දුලා

මගෙ ජීවිහේ මට හම්බ උනු වටිනාම දයාබරම යාලුවෙක්, දුලා.

අනුන්ගේ ලියුම් හොරෙන් කියවීම පෝස්ට් එකේ මා එක්ක බෝඩිමේ හිටියෙ දුලා තමා.

උඹ ගැන ලියන්න දවස් ගානක ඉඳන් උත්සාහ කළත් මේ යාළුකම මට වචන වලට හරවන්න අමාරුයි බං. උඹේ වෙඩින් එකට ගිහින් ආපු දවසෙ ඉඳන් මම මේ අකුරු අමුණන්න පටන් ගත්තෙ.

එකේ පන්තියෙ ඉඳන් දහතුන වසරට එනකල් එක පන්තියක දෙකක හැර අපි එකට හිටියෙ. ඒ උනාට උඹයි මායි හොඳම යාලුවො උනේ ඒ ලෙවල් කරන්න පටන් ගත්තට පස්සෙ.

අවස්ථාවාදී මිනිස්සු අතරෙ උඹ මට දයාබර යෙහෙළියක් උනා. පැය ගාණක් තිස්සෙ හරි හිතේ දුක ඉවර වෙනකල්ම මම කියවනකොට ඒවා අහගෙන ඉන්න තරම් උඹේ හිතේ පුදුම ඉවසීමක් තිබුණෙ. අදට උනත් ඕනෙම ප්‍රශ්නෙකදි කෝල් එකකින් හරි දුක අහන්න උඹට වෙලාව තියෙනව කියල මම දන්නවා.

සමහර වෙලාවට උඹට නගින නැගිල්ලට පෑන් පැන්සල් පොත් බිත්ති උඩින් පියාඹනකොට මට පුදුමත් හිතුනා මේ උඹමද කියලා. ඒත් කූල් වෙච්ච වෙලාවට මොනව හරි සින්දු කෑල්ලක් කටේ දාගෙන, ඒක අයින් වෙන්නෙ නෑ කියල ඒකටම බැන බැන පිස්සු නටන උඹව මට නං කවදාවත් අමතක වෙන එකක් නෑ බං.

වෙලාවකට නං මට උඹව මරන් කන්න තරම් තරහ එනවා. ඒ උනාට පස්සෙ තිබ්බටත් වඩා අපේ යාළුකම වැඩි වෙනවා. ඇත්තමයි උඹේ ඔය හිතුවක්කාරකමට වෙලාවකට මම හරි ආසයි බං. ඒකෙ පුදුම සැහැල්ලුවක් තියෙන්නෙ.

මගේ පළවෙනි බෝඩිමේ රූමි උනෙත් උඹ තමා. කුරුණෑගල ක්ලාස් ගියපු කාලෙ මහ පාන්දර පන්තියෙ පේළි අල්ලන්න යන්න දුක් විඳපු හැටි, හති දාගෙන බස් වලට දුවපු හැටි, ඈනුම් ඇර ඇර පන්තියෙ නිදි කිරපු හැටි, මේ දේවල් හරි සුන්දරයි බං.

මතකද ආපු මුල් දවස් වල උඹයි මමයි කාමරේ ඉඳන් බෝඩිමේ ඇන්ටිට හැමදාම පදමට ලුණු ඇඹුල් දාලා පින් අනුමෝදන් කරන හැටි. වෙන එකක් නෙමෙයි බෝඩිමේ ෆ්‍රිජ් එකෙන් කෑම හොරකම් කරපු හැටි. දැන් නම් ලැජ්ජාවෙ පණ යනවා.

ක්ලාස් යනකොට ඇත්තමයි බං මට උඹට දම්වැලක් දාලා බෙල්ල හරවන්න බැරි වෙන්න රිවට් කරලා එක්කන් යන්න හිතෙනවා. ලස්සන ලස්සන අහිංසක කොල්ලො උඹේ රේඩාර් එකට අහු නොවී වැසිකිළියටවත් යන්නෙ නෑනෙ.

මම ඉතින් අවිහිංසක බොදු දරුවනේ. අපි ඕවට නෑ. අපි පාඩුවෙ අහක බලාගෙන හිත හදාගෙන ඉන්නවා.

ඇයි බං පාර පනින කොට කවද්ද කියපං වැදගත් විදිහකට පැන්නෙ. වාහනයක් එනකල් ඉඳලමයි පනින්නෙ. පුදුමයි අපිව රොත්ත පිටින් වාහනේකට අමුණගෙන ගියෙ නැති එක.

ඉස්කෝලෙ කාලෙ ඉඳන්ම උඹේ ප්‍රගතියේ සහකරු ඉතිං මමනෙ. මීට අවුරුදු නවයකට දහයකට කලින් "ඒ බං අරූ මගෙන් යාලුවෙන්න අහනවා" කියපු දවසෙ ඉඳන් "අපි බඳිනවා බං" කියපු දවස වෙනකලුත් මම උඹලා දෙන්නට උදව් කරේ හිතේ කිසිම කහටක් නැතුව.

පාරවල් ගානෙ හිටගෙන අවුව වැස්ස නැතුව අම්මපා මම කටු කාපු තරමක් තොපි හන්දා. උඹේ අර මරුමුස් අයියලා දෙන්නට හොරෙන් ලියුම් ප්‍රවාහනය කරන්න මම කොච්චර දුක් වින්දද. මොනා උනත් උඹේ ඒ ආදරේ අද විවාහය දක්වාම අරං ආපු එක ගැන නම් මට පුදුම සතුටක් තියෙන්නෙ දුලා.

ඒ ලෙවල් වලින් පස්සෙ අපේ අරමුණු සහ අපි යන පාරවල් වෙනස් උනත් අපේ යාළුකම නම් අඩු උනේ නෑ.

මට තාමත් මතකයි උඹ මගෙ සමරු පොතේ අපේ යාලුකම ගැන ලියපු දේ. මේ උඹේම වචන.

"අපි අපේ මේ අමරණීය පාපමිත්‍ර සම්බන්ධය තව දුරටත් සුරක්ෂිත කරන්න ඒක වල්කනයිස් කරලා තියමු. ප්‍රත්‍යස්ථතාව අඩු උනත් ඒක නොකැඩී තියේවි. මොකද එතකොට එක එක සත්තුන්ට එහෙට මෙහෙට ඇදලා ජොලියක් ගන්න බෑනෙ."

අනේ බං උඹ වගේම තමා උඹේ අදහසුත්.

ඉතින් බං මේ පටන් ගත්තු අළුත් ජීවිතේ සාර්ථකව උඹට අරන් යන්න පුලුවන් කියලා මම දන්නවා. ජීවිතේ සැහැල්ලුව අතරින් වගකීම් වල බරත් හිතට ගනින්.

ඉතින් දුලා, හැමදාමත් උඹේ යාළුකම නම් මගෙ හිතෙන් මැකෙන එකක් නෑ.

උඹට සුභ මංගලම්.