පස් අවුරුද්දක සෙනෙහෙ සිතින් අපි

පියාපත් ගසා ඉගිලෙන්නට හදන සතුටට හිත් අහස පුරා ඔහේ සරන්නට ඉඩ දෙමි.

මේ දෝරෙ යන ආදරෙන් නිවුණු හිත අරන් මම දැහැන් ගත වෙමි.

ජීවිතේ එක් අවධියක අනන්තයටම දුක් වින්ද බව සැබවි.

දෛවයට සාප කර කර අපායක් වූ ජීවිතය වැළඳගෙන මම ඉකිබින්දෙමි.

දෝතින් තුරුළු කර ගන්නට හදද්දී ඇඟිලි අතරින් රූරා ගිය ජීවිතය ගැන අපමණව සුසුම් හෙළුවෙමි.

ජීවිතයේ මහගිරිදඹ අසීරුවෙන් තරණය කලේ බෑවුමක් බලාපොරොත්තුවෙනි.

ඒත් මා අඳුරු ප්‍රපාතයක් අභියස මංමුලා වීමි.

ජීවිතය ගෙවෙන වග දැන දැනම පණ පොදක් නැති හිතත් සමඟ ගල් ගැසී සිටියෙමි.

තත්පර වලින් නොව අවුරුදු වලින් ජීවිතය ගෙවෙද්දීත් ප්‍රපාතය අභියස ගල් ගැසී සිටියෙමි.

ජීවිතයේ දුෂ්කරම අවධියේ නුඹ හමු වේ යැයි කිසිවිටෙක නොසිතුවෙමි.

පෙම් කිරීමට තරම් උවමනාවක් කවරදාකවත් මට නොතිබිණ.

මේ ගිනිගහන කාන්තාරයේ මල් පොහොට්ටුවක් පීදේයැයි කිසිදිනෙක නොසිතුවෙමි.

නොදැනීම අප අපේ වන්නට ඇත.

නොදැනීම මම නුඹට පෙම් කරන්නට ඇත.

බිඳුණු පැතුමේ ශීත ඍතුව අහවරව බලාපොරොත්තුවේ වස්සානය අවදි විය.

ජීවිතය සතුට බලාපොරොත්තුව ආදරය නුඹෙන් උගත්තෙමි.

බුදුරදුන්ගෙන් පමණක් නොව දෙවියන් වහන්සේගෙන්ද පිහිට ලැබුවෙමු.

හිතේ කහටක් නැතුව පන්සල්ද පල්ලිද ගියෙමු.

නුඹ පන්සිල් වරද්ද වරද්දා කියද්දී මම ඔරසන් කියන්නට උගත්තෙමි.

මම කැමතිම කැමති දේට නුඹ අකමැතිම අකමැති වෙද්දී ජීවිතය සමබර කරගන්නට මම උගත්තෙමි.

නුඹේ කැමැත්ත මගේ අකමැත්ත වෙද්දී අපි දරාගන්නට වෙහෙසුනෙමු.

දරාගැනීම් පුපුරා ගිය තැන වලි දමාගෙන මරාගතිමු.

නුඹ දඩබ්බර බව සැබවි.

ඒ දඩබ්බර හිතුවක්කාර ගති විටෙක මගේ හිත රිදවූ බවද සැබවි.

ඒත් අප අවට ආදරය සියල්ල සුවපත් කරන්නට ඇත.

මාසයක් දෙකක් නොව අවුරුදු පහක් ගෙවී අවසන්ය.

ඒ ගෙවුණු පස් අවුරුද්ද දුක සතුට සමසමව අපි ලැබුවෙමු.

ලබන ආත්මයක නුඹ මට ලැබේදැයි නොදනිමි.

මන්ද, නුඹේ ආගම අනුව නුඹට නැවත ආත්මයක උප්පත්තියක් නොමැති බැවිණි.

මගේ ආගම අනුව මට ස්වර්ගස්ථ වීමට නොහැකි බැවිණි.

අතපය වාරු නැති වී ජීවිතයේ සැඳෑ සමයේ අවසන් හුස්ම හෙලන තෙක් ඔය තරු ඇස් මට පාර කියන වග දනිමි.

මේ ආදරය ඒ අවසන් හුස්ම තෙක්ම මම රැකගනිමි.

You are the best thing ever happened to me...


ප.ලි.: අපි දෙන්නගෙ මම ආසම ෆොටෝ එක මේ උඩින් දාලා තියෙන්නෙ.