සොඳුරු අතීතයෙ රැග් සීසන් එක

මේවා එළිපිට කතා කිරීම හොඳද මන්දා. අලුත් ෆ්‍රෙෂාලා කැම්පස් එන්න පටන් අරන්. ඉතින් නොදැනීම කැම්පස් ජීවිතේ මුල් කාලෙට හිත දිව්වා.

මුල් මාස තුන. ඒ කාලෙ නම් අඬ අඬ කැම්පස් ගියේ. ඒත් දැන් නම් මතක් කරද්දිත් හිනා යනවා. අපේ රැග් සීසන් එක. අමානුෂික වධ නෙමෙයි අපිට නම් ලැබුණෙ. සොඳුරු නවක වධ.

මම නවක වධය සාධාරණීකරණය කරන්න නෙමෙයි හදන්නෙ. ඒත් අපි අතරෙ මේ තරම් සහෝදර බැඳීමක් ඇති වෙන්න පදනම වැටුනෙ මේ කාලෙ කියන එක නම් ඇත්ත.

පළවෙනි දවසෙ කැම්පස් එකේ ගේට්ටුවෙන් ඇතුල් උනෙත් බයේ ගැහි ගැහී. යක්කු ටික වගේ මූණු හදාගෙන සින්නො තැන තැන. ඉනෝගරේෂන් එකට එක්කන් ගියෙත් පෝලිම් ගස්සවලා.

සජිත් නම් ඔය පෝලිමට යන්නත් කලින්ම කරපු වැඩක් නිසා මුළු රැග් සීසන් එක පුරාවටම සින්නන්ගෙන් කෑවා. එයා ආපු ගමන් සීනියර් අයියා කෙනෙක්ගෙ උරහිසට ගහලා "මචං අපි කොහෙටද යන්න ඕනෙ" කියලා අහලා.

ඒ වෙලාවෙ නම් යන්න ඕනෙ තැන පෙන්නලා. ඊළඟ දවසෙ ඉඳන් කවුද යකෝ මට මචං කිව්ව එකා කියල ඇදලා අරන් වදේ ගැහුවා.

අපේ මාමගෙ පුතෙක් සුපර් සීනියර් බැච් එකේ හිටියා. මම නම් රැග් උන තරමක් උනේ මූ හන්දා. පලවෙනි දවසෙත් හේතුවක් නැතුව එක එකා ඇවිත් බැනලා යනවා. බලද්දි මේකා තමා මේ එවන්නෙ.

මොනා උනත් කොච්චර බැන්නත් අඬන්නෙ නැතුව ඉන්න තාක් ෂේප්. ඇඬුවොත් නම් එතනින් පස්සෙ තත්වය සෝචනීයයි.

ඒ පලවෙනි දවස ගෙවිලා ගියා කියමුකො කොහොම හරි. ඊළඟ දවස එලි වෙන එකටත් මම නම් බයේ හිටියෙ.

ලෙක්චර් එකක් ඉවර වෙච්ච ගමන් සින්නො ටික පන්තියෙ පිරෙනවා. එක එක සින්නො අපිව එක එක්කෙනා ගාවට යවනවා බැනුම් අහගන්න. ඒත් කවුරුවත් කවුද උඹව එව්වෙ කියලා අහලා එවපු කෙනාගෙ නම කිව්වොත් ඉවරයි. පාවා දීම නතර කරන්නලු එහෙම කරේ.

ඉතින් කවුරු එව්වත් අපි කියන්න ඕනෙ මට හිතිලා ආවෙ අයියෙ කියලා. ඕක කිව්වා කියලා බේරෙන්නද. ආ උඹට මාර දේවල්නෙ හිතෙන්නෙ කියලා ඔන්න කන්න හදනවා.

මොන දෙයක් මොන පැත්තට කිව්වත් කණ පිරෙන්න අහගන්න පුලුවන්. ඉස්සර මාව ගෙන්නල අහනවා මෙහෙ කවුරු හරි නෑදෑවෙන කෙනෙක් ඉන්නවද කියලා. මම ඉතින් පැනපු ගමන් කියනවා ඔව් අහවල් අයියා අපේ මාමගෙ පුතා අපේ සුපර් සීනියර් කියලා. අපොයි වටකරගෙන බනිනවා එතකොට "තෝ කාගෙ පවර් එක අරගෙනද ඔය ඉන්නෙ. තොගෙ හෙන ලොකුකම නේද. තෝත් අනිත් උන් වගේම තමා" කියලා.

ඊළඟ දවසෙත් ඔය ප්‍රශ්නෙම අහනවා. හෙහ්. මම නම් කියයි ඔව් කියලා. ඇයි කලින් දවසෙ ඔව් කියල කෑවනෙ. මම කියනවා එහෙම නෑදෑ කෙනෙක් නෑ කියලා. එතකොට වෙඩි පුපුරනවා වගේ බනිනවා ඇයි උඹට ඒ අයියා උඹේ අයියා කියල කියන්න ලැජ්ජද කියලා. ඔන්න ඔහොමයි කොයි පැත්තට හැරුනත් අපි පලු යන්න බැනුම් අහන්නෙ.

මුල් කාලෙ සින්නො අපිව කැන්ටින් වලට යවන්නෙ නෑ. අනිත් ෆැකල්ටි වල අයගෙන් රැග් වෙන නිසාලු එහෙම කරන්නැත්තෙ. අපිට අවශ්‍ය කෑම පාර්සල් ගෙනත් දෙනවා. කොල්ලෙක් එක්ක තමා බත් එක බෙදා ගන්න ඕනෙ. එක බත් ඇටයක් වත් ඉතුරු කරන්න බෑ. කරපිංචා කොළේ ඉඳන් කන්න ඕනෙ.

බත් ඇටයක් හරි බිම වැටිලා තිබ්බොත් බඩුම තමා. මට තාම මතකයි අපේ කොල්ලො බිම තියෙන බත් ඇට සාක්කුවෙ දාගන්නවා සින්නො දකින්න කලින්.

තව කෙනෙක්ට රැග් කරද්දි බලාගෙන ඉඳලා හිනා ගියොත් නම් ඒ උගේ අවසානය තමා. ඔන්න ගෙන්නනවා රොත්ත පිටින්ම.

ඉස්සෙල්ලම හිනා ගියොත් අපි හිනාව කපාගන්න ඕනෙ. ඒක කරන්නෙ හිනා වෙලා ඉද්දිම ඇඟිලි කතුරක් වගේ කරගෙන හිනාව කපන්න ඕනෙ. ඔහොම ඉද්දි ආයෙත් හිනා ගියොත් හිනාව ගලවලා අතට අරගෙන මිටියකින් ගහන්න ඕනෙ. ආයෙත් හිනා ගියොත් කට වටේට ඉදිකටුවකින් මහනවා පෙන්නන්න ඕනෙ.

ඕවා කරලත් හරි ගියේ නැතුව ආයෙත් හිනා යනවා නම් සින්නො එක එක්කෙනා ගාවට ගිහින් කියන්න ඕනෙ අයියෙ මට හිනා යනවා ඒකට මොකද කරන්න ඕනෙ කියලා. ඔය අන්තිම ට්‍රීට්මන්ට් එකෙන් පස්සෙ නම් හිනාව නිට්ටාවටම සුව වෙනවා. මොකද ඕක අහන අහන පාරට සින්නොන්ගෙන් හොඳ පද වලින්ම අහගන්න පුලුවන් නිසා.

ඒ කාලෙ වෙච්ච වැඩ නම් කෝටියක් ඇති. එක පෝස්ට් එකකින් ඉවර කරන්න බැරි වෙයි වගේ. ඉතුරු කතා ටික ඊළඟ පෝස්ට් එකෙන් කියන්නම්.

මොනා උනත් මට නම් පස්සෙ තමා තේරුනේ සීනියර් බැච් එකේ අය ඒ කරපු හුඟක් දේවල් තේරුමක් ඇතුව කරපු දේවල් කියලා. ඒක හොඳටම තේරුණේ අපේ පොඩි බැච් එක ආපු දවසෙ.

හැබැයි රැග් එක මුවාවෙන් දෙන අමානුෂික වධත් තියෙනවා. පිරිමි ළමයි පවා ඒවා නිසා මානසිකව වැටිච්ච හැටි අහලා තියෙනවා. අපේ කැම්පස් එකේ නම් මම දන්න තරමට එහෙම කරේ නෑ. ඒවා අනුමත කරන්නත් බෑ.

තාත්තෙ, මම තාම රේල්පාර ගාව

සජිත්ලගෙ තාත්තා ගෙදර හිටියොත්, සජිත් වැඩට යන දවස් වලට බස් ස්ටෑන්ඩ් එකට බයික් එකෙන් ගෙනිහින් දානවා.

මේ කියන දවසත් එහෙම දවසක්.

බස් ස්ටෑන්ඩ් එකට යන පාරෙ රේල් ගේට් එකකුත් පහු කරගෙනයි යන්න ඕනෙ. එදා යනකොට රේල් ගේට් එක වහලා කෝච්චියක් එන නිසා. වාහනත් පෝලිමක් නතර කරලා.

කෝච්චිය යනකල් හිටියොත් වැඩට යන්න පරක්කු වෙන නිසා තාත්තා අහලා පුතා අපි පටස් ගාලා රේල් ගේට් එකෙන් දාලා යමුද කියලා. තාත්තගෙම පුතානෙ. සජිතුත් යමු තාත්තෙ කිව්වා.

තාත්තා රේල් පාරෙන් බයික් එක දාද්දි සජිත් හිතුවෙ එයාගෙ බරත් එක්ක තාත්තට ඉක්මනට බයික් එක ගන්න බැරි වෙයි කියලා. රේල් පාරෙන් බයික් එක දානකොටම සජිත් කකුල් බිම තියලා බයික් එකෙන් පැන්නා.

රේල් පාර පහු උනාම සජිත් ආයෙත් බයික් එකට නගින්න හැදුවෙ.

මොන? තාත්තා දැනගෙන ඉඳලා නෑ සජිත් බයික් එකෙන් බැස්ස විත්තියක්. සජිත් නගින්න එනකොට තාත්තා ඇරලා ගියා බයික් එකේ.

අර පෝලිමට නවත්තලා තිබ්බ වාහන වල මිනිස්සු හිකි හිකි ගාලා හිනාවෙනවා. සජිත් හෙල්මට් එකත් දාගෙන තාත්තෙ තාත්තෙ කියලා අතත් දික් කරගෙන කෑ ගහනවා. කලින් දාපු බයික් එකෙන් පැනිලි ඇක්ෂන් ඔක්කොම වතුරෙ. වස ලැජ්ජාවයි.

තාත්තා තිතක් වෙලා පාරෙ කෙලවරින් නොපෙනී යනවා සජිත් බලන් හිටියා. එයා හිමීට හෙල්මට් එක ගලවලා හිතලම බයික් එකෙන් බැස්සා වගේ ළඟ තිබ්බ කඩේකට රිංගුවා.

තාත්තට කෝල් කරත් තාත්තා ෆෝන් එක ආන්සර් කරන්නෙ නෑ. පස්සෙ දැනගත්ත විදිහට කෝල් එක අරන් නැත්තෙ ඒ ගෙදරින් වෙන්න ඇති කියල හිතලලු. කොහොමත් දැන් ගෙදර යන නිසා තාත්තා කෝල් එක අරන් නෑ.

මේ අතරෙ සජිත්ගෙ තාත්තා බස් ස්ටෑන්ඩ් එකටම විදලා ගිහින්. බයික් එක නවත්තලා සජිත් බයික් එකෙන් බහිනකල් ඉන්නවා. ම්හු. පිටිපස්ස හැරිලා බලද්දි මෙයා නෑ.

එතනම කොමියුනිකේෂන් එකක් තිබිල තියෙන්නෙ. තාත්තා හිතලා බයික් එක නවත්තපු ගමන් සජිත් ඒකට යන්න ඇති කියලා.

බලාගෙන ඉඳලා ඉඳලා නැති තැන තාත්තා කඩේ ඇතුලට ගිහින් බලලා. ඒ පාර තමා දෙලෝ රත් වෙලා තියෙන්නෙ කෝ මේකා කියලා. කෝල් කරන්න ෆෝන් එක ගන්නකොටම සජිත්ගෙන් කෝල් එකක්.

තාත්තා: පුතා කොහෙද ඉන්නෙ?
සජිත්: තාත්තෙ මම තාම රේල් පාර ගාව....

කොහොම හරි තාත්තා කියන විදිහට නම් තාත්තා ආපහු යද්දි හෙල්මට් එකත් අතින් එල්ලගෙන, දාඩිය පෙරාගෙන, මූණ නොරොක් කරගෙන සජිත් හෝල්ට් එකක් විතර ඇවිදගෙන ඇවිත් ඉස්සරහට.

ඔන්න ඔහොමයි කතාව වැඩිය මඩ නැතුව වෙච්ච විදිහටම. ඕක කියපු වෙලාවෙ ඉඳන් මම මතක්වෙන පාරට හිනාවෙනවා කියලා ඔන්න මා එක්ක එක්කෙනෙක් තරහත් වෙලා.

පන්ති පිටින් පන්ති කට් කිරීම

ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ අපි කොච්චර ඉගෙන ගන්න ආසද කිව්වොත් අනිවාර්යයෙන්ම අඩුම ගානෙ දවසකට දෙකකට සැරයක් එක පීරියඩ් එකක්වත් කට් කරනවාමයි. මුළු දවස තිස්සෙම කාටද පුළුවන් අප්පා ඔය හැටි ඉගෙන ගන්න.

ඊට වැඩිය වැදගත් වැඩ කොච්චර තියෙනවද. එහා පන්තියෙ උන් එක්ක ඕපදූප කතාකරන්න, කැන්ටිමේ වඩේ රසද කියල හොයල බලන්න කොච්චර වැඩද.

ඔහොම පුංචි පුංචි කම්මැලිකම් හැමෝටම තියෙනවනෙ. ඔය සුළු වශයෙන් කෙරෙන පන්ති කට් කිරිලි වැඩිපුර දැනෙන්නෙ නෑ. කොහොමද පන්තියක් පිටින් පන්ති කට් කරනකොට.

මෙන්න මෙහෙමයි ඒ සිද්ධිය උනේ.

ඉස්කෝලෙ දඩාවතේ ඇවිද ඇවිද ඉන්න බල්ලො ඉන්නවනෙ. මුන්ගෙන් එකෙක් අපේ පන්තිය වැසිකිළියක් කරගෙන.කලින් දවසෙ ගේට්ටුව වහන්නෙ නැතුව පන්තියෙන් අන්තිමට ගියපු පින්වතාට පිං සිද්ධ වෙන්න උදේ පන්තියට එනකොට පන්තිය මැද්දෙම අපිට තෑගි හම්බෙලා.

ඔන්න ඉතින් එදා උදේ පන්තිය අතු ගාන්න ඉන්න කෙල්ලොන්ට මළ පැනලා. කොල්ලො හිනා වෙවී බලාගෙන ඉන්නවා.

කෙල්ලො හැමදාම අතුගාන හින්දා කොල්ලොන්ට මේක අදින්න කිව්වා. උන් කියනවා පන්තිය ඇතුලෙ තියෙන දේවල් වල වගකීම පන්තිය අතුගාන උන් බාරගන්න ඕනෙලු. ඒ අස්සෙ තව එකෙක් එදා අන්තිමට පන්තියෙන් ගියේ මොකාද කියලා ඌව මරන්න හොයනවා.

ඔහොම ඔහොම කට්ටිය දෙපැත්තට වෙලා වාද කරගන්නකොට ඉස්කෝලෙ පටන් ගන්න බෙල් එකත් ගැහුවා.

සාමාන්‍යයෙන් අපිට හැමදාම උදේට තියෙන්නෙ කෙමෙස්ට්‍රි පාඩම. අපේ පන්තිභාර මැඩම්ම තමා කෙමෙස්ට්‍රි උගන්නන්නෙ. මතකනෙ චිස්...සොරි... .

මැඩම් උදාර ලීලාවෙන් පොත් ටික අරගෙන කොරිඩෝ එකේ එනව පේනවා. බලු බෙට්ටක් පන්තිය ඇතුලෙ තියාගෙන වාඩි වෙන්නත් බෑ. ඒ මදිවට පන්තිය අතුගාලත් නෑ. අපි හිටපු තැන් වලම හිටියා.

මැඩම් පන්තිය ගාව. මැඩම්ගෙ මූණ පන්තිය මැද්දෙ තියෙන තෑග්ගට වඩා ලස්සනයි.

"මොකද මේ හිටගෙන?"
"මොකද පන්තිය අතුගාලා නැත්තෙ?"
"මොකද තමුසෙලා ගල් ගිලලා වගේ?"

ප්‍රචණ්ඩ වාග් ප්‍රහාරය හමුවේ අපි නිරුත්තරයි. යන්තම් කට ඇර ගන්න පුලුවන් වෙච්ච එකෙක් හිමීට මැඩම්ට විස්තර කරනවා.

"මැඩම් පන්තියෙ බල්ලෙක් ජරා කරලා."

"ඉතින් ඒක අයින් කරල නැද්ද."

"නෑ මැඩම් ගෑණු ළමයි ඒක අරන් දාලා නෑ."

"තමුසෙලා ඒ ලෙවල් පන්තියෙ උනාට හෝඩියට වඩා අන්තයි. අස්කරනවා ඒක."

මැඩම් ආපු වේගෙට වැඩි වේගෙකින් තරහින් පුපුර පුපුර ආපහු ගියා. ඉබ්බා දියේ දානකොට ඇන්නෑවෙ කිව්වලු. කාටද අප්පා උදේ පාන්දර බෙන්සීන් වලයක් ගැන ඉගෙන ගන්න ඕනෙ.

නිකන් හම්බුනත් බලු බෙට්ටකින් උනත් ප්‍රයෝජනයක් ගන්න පුළුවන්නම්, ඒකත් විකුණන් කන උන් තමා අපේ පන්තියෙ හිටියෙ.වහාම ක්‍රියාත්මක වන පරිදි මේ ඇති වූ හදිසි තත්වයෙන් උපරිම ප්‍රයෝජන ගන්න අපි කතා උනා.

මෙච්චර වෙලා අපිට බැන බැන හිටපු කොල්ලො ටික හෝ ගාලා අරක අස් කරන්න දුවනවා. උන් ඒක අස් කරනකල් අපි හිමීට පන්තිය අතු ගෑවා. ඔය ටික කරද්දි පීරියඩ් එකක් ඉවරයි.

"ඕක අස් කරාට හරියන්නෙ නෑ. පන්තිය හෝදන්න වෙයි
අපේ පන්ති නායක උතුමාගෙන් තවත් යෝජනාවක්.

"ඔව් ඔව් අපි හෝස් එකක් ගෙනල්ලා හෝදමු."

මෙන්න මුන් කෘෂිකර්ම සර් හම්බෙලා ඒ කාමරෙන් හෝස් එකකුයි බාල්දි දෙකකුයි අරන් ඇවිත්.

"පන්තියෙ ඩෙස් පුටු තියාගෙන වතුර ගහලා වැඩක් නෑ. ඉස්සෙල්ලා ඩෙස් පුටු ටික එලියට අදිමු."
ජීවිතේට පන්තියෙ වැඩකදි හොයාගන්නවත් බැරි එකෙක්ගෙන් තව අදහසක්.

දැන් කට්ටිය ඩෙස් පුටු මැද මිදුලට අදිනවා. මේ වෙද්දි එහා පන්තියෙ උන්ටත් තේරිලා මොකක් හරි රහසිගත මෙහෙයුමක් යනවා කියලා. ඩෙස් පුටු එලියට අදිද්දි ඊළඟ පීරියඩ් එකේ ෆිසික්ස් කරන සර්රුත් පන්තිය ගාවට ආවා.

"මේ මොකද ළමයි ඩෙස් අදින්නෙ එළියට?"

"සර් බල්ලෙක් පන්තියෙ ජරා කරලා. මැඩම් කිව්වා පන්තිය හෝදන්න කියලා."

"එතකොට අද පාඩම කරන්න වෙන්නෙ නෑ?"

"ඒක තමයි සර්. හරි වැඩේ තමා. ඒත් ගඳ ගහනවනෙ සර්. ඉගෙන ගන්න බෑනෙ සර්."

"මං දන්නෙ නෑ. ඕනෙ එකක් කරගන්නවා. ඉවර උනාම මට කතා කරනවා."

"හා සර්."

පීරියඩ් එක ඉවර වෙනකල්ම අපේ උන් ඩෙස් ටික එලියට ඇද්දා. ඩෙස් අදිනවා කිව්වට එකක් එලියට දානවා. මහන්සි අරිනවා. අපේ උන්ටත් ඕනෙ කොහොම හරි වෙලාව යවා ගන්න.

පයිප්පෙට හෝස් එක ගහලා පන්තිය හෝදන්න ගන්නකොට ඊළඟ පීරියඩ් එකේ මැඩමුත් ඇවිත්. කලිං විදිහටම තත්වය ඉතා බරපතල කරලා කිව්වට පස්සෙ බැන බැන ඒ මැඩමුත් ආපහු ගියා.

කොහොම හරි පන්තිය හෝදලා ඉවර වෙනකොට ඉන්ටවල් එකට බෙල් එකත් ගැහුවා.
එදා ඉන්ටවල් එකට අපි අඹ ගස් හෙවනේ පුටු තියාගෙන තමා කෑම කෑවෙත්.

කාලා ඉවර උනාට පස්සෙ අපේ එකෙක් කියනවා අපි ඩෙස් පුටු ටිකත් හෝදමු. ඒවගෙ දූවිලි පිරිලා නිසා කියලා.

ජීවිතේට දූවිලි නෙමෙයි වැලි ගොඩක් ඩෙස් එකක් උඩ තිබ්බත් ගනන් නොගන්න උන්ට අද ඩෙස් වල දූවිලි ගැන හරි කැක්කුම. මොකද ඒ ටිකත් හේදුවොත් තව වෙලා ඉන්න පුලුවන්නෙ.

දැන් පන්තියත් හෝදලා. ඩෙස් පුටුත් හෝදලා. ආයෙ නම් ඉගෙන ගන්නවා බොරු.

ඉන්ටවල් එකෙන් පස්සෙ ආපු ගුරුවරුත් ආපු වේගෙන්ම හරවලා යැව්වා පන්තිය ඇතුලෙ වතුර පෙන්නලා.

දැන් එහා පන්තියෙ උන්ට පැහැදිලි වෙලා අපේ වැඩේ. උනුත් ඇඹරෙනව. අපේ වැඩේ ඉවරවෙච්ච ගමන්ම එහා පන්තියෙ උන් අපෙන් හෝස් එක ඉල්ලගෙන මෙන්න මුනුත් පන්තිය හෝදනවා.

උන්ගෙ පන්තියට එන ගුරුවරුත් ආපහු බැන බැන හැරිලා යනවා. අපිට නම් බලු බෙට්ටක් හරි තිබ්බා විකුණන්න. උන් මොනා විකිණුවද දන්නෙ නෑ.

අපෙත් පන්තිය විතරක් නෙමෙයි ඩෙස් පුටුත් වේලිලා නැති නිසා එන ඔක්කොම ගුරුවරු බැන බැන යනවා. ඒත් ඉතින් මේ බල්ලෙක් කරපු දේකට අහක ඉන්න අපි මොනා කරන්නද.

කොහොම හරි එදා මුළු දවසෙම අපිට ඉගෙනීමක් නෑ. එහා පන්තියෙ උන්ටත් නෑ. එදා කරපු දේට නොසෑහෙන්න බැනුම් ඇහුවා පස්සෙ නම්. ඔන්න ඔහොමයි බල්ලෙක්ට පින්සිද්ධ වෙන්න අපි පන්ති පිටින් පන්ති කට් කරේ.

පොත් සැණකෙලිය සහ බ්ලොග් අවකාශයේ මිතුරෝ

"ළමා...යි... BMICH එකේ පොත් ප්‍රදර්ශනේ බලන්න යන්නෙ කවුද.... කවද්ද.... "

බ්ලොග් අවකාශයේ මිතුරෝ ගෲප් එකේ දාපු මේ ස්ටේටස් එක මතකයි නේද. එදා මෙදාතුර ගෲප් එකේ වැඩිම කමෙන්ට් තිබ්බ ත්‍රෙඩ් එකත් ඒක උනා. බුදු අම්මෝ හයදාස් ගානක් කමෙන්ට්. තවත් ඒ ත්‍රෙඩ් එක දුවනවද කොහෙද.

ඉතිං කොහොම කොහොම හරි කට්ටිය ගහ මරාගෙන 18 වෙනිදා යමු කියලා තීරණයකට ආවනෙ.

කොහොම හරි 18 උදේ නිසූපා කෝල් කරලා උඹ කොහෙද බං කියනකොටත් මම බෝඩිමේ.

ඉක්මනට ලෑස්ති වෙලා කටුබැද්දට ගියා. සජිත් බම්බලපිටියට එනවා කියපු නිසා මොරටු පිටකොටුව බස් එකක යන්න මම හැදුවෙ. කොහොම හරි කලින් ආපු බස් එක පානදුරේ එකක්. බලපු හැටියට නම් හිස් සීට් තිබ්බෙ නෑ. මොකට හිටගෙන යනවද කියලා පිටිපස්සෙන් ආපු බස් එකට නැග්ගා.

ඇත්තටම හදිස්සියට බෝඩ් එක බැලුවෙ නෑ. 'ම'යන්නක් තිබ්බ වගේ මතකයි. මොරටුව කියලා මම හිතුවෙ.නැගලා වාඩිවෙලා ටිකට් ගත්තා බම්බලපිටියට.

හපෝ කොන්දොස්තර මහ කින්ඩිම කින්ඩි හිනාවක් දාලා කිව්වෙ නැතෑ මේක බම්බලපිටි යන්නෙ නෑ මහරගමට යන්නෙ කියලා. ඉතින් කාලා වරෙන්කො. මොරටු කියල හිතාගෙන මහරගම බස් එකකට නැගල තියෙන්නෙ.

දඩි බිඩි ගාලා අඟුලානෙන් බැහැලා වෙන බස් එකක ගිහින් බම්බලපිටියෙන් බැස්සා. සජිතුත් එක්ක එතනින් BMICH ආවා.

ආපු ගමන් නිසූපට කෝල් කරාම මේකි ඉන්න ඉසව්ව කිව්වා. යන්තම් ගේට්ටුවෙන් හම්බෙච්ච මැප් එකට පින්සිද්ධ වෙන්න එතෙන්ට ගියා. හප්පොච්චියේ ගියාට පස්සෙ කොහෙ හොයන්නද. සූ ගාලා සෙනඟ.

කොහොම කොහොම හරි මිනිස්සුන්ගෙ අස්සෙන් රිංගලා නිසූපව අල්ල ගත්තා. අනේ මේකි අර අහිංසක නංගිවත් රවට්ටගෙන එක්කන් ඇවිත් ලොකු බෑග් එකකුත් දීලා. ඇයි ඉතින් පොත් ටික කරගහගෙන යන්න කවුරුහරි එපැයි.

ඔන්න ටිකක් වෙලා කයියක් ගහගෙන ඉඳලා මායි සජිතුයි සන්හිඳ එකට ගියා.

මෙන්න නිසූපා කෝල් කරනවා ගොල්ඩ් ෆිෂ් උඹව හොයාගෙන එනවා සුදු ටී ෂර්ට් එකක් ඇඳලා කැප් එකකුයි දාලා ඉන්නෙ කියලා. සෙනඟ පීරලා බලද්දි මෙන්න මාළුවා පීනගෙන එනවා.

ඒ අස්සෙ සජිත් අහනවා ඔය මාළු විතරද ඉන්නෙ ඉස්සො දැල්ලො නැද්ද කියලා.

මාළුවත් එක්කත් එහෙ මෙහෙ පීනලා පොත් හෙවුවා. ඒ ඔක්කොමත් හරි මෙන්න මේකා යශෝධරාවත පොත බදාගෙන ඉන්නවා. දාලා යන්න බෑ කියලා. මොකද මන්දා.

ඊට පස්සෙ තමා ඉතුරු සෙට් එක හම්බ උනේ. ඉස්සෙල්ලාම මධුරංග හම්බ උනා. මධුරංග ස්ව කැමැත්තෙන්ම සජිත්ගෙ බයික් එකේ ටයර් එකක් වෙන්න ඉදිරිපත් වෙලා. බලන්ඩ ඉතින් අපේ දියුණුව පතන මිනිස්සු.

පස්සෙ චාපා නංගි, ශිරෝශි, මාධව, හිරු එළිය ලියන මල්ලි, සිරී කොළුවා කට්ටියත් හම්බුනා. අනේ කට්ටිය තව හිටියා. කතා කරන්න බැරි උනා.

ටික වෙලාවක් කට්ටිය එක්ක වල්පල් දොඩව දොඩව හිටියා. අපි කොයි තරම් අනිත් උන්ට ඇණයක් උනාද කිව්වොත් එතන බුක් ස්ටෝල් එකෙන් අපිව එලෙව්වත් එක්ක.

ටික වෙලාවකින් මායි සජිතුයි ගොඩගේ එකට ගියා.

ඒකෙන් එළියට එනකොට මිනිස්සු යන පාරෙ පඩිපෙලක පුරුදු මූණු ටිකක්. හපොයි මුන් ටික මොක්කුද වගේ එතන ලැගගෙන. අපිටත් මොකෝ. අපිත් ලැග්ගා එතනින්ම. පොටෝ ෂූට් එකකටත් මූණ දුන්නා ඉතින්.

තව පොත් ලිස්ට් එකේ ගත්තෙ නැති පොත් ගොඩක් තිබ්බ නිසාත් තව වැඩ වගයක් දාගත්තු නිසාත් ඉක්මනට උඹලගෙන් සමුගන්න උනා. මාළුවාගේ නිමක් නැති මඩ ප්‍රහාර වලින් බේරිලා ආයෙත් පොත් හොයන්න ගියා.

විජේසූරිය එකේ මහා සෙනඟ ගොඩ අස්සෙ මෙන්න දැකලා පුරුදු මූණක්. ජීවිතේ මල් ලියන දිල් අක්කා. එයාව ඇත්තටම දැකලා නොතිබ්බත් මූණු පොත නිසා දැක්ක ගමන් අඳුර ගත්තා.

දිල් අක්කා සෝරෝ, ජේඩී සහ වැප් ආවා කියල කිව්වට මම දැක්කෙ නම් නෑ. 26 යනවා කියලා පෙරලි පෙරලි අඬපු සෝරෝ මොකට 18 ආවද මන්දා.

අම්මෝ උස්සගන්නත් බැරි තරම් පොත් කන්දකුත් එකතු කරගෙන අපි එන්න පිටත් උනා. ඔය උඩ පින්තූරෙ දාලා තියෙන්නෙ මම ගත්තු පොත් තමා. තව පොත් දෙකක් අඩුයි. සජිත් අරන් ගියා.

ඉතින් වචන වලින් අඳුන ගත්තු පිරිසක් හැබෑවටම දකින එකත් හරිම සුන්දර අත්දැකීමක්. ඒ අත්දැකීම උඹලා නිසා මම වින්දා. කවදාවත් මේ දවස නම් මතකයෙන් මැකෙන එකක් නෑ.

තරු මල්

නෙතු අතර දඟ කරන
හීන හොරකම් කරන

මල් පියල්ලක නමුදු
මහ මෙරක බර දැනෙන

කලාවෙන් කලාවට
පිරෙන පුන්සඳ සේම

තත්පරෙන් තත්පරේ
සෙනෙහෙ දිය හද පුරන

හිනා මල් දෝතක්ම
හිත පුරාවට පිපෙන

සහස් ගව් ගෙවන් ආ
තරු මලයි නුඹ මෙමට

දුලා

මගෙ ජීවිහේ මට හම්බ උනු වටිනාම දයාබරම යාලුවෙක්, දුලා.

අනුන්ගේ ලියුම් හොරෙන් කියවීම පෝස්ට් එකේ මා එක්ක බෝඩිමේ හිටියෙ දුලා තමා.

උඹ ගැන ලියන්න දවස් ගානක ඉඳන් උත්සාහ කළත් මේ යාළුකම මට වචන වලට හරවන්න අමාරුයි බං. උඹේ වෙඩින් එකට ගිහින් ආපු දවසෙ ඉඳන් මම මේ අකුරු අමුණන්න පටන් ගත්තෙ.

එකේ පන්තියෙ ඉඳන් දහතුන වසරට එනකල් එක පන්තියක දෙකක හැර අපි එකට හිටියෙ. ඒ උනාට උඹයි මායි හොඳම යාලුවො උනේ ඒ ලෙවල් කරන්න පටන් ගත්තට පස්සෙ.

අවස්ථාවාදී මිනිස්සු අතරෙ උඹ මට දයාබර යෙහෙළියක් උනා. පැය ගාණක් තිස්සෙ හරි හිතේ දුක ඉවර වෙනකල්ම මම කියවනකොට ඒවා අහගෙන ඉන්න තරම් උඹේ හිතේ පුදුම ඉවසීමක් තිබුණෙ. අදට උනත් ඕනෙම ප්‍රශ්නෙකදි කෝල් එකකින් හරි දුක අහන්න උඹට වෙලාව තියෙනව කියල මම දන්නවා.

සමහර වෙලාවට උඹට නගින නැගිල්ලට පෑන් පැන්සල් පොත් බිත්ති උඩින් පියාඹනකොට මට පුදුමත් හිතුනා මේ උඹමද කියලා. ඒත් කූල් වෙච්ච වෙලාවට මොනව හරි සින්දු කෑල්ලක් කටේ දාගෙන, ඒක අයින් වෙන්නෙ නෑ කියල ඒකටම බැන බැන පිස්සු නටන උඹව මට නං කවදාවත් අමතක වෙන එකක් නෑ බං.

වෙලාවකට නං මට උඹව මරන් කන්න තරම් තරහ එනවා. ඒ උනාට පස්සෙ තිබ්බටත් වඩා අපේ යාළුකම වැඩි වෙනවා. ඇත්තමයි උඹේ ඔය හිතුවක්කාරකමට වෙලාවකට මම හරි ආසයි බං. ඒකෙ පුදුම සැහැල්ලුවක් තියෙන්නෙ.

මගේ පළවෙනි බෝඩිමේ රූමි උනෙත් උඹ තමා. කුරුණෑගල ක්ලාස් ගියපු කාලෙ මහ පාන්දර පන්තියෙ පේළි අල්ලන්න යන්න දුක් විඳපු හැටි, හති දාගෙන බස් වලට දුවපු හැටි, ඈනුම් ඇර ඇර පන්තියෙ නිදි කිරපු හැටි, මේ දේවල් හරි සුන්දරයි බං.

මතකද ආපු මුල් දවස් වල උඹයි මමයි කාමරේ ඉඳන් බෝඩිමේ ඇන්ටිට හැමදාම පදමට ලුණු ඇඹුල් දාලා පින් අනුමෝදන් කරන හැටි. වෙන එකක් නෙමෙයි බෝඩිමේ ෆ්‍රිජ් එකෙන් කෑම හොරකම් කරපු හැටි. දැන් නම් ලැජ්ජාවෙ පණ යනවා.

ක්ලාස් යනකොට ඇත්තමයි බං මට උඹට දම්වැලක් දාලා බෙල්ල හරවන්න බැරි වෙන්න රිවට් කරලා එක්කන් යන්න හිතෙනවා. ලස්සන ලස්සන අහිංසක කොල්ලො උඹේ රේඩාර් එකට අහු නොවී වැසිකිළියටවත් යන්නෙ නෑනෙ.

මම ඉතින් අවිහිංසක බොදු දරුවනේ. අපි ඕවට නෑ. අපි පාඩුවෙ අහක බලාගෙන හිත හදාගෙන ඉන්නවා.

ඇයි බං පාර පනින කොට කවද්ද කියපං වැදගත් විදිහකට පැන්නෙ. වාහනයක් එනකල් ඉඳලමයි පනින්නෙ. පුදුමයි අපිව රොත්ත පිටින් වාහනේකට අමුණගෙන ගියෙ නැති එක.

ඉස්කෝලෙ කාලෙ ඉඳන්ම උඹේ ප්‍රගතියේ සහකරු ඉතිං මමනෙ. මීට අවුරුදු නවයකට දහයකට කලින් "ඒ බං අරූ මගෙන් යාලුවෙන්න අහනවා" කියපු දවසෙ ඉඳන් "අපි බඳිනවා බං" කියපු දවස වෙනකලුත් මම උඹලා දෙන්නට උදව් කරේ හිතේ කිසිම කහටක් නැතුව.

පාරවල් ගානෙ හිටගෙන අවුව වැස්ස නැතුව අම්මපා මම කටු කාපු තරමක් තොපි හන්දා. උඹේ අර මරුමුස් අයියලා දෙන්නට හොරෙන් ලියුම් ප්‍රවාහනය කරන්න මම කොච්චර දුක් වින්දද. මොනා උනත් උඹේ ඒ ආදරේ අද විවාහය දක්වාම අරං ආපු එක ගැන නම් මට පුදුම සතුටක් තියෙන්නෙ දුලා.

ඒ ලෙවල් වලින් පස්සෙ අපේ අරමුණු සහ අපි යන පාරවල් වෙනස් උනත් අපේ යාළුකම නම් අඩු උනේ නෑ.

මට තාමත් මතකයි උඹ මගෙ සමරු පොතේ අපේ යාලුකම ගැන ලියපු දේ. මේ උඹේම වචන.

"අපි අපේ මේ අමරණීය පාපමිත්‍ර සම්බන්ධය තව දුරටත් සුරක්ෂිත කරන්න ඒක වල්කනයිස් කරලා තියමු. ප්‍රත්‍යස්ථතාව අඩු උනත් ඒක නොකැඩී තියේවි. මොකද එතකොට එක එක සත්තුන්ට එහෙට මෙහෙට ඇදලා ජොලියක් ගන්න බෑනෙ."

අනේ බං උඹ වගේම තමා උඹේ අදහසුත්.

ඉතින් බං මේ පටන් ගත්තු අළුත් ජීවිතේ සාර්ථකව උඹට අරන් යන්න පුලුවන් කියලා මම දන්නවා. ජීවිතේ සැහැල්ලුව අතරින් වගකීම් වල බරත් හිතට ගනින්.

ඉතින් දුලා, හැමදාමත් උඹේ යාළුකම නම් මගෙ හිතෙන් මැකෙන එකක් නෑ.

උඹට සුභ මංගලම්.

වසන්තය දුර ගියත්..

වසත් ඍතුව අහවරය

එහෙත් මම නුඹව සිප ගනිමි

මගේ ලෙංගතු අහස නුඹ

මන්දස්මිත් වැගිරෙන

වසන්තය දුර ගියත්

අපිට අපි

ලෙංගතුද මොනතරම්

පළමු බේබදු අත්දැකීම ලදිමි

මම දන්න දවසෙ ඉඳන් පුදුම පෙරේත කමකින් හිටියෙ රෙඩ් වයින් බොන්න. එකම එක පාරක් වෙඩින් එකකදි පොඩ්ඩක් රස බැලුවා ඇරෙන්න දැනෙන්න වයින් බොන්න අවස්ථාවක් හම්බුනේම නෑ.

ෆිල්ම් වල උස වයින් වීදුරු වල ලස්සන රතු පාටින් වයින් පුරවගෙන පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ තොලගාන උන් ගැන මම පුදුම ඉරිසියාවකින් උන්නෙ.

අවුරුදු ගානක් තිස්සෙ දැකපු හීනෙ හැබෑ උනා අන්තිමේදි. වයින් ගැන කිය කිය මම අඬන ඇඬිල්ල ඉවසගන්න බැරුවද කොහෙද මොන ලෝකෙන්ද මන්දා සජිත් රෙඩ් වයින් එකක් හොයාගෙන ගෙනත් දුන්නා.

වයින් බෝතලෙ මගෙ අතට ලැබිච්ච වෙලාවෙ දැනිච්ච සතුට විස්තර කරන්න මට වචන නෑ. කල්පයක් දෙයක් ගැන ආසාවෙන් බලාගෙන ඉඳලා ඒ දේ ලැබිච්ච කෙනෙක්ට මේ හැඟීම තේරෙනව ඇති.

ඉතින් බෝඩිමේ ඕක තනියම තියාගෙන, පෝසිලේන් කෝප්පෙකට දාගෙන බොන්න මගෙ හිතේ කැමැත්තක් තිබුණෙ නෑ. ඉතින් ගිය සති අන්තෙ වයින් බෝතලෙත් කිහිලි ගහගෙන මම ගෙදර බලා පිටත් උනා.

හෙහ් අපෙ තාත්තා නම් එපාම කියයි. අම්මගෙ ගෝරනාඩු හා අක්කගෙ රැවුම් ගෙරවුම් මැද වයින් බෝතලෙ මම ගෙදරට ගෙනාවා.

මට උණ තිබ්බෙ වයින් ටික වයින් වීදුරුවකටම දාලා රස බලන්නනෙ. වෙලාවට වයින් වීදුරු ගෙදර තිබුණා.

මේ වයින් එකේ වර්ගය Gato Negro - Shiraz



පාට නම් මාර ලස්සන රතු පාටක්. බෝතලේ නම් තියෙන්නෙ පාට ගැන මෙහෙම. Colour: Dark red with violet tones.

වීදුරුවට වයින් පුරවගෙන මම මගේ පළවෙනි වයින් රසවිඳීමට ලෑස්තියි. මුලින්ම බොන්න කලින් මම සුවඳ වින්දා. කියන්න නොතේරෙන අමුතු සුවඳකුත් එක්ක වැඩිපුර දැනුනෙ ඇල්කොහොල් සුවඳ. වෙන්න එපැයි එහෙම. මේකෙ ඇල්කොහොල් සාන්ද්‍රණය 13.5%.

බෝතලේ වයින් එකේ සුවඳ ගැන විස්තර කරලා තියෙන්නෙ මෙහෙම. Aroma: Flowers, red fruits such as plum and raspberry, complemented with a touch of oak.

ඒ වගේම රස ගැන තියෙන්නෙ මෙහෙම. Taste: A perfect balance between the alcoholic content, level of acidity and gentle tannins. A round wine, well bodied, with medium persistence.

පළවෙනි වයින් උගුර බිව්වට ඒකෙන් ඉස්සෙල්ලාම දැනිච්ච රස නම් මගෙ බලාපොරොත්තු කඩ කරා. චැහ්. මහ කහට රහක්.

ඒත් උගුර පිච්චීගෙන මුළු ආහාර මාර්ගයටම දැනීගෙන ඒ වයින් උගුර ආමාශය දක්වා ගියා. ඒ ප්‍රබෝධමත් ගතිය ඊළඟ වයින් උගුර බොන්න මාව පෙළඹෙව්වා. ඊළඟ වයින් උගුරෙ කලින් එකේ කහට රස තිබුණෙ නෑ. ඒකට හේතුව නම් මම දන්නෙ නෑ. මොනා උනත් එක වීදුරුවකින් නැවතෙන්න හිත දෙන්නෙ නෑ.

නොනවත්වා බොන්න ගත්තු වයින් බීම මම නැවැත්තුවෙ ඉවසගන්න බැරි ඔලුව කැක්කුමක් ආවට පස්සෙ. ඒ උනාට උගුරෙ ඉඳන්ම දැනෙන උණුසුම් ගතිය නම් කියලා වැඩක් නෑ. ඔලුවෙ කැක්කුම නම් මදෑ. කෙලින් ඉන්න බැරි තරමට තද නිදිමතකුත් ආවා. නොදැනීම පැයගාණක් අන්තිමට මම නිදාගෙන.

ඔන්න ඕකයි මගෙ පළවෙනි බේබදු අත්දැකීම. චාටර්වීම් සහ කබර පැටවුන්ගෙන් තොරව සාමකාමීව නිම උනා.

මේ පාර නම් පෙරේතකමට හරියන්න වයින් බිව්වා. ඒත් තව ආසාවක් තියෙනවා වයිට් වයින් බොන්නත්. ඒකත් ඉහළ උසාවියට ඉදිරිපත් කරලා බලන්න ඕනෙ.