සියක් පියවර ඇවිද ආවෙමි..

මේ මගේ බ්ලොග් එකේ සියවෙනි ලිපිය. මේ සීය ලියන්න නම් අවුරුදු සීයක් විතර මට යන්න ඇති. ඒ තරම් ගොළුබෙලි ගමනින් ආවෙ.

මොනදේ උනත් මගෙ ලිපි කියවලා කමෙන්ට් කරන ඔයාලා නැත්තම් පළවෙනි ලිපියෙන් එහාට මට අඩියක්වත් තියාගන්න බැරි වේවි. ඒ තරමටම ඔයාලව මට වටිනවා.

හැමදාම කියනවා වගේ රූපෙන් හෝ කටහඬින් නැතුව මම ඔයාලව අඳුර ගත්තෙ අකුරු වලින්. ඒත් ඒ අකුරු මත්තෙම ගොඩනැගිච්ච සහෝදරකම නම් හුඟක් හයියයි.

දිනෙන් දින ෆලෝවර්ස්ලා වැඩි වෙනකොට, ටික ටික කමෙන්ට් වැටෙනකොට හිතට දැනෙන්නෙ ලොකුම ලොකු සතුටක්.

පනහ ගැන ලියපු පෝස්ට් එකේදි මම එක් එක්කෙනාව නමින්ම දාලා ස්තූති කරා. ඒත් අද මට ඒ දේ කරන්න බයයි. මොකද ඒ වගේ තුන් හතර ගුණයක් යාලුවො මගෙ වටේ ඉන්නවා. එක්කෙනෙක්ගෙ හරි නමක් මග ඇරුණොත් කියන බය මගෙ හිතේ තියෙනවා.

මේ ලිපි අතරෙ මගෙ සුන්දර අතීත සැමරුම්, ආදරේ, පිස්සු වගේම දුක කඳුළ සහ තරහත් තියෙනවා.

බ්ලොග් කෙරුවාව දැන් ජීවිතේම කොටසක් වෙලා. ඒ ජීවිතේ ඔයාලත් හැම තැනකම ඉන්නවා. එදා වගේම අදත් මා එක්ක හිටියට ඔය හැමදෙනාටම හුඟක් ස්තූතියි.

ඔබෙන් ලද ධෛර්යයෙන් තව තවත් දොඩමළු වන්නේ මගේ හිතයි.

මේ සහෝදරකම
හැමදාමත්
මා ළඟ තියේවි
වෙහෙරක තරම්
පරිස්සමට

ස්තූතියි.