියෙන්නෙ මගෙ නහයෙ. අම්මෝ.. ඔලුව ඇතුලෙ බෝම්බයක් පිපිරුවා වගේ.

"නංගි නංගි කතා කරනවකො. මොනා හරි කියනවකො".
අපෙ අක්කගෙ කටේ පවර් එක අඩුවෙලා.

හපොයි මට මොනාද මේ වෙලා තියෙන්නෙ. ගව් ගානක් ඈත ඉඳන් කතා කරනවා වගේ ඇහෙන්නෙ.

ටක් ටක් ගාලා අත උඩට මොනාද වැටෙනවා. නහයෙන් ලේ ගලනවා. ඒ පාර නං අක්කා හොඳටම බය වෙලා. අම්මලත් ඇවිත් අයිස් තියල තමා ලේ නවත්ත ගත්තෙ.

නහයෙන් ලේ ගැලීම කෙසේ වෙතත් අක්ක නම් ගුටි කෑවා. පව් වැඩේ ඒක නං. ගුවන් මගියා බිම තියෙන දේ නිරීක්ෂණය කරන්න ගියපු එක පයිලට්ගෙ වැරැද්දක් නෙමේනෙ.

ඒ සිද්දිය වෙලා ටික දවසක් යනකල් නං අක්කගෙ සෙල්ලම් ගෙදර මට හෙන සැලකිලි. කාලෙත් එක්ක සිද්ධියේ උණුසුම අඩු වේගෙන යද්දි අපෝ ආයෙත් අර නිෂේධ බලයට යටත් වෙන්න උනා.

දැන් කියලත් ඕකෙ වෙනසක් තියෙනවයැ. මේක කවද හරි අක්කා කියෙව්වොත් එයාගෙ කටින් පිට වෙන පළවෙනි වචන සෙට් එකත් මට කියන්න පුලුවන්.

"තමුසෙට පිස්සුද ඕයි. මොනාද අර ලියල තියෙන්නෙ."