සෙපලපෝඩාවෙකුට තරහෙන් ලියමි

පෘෂ්ඨ වංශිකයෙකුගෙ ඇස් දැරුවට
මහ විසාල මොළයක් දැරුවට
සෙපලපෝඩාවෙක්ට කවදාවත්
කෝඩේටාවෙක් වෙන්න බෑ

ආරක්ෂාවට තින්ත මඩිය විදින්න
ජෙට් යාන්ත්‍රණයෙන් එහෙ මෙහෙ යන්න
උඹට පුලුවන් උනාට
මැමාලියාවෙක් වෙලා උඹට
හඳට යන්න බෑ

බාහු වලින් වට උනාට
රේත්‍රිකාවකට කවදාවත් බෑ
කැල්සියම් සහිත දතක් වෙන්න

ඒ නිසා උඹ දැනගත යුතුයි
උදරීය පේශිමය පාදයෙ තරමට
ඉදිමෙන්න..

මොන හරුපයක්ද යකෝ මේ කියලා කෑ ගහගෙන එන අය පොඩ්ඩක් හෝව්. මට ඕක හම්බ උනේ පහුගිය දවසක ගෙදර ගිහින් කාමරේ පොත් අස් කරන වෙලාවෙ ඒ ලෙවල් කාලෙ පොතක් පිටිපස්සෙ තිබිලා. බයෝ කරපු කට්ටියට නම් වචන ටික පොඩ්ඩක් හුරුපුරුදු ඇති. ඔය කවිය මම ලිව්වෙ ඒ ලෙවල් කාලෙ ජෛව විවිධත්වය පාඩම මතක තියාගන්න. දැන් කට්ටියට නම් ඒ පාඩම තියෙනවද දන්නෙත් නෑ.

මෙහෙමයි මේ කවියෙ තේරුම. මම මේ කියන්නෙ ඒ ලෙවල් මතකයෙන් හන්දා සමහර කරුණු ටිකක් වෙනස් වෙන්නත් පුලුවන්.

සෙපලපෝඩා කියන්නෙ දැල්ලන් බූවල්ලන් වගේ සතුන් අයත් වෙන සත්ව පන්තියක්. ඔවුන් සමහර ලක්ෂණ වලින් අපට සමාන වෙනවා. ඔවුන්ට අපිට ටිකක් සමාන ඇස් සහ අනිත් වංශිකයන්ට සාපේක්ෂව ලොකු මොළයක් තියෙනවා. එහෙම තිබුණු පලියට සෙපලපෝඩාවෙක්ට කවදාවත් කෝඩේටාවෙක් හෙවත් කොඳු නාරටිය ඇති සතෙක් වෙන්න බෑ.

දැල්ලො වගේ සෙපලපෝඩාවන්ට විශේෂ හැකියාවන් තියෙනවා. තින්ත මඩිය විදින්නෙ උගෙ ආරක්ෂාවට. ජෙට් යාන්ත්‍රණයෙන් තමා ඌ එහෙ මෙහෙ පීනන්නෙ. ඒත් එහෙමයි කියලා ජෙට් යාන්ත්‍රණෙන් ඌට හඳට යන්න පුලුවන්ද?

සෙපලපෝඩාවන්ට බාහු වලින් වටවූ රේත්‍රිකාවක් තියෙනවා. ඒක හරියට දතක් වගේ. එහෙම උනා කියලා මැමාලියා හෙවත් ක්ෂීරපායීන්ගෙ කැල්සියම් සහිත දතක් වෙන්න ඒකට බෑ. ඒ නිසා උන් දැන ගත යුතුයි ඇඟිල්ලෙ තරමට ඉදිමෙන්න. (ඒත් උන්ට ඇඟිලි නෑ. තියෙන්නෙ එක පාදයයි. ඒක තමයි උදරීය පේශිමය පාදය කිව්වෙ.)

ඔන්න ඕකයි කවියෙ තේරුම. මම ඒ ලෙවල් වලට පාඩම් කරපු හැටි දැන් පේනවනෙ. කවි ලිය ලියා ඉන්නැතුව හරියට පාඩම් කොරා නම් මම අද කොහෙද.

තව මෙහෙම පාඩම් කරන කාලෙ නාස්ති කරගෙන ලියපු විෂයානුබද්ධ කවි තියෙනවා. මේකට ලැබෙන ප්‍රතිචාර අනුව ඒවත් දාන්නම්කො.