මොන මගුලක්ද මන්දා

"අනන්‍යා ස්වාමිනාතන්. අලුත් බැච් එකේ පට්ටම කෑල්ල."ජ්‍යේෂ්ඨ උත්තමයො එයාව ඒ වෙද්දිත් බවුතීස්ම කරල තිබ්බෙ ඒ විදිහට. අපේ බැච් එකේ හිටිය දෙසීයෙන් කෙල්ලො හිටියෙ විස්සයි. එයිනුත් තෙල් ඉහිරෙන රූමතියො - ටොයියො හිටියෙ අතලොස්සයි. එයාලව තේරෙන්නෙ ඉන්දියාවෙ ජනගහනයෙන් 99.9%ට වඩා ඉක්මනට ගණිත ගැටලු විසඳන්න එයාලට තියෙන හැකියාව නිසා. IIM එකේ ඉන්න ගොඩක් කෙල්ලො මේක් අප්, ඇඟට ගැලපෙන ඇඳුම්, කන්ටෑක්ට් ලෙන්සස්, ඇඟේ මූණෙ තියෙන මවිල්, ඇඟෙන් හමන දාඩිය ගඳ... කොටින්ම කෙල්ලෙක්ව ඔප මට්ටම් වෙලා දිස්නෙ විහිදුවන ඒ වගේ පොඩි පොඩි කාරණා සැලකුවෙ එයාලට තරම් නොවෙන විදිහට. එහෙව් එකේ දෙයියො දුන්නා වගේ, අනන්‍යා වගේ පරිපූර්ණ කෙල්ලෙක් මෙහෙට කඩා පාත් වුණහම අපේ ටෙස්ටෙස්ටෙරෝන් හෝමෝන මට්ටම බලාගෙන ඉන්දැද්දි නගිනවා. ඊස්ට්‍රජන් හෝමෝන දුර්ලභ මේ වගේ තැනක ඒක කොයි තරම් වටිනවද.

මම මේ උපුටා ගත්තෙ චේතන් බගට් නම් ඉන්දියානු ලේඛකයා ලියපු "2 States - The story of my marriage" පොතේ සිංහල පරිවර්තනයෙන් කොටසක්. සිංහලට පරිවර්තනය කරලා තියෙන්නෙ දිලීප ජයකොඩි. එතකොට පොතේ නම "මොන මගුලක්ද මන්දා".

ඉතින් ඔය උඩින්ම දැම්මෙ ක්‍රිෂ් මල්හෝත්‍රා, අනන්‍යා ගැන හිතපු විදිහ. මිනිහට අනන්‍යාව ඇහැ ගැටෙන්නෙ කැන්ටින් එකේ කෑම පෝලිමේ ඉද්දි. සාම්බාර් වලට චොරොප්පෙ කියලා කැන්ටින් එකේ කෝකියා එක්ක වලියක් දාගෙනයි අනන්‍යා හිටියෙ. ක්‍රිෂ් හිටියෙ පෝලිමේ අනන්‍යාට පිටිපස්සෙන්. ඉතින් කැම්පස් එකේ පට්ටම කෑල්ලට උදව් කරන්න අභීතව නැගී හිටින්නෙ ක්‍රිෂ්. කොහොම හරි තමන්ගෙ ඩෙසර්ට් එකත් කෙල්ලට පරිත්‍යාග කරලා කොල්ලා ලකුණක් දා ගන්නවා.

ඔයින් මෙයින් අනන්‍යා විසින් ක්‍රිෂ්ව තමන්ගේ "යාලුවෙක් විතරයි" ගානට පත් කරගන්නවා. ක්‍රිෂ්ට නම් ඒත් මදෑ. පස්සෙ පස්සෙ එකට පාඩම් කරලා කාලා බීලා ඉන්නකොට ක්‍රිෂ්ගෙ හිතේ තියෙන අදහසත් හිමීට දාලා බලනවා. පලවෙනි පාර හරි නොගියට කෙල්ලත් පස්සෙ කැමති වෙනවා. 

ඔහොම ඉඳලා කැම්පස් එකෙනුත් අවුට් වුණා කියමුකො. කසාද බැඳීම ගැන හිතද්දි තමයි දෙන්නට තරු පේන්නෙ. මොකද ක්‍රිෂ් දිල්ලියෙ පන්ජාබ් කොල්ලෙක්. අනන්‍යා චෙන්නායි වල දෙමළ කෙල්ලෙක්. තමන්ගෙ සංස්කෘතිය, ආගම, ජාතිය, නම්බුව ගැන මහ ඉහලින් හිතන එකිනෙකට සම්පූර්ණයෙන් වෙනස් කොට්ඨාශ දෙකක් කොහොමද එකට පාස්සන්නෙ.

ඕක තමයි යුද්ධයේ ආරම්භය. පසුවදනෙ ඔය යුද්ධය සාරාංශ ගත කරලා තියෙනෙ මෙහෙමයි.

ලෝකෙ වටේම ඉන්න කෙල්ලො කොල්ලො ආදරේ කරනවා. ආදරේ කරලා බඳිනවා. ඒක ඒ තරම් සිම්පල් වැඩක්. හැබැයි, ඒ වෙනින් රටවල. ඉන්දියාවෙදි ඒ සෙල්ලම් බෑ. ඉන්දියාවෙ ආදරේ කරන කොල්ලෙකුයි කෙල්ලෙකුයි බඳින්න තවත් කාරණා ගණනාවක් සම්පූර්ණ වෙන්න ඕනෙ.

1. කෙල්ල කොල්ලට ආදරේ කිරීම.

2. කොල්ලා කෙල්ලට ආදරේ කිරීම.

3. කෙල්ලගෙ පවුලෙ කට්ටිය කොල්ලට ආදරේ කිරීම.

4. කොල්ලගෙ පවුලෙ කට්ටිය කෙල්ලට ආදරේ කිරීම.

5. කෙල්ලගෙ පවුලෙ කට්ටිය, කොල්ලගෙ පවුලෙ කට්ටියට ආදරේ කිරීම.

6. කොල්ලගෙ පවුලෙ කට්ටිය, කෙල්ලගෙ පවුලෙ කට්ටියට ආදරේ කිරීම.

7. ඒ ඔක්කොම ඉවර වෙද්දි, තාමත් කොල්ලා කෙල්ලටයි, කෙල්ල කොල්ලටයි ආදරේ නම් කසාද බැඳීම.

මේ පොත ලියලා තියෙන්නෙ චේතන් බගට්ගෙම ජීවිත කතාව ඇසුරින්. ඔහු ගැන කිව්වොත් ත්‍රී ඉඩියට් ෆිල්ම් එකට පාදක වුණු Five point someone පොත ලිව්වෙ ඔහු. ඒ වගේම One night @ call center (සිංහල පරිවර්තනය - 'හලෝ හලෝ') සහ 3 Mistakes in my life (සිංහල පරිවර්තනය - 'තුන් තකතීරුකම් කරපු කෙනෙක් මං') පොත් ලියලා තියෙන්නෙත් චේතන් බගට්මයි.

පොත නම් එක හුස්මට කියවගෙන යන්න පුලුවන් ජාතියෙ පොතක්. කියවනවා නම් කියවන්න ඕනෙ පිදුමේ ඉඳන්මයි. මොකද පිදුම පෙරවදන ස්තූතිය මේවත් හරිම වෙනස් විදිහට ලියලා තියෙන්නෙ. ඉතින් කුතුහලය ඇවිස්සුවා ඇති නේ. එහෙනම් කොහොම හරි පොත හොයාගෙන කියවන්න.

ඔය වෙනස් සංස්කෘතීන් වෙනස් ආගම් දෙකක් එකට පාස්සවන්න කන්න වෙන කට්ට මම නම් හොඳට දන්නවා. පහුගිය කාලෙ පුරාවට ඔය වගේ යුද්ධයක අපිත් පැටලිලා හිටියෙ. ඒකෙ අවසන් ප්‍රතිඵලය විඳින්න තව සති තුනයි. :D

මේ මොහොත දැකීම

පහුගිය දවසක වටින පොතක් හම්බුනා. මේක බෞද්ධ සංස්කෘතික මධ්‍යස්ථානයෙන් නිකුත් කල ඉතා කුඩා පොත් පිංචක්. පොතේ නම "මේ මොහොත දැකීම". 

මේ පොත ජෝසප් ගෝල්ඩ්ස්ටේන්ගේ The experience of Insight  නමැති ග්‍රන්ථයෙන් උපුටා ගන්නා ලද කාව්‍ය පරිවර්තනයක්. මේක විශේෂයෙන් සකසලා තියෙන්නෙ භාවනායෝගීන් සඳහා වන නිර්මාණාත්මක මඟ පෙන්වීමක් විදිහට. ඔවුන්ට විතරක් නෙමෙයි කාට උනත් කියවලා ජීවිතයට යමක් එකතු කරගන්න පුලුවන් විදිහට පොතේ සටහන් ඉදිරිපත් කරල තියෙනවා. 

එක හුස්මට කියවලා ඉවර කරන්න පුලුවන් මේ පොතේ මට වැඩිපුරම හිතට වැදුණු සටහනක් තිබුණා. පොත කියවලා ඉවර කරාට මම මේ කවිය මගෙ සටහන් පොතක පිටපත් කර ගත්තා. අනිවාර්යයෙන්ම ඒ  බ්ලොග් එක කියවන ඔබ වෙනුවෙන්.

තනිව ගඟ තරණයේ

යෙදෙන විට මිනිසෙක් ඔරුවකින්

පාව ආ තවත් එක් හිස්

ඔරුවක් සමඟ ගැටුණා.

කුකුල් කේන්ති කාරයෙක් මුත් ඔහු

ඉක්මන් කෝප වූයේ නතිය

නමුත් ඔහු දුටුවා නම් තවත්

මිනිසෙක් අනෙත් ඔරුවේ

නිසැකයෙන් ඔහු බනිනු ඇත,

නොවැලැක්වූ බැවින් අනතුර

නැවත නැවතත් බනිනු ඇත

ශාප කරනුද ඇති

මක් නිසාද යත්

සිටිනා නිසා අනෙක් ඔරුවේ අයෙක්...

නමුත් ඔරුව හිස් නිසා

ඔහු කෑ ගැසුවේද නැත

තරහෙන් පිපුරුණේද නැත

ඔබටත් හිස් කල හැකි නම් එලෙස

ඔබේ සිත නමැති ඔරුව

ලෝකය නමැති ගඟ තරනය කරන සඳ

කිසිවෙකු ඔබට විරුද්ධව

නැගී නොසිටිනු ඇත

කිසිවෙකු ඔබට අනතුරක්ද නොකරනු ඇත.

ආදරය අලුත්වැඩියා කරන මොබයිල් ෆෝන්

ෆෝන් එකට කතා බෑ. ඒත් ෆෝන් හරහා කතා පුලුවන්. ඒත් හදිස්සියෙන්වත් ෆෝන් එකට කතා කරන්න පුලුවන් නම් උන් කෑ ගහලා කියාවි අපිට ඕෆ් වෙලාම ඉන්න දීපල්ලා. ඔන් කරපු ගමන් උඹලා මානුෂීය සබඳතා අවුල් ජාලයක් කරගන්නවා කියලා. මේ ෆෝන් එක තරම් මගේ හිනාව කඳුළ දැකපු කෙනෙක් නැතුව ඇති. අපි ඒ තරම් මානුෂීය සබඳතා තරංග ආයාම බවට පත් කරගෙනයි ඉන්නෙ.

මම හොඳටම තරහ වෙලයි ආවෙ. ආයෙ නම් කතා කරන්නෙවත් නෑ. එහෙම හිතලා තත්පරයක් යන්න උනේ නෑ ෆෝන් එක ඇස් දල්වගෙන කෑ ගහනවා උඹට එහෙම මානුෂීය සබඳකම් ඉවරකරන්න බෑ කියලා. ඔහෙ කෑ ගහපුදෙන්. මම තව කල්පනා කරලා ඉවර නෑ.

ෆෝන් එක කට් නොකර මම කෑ ගැහිල්ල විතරක් ගොලු කරලා දැම්මා. හොඳ වැඩේ ගොලුවා. ගොලු භාෂාවෙන් කෑ ගහන ෆෝන් එක මේසය උඩ කම්පනය වෙලා බකමූණෙක් වගේ හ්ම් හ්ම් ගානවා. ගොලුවන්ටත් කතා පුලුවන්. ටිකකින් ෆෝන් එක ගොලු භාෂාවත් අත ඇරලා ඇස් පියාගත්තා. ඇද්ද උඹට. ආවා මෙතන මානුෂීය සබඳතා අලුත්වැඩියා කරන්න.

රාජකාරිය පැහැර හරින්නෙ නැති නිළධාරියෙක් වගේ පියාගත්තු ඇස් ආයෙමත් දල්වගෙන කෑ ගහනවා කැඩිලා බිඳිලා ගිය සබඳතා අලුත්වැඩියා කරදෙනු ලැබේ කියලා. ඒ පාර නම් මට තරහ ගියේ එහා පැත්තෙ තරංගයේ අයිතිකාරයා එක්ක නෙමෙයි. සබඳතා අලුත්වැඩියා කරන්න දඟලන තෝල්ක මුදලිත් එක්ක. කට වහගෙන ඉන්න නේද කිව්වෙ. මම අල්ල ගත්තා බෙල්ලෙන් තෝල්ක මුදලිගෙ. තාමත් ඇස් දල්වගෙන කෑ ගහනවා. පලයං යන්න මගෙ දෑහැට නොපෙනී. ෆෝන් එක මං ගැහුවා පොලවෙ. ඇද්ද තෝල්ක මුදලියට. 

විසි වෙලා ගියපු ෆෝන් එක දුවලා ගිහින් ඇඳ අස්සට රිංග ගත්තෙ ආයෙත් මගෙ කේන්තියෙ ගොදුරක් වෙන්න බැරුව. දැන් වත් කටවහගෙන ඉන්නෙ නැතෑ. මොන පිස්සුද. මෙන්න ඇඳ අස්සෙන් කෑ ගහනවා පණ ඇති ජීවීන් එක්ක තියෙන තරහව පණ නැති මා මතින් යවන්නෙ ඇයි කියලා. 

අනේ පවු. මෙච්චර අවුරුදු ගානක් තිස්සෙ මම හිනා උනේ උඹ එක්ක. ඇඬුවෙ උඹ එක්ක. මගෙ කේන්තියත් ඇති පමණ උඹ විඳලා තියෙනවා. උඹේ ඇඟේ පාට ගිහිල්ලා හීරිලා තියෙන්නෙ මගෙ කේන්තියේ ප්‍රතිඵල තමා. ඒත් පොලවෙ ගැහුවත් කැඩිලා බිඳිලා යන්නෙ නැති තරමට උඹ පදම් වෙලා තියෙන්නෙ. අසරණ ෆෝන් එක. අපි විහින් අවුල් කරගන්න මානුෂීය සබඳතා වලට උඹ මක් කරන්නද.

ෆෝන් එක ගැන අනුකම්පාවක් එනකොට මේ තරංගයේ අයිතිකාරයා එක්ක තිබ්බ තරහත් හේදිලා ගියා. දූවිලි පිරිච්ච ඇඳ අස්සෙන් මම ෆෝන් එක ගනිද්දිත් ඇහේ කඳුළු පුරෝගෙන ෆෝන් එක තාමත් අඬනවා. නාඬා ඉඳින්. දූවිලි පිහදාලා මම ෆෝන් එක කණේ තියාගත්තා.

"හෙලෝ"

"තරහද?"

"නෑ මැණික."

එළවලු රොටී වැනි යමක් සැදීමට ගත් උත්සාහයක්

මේවට එළවළු රොටී කියන්න පුලුවන්ද මන්දා. රසේ නම් වෙනසක් නෑ. අපි බොහොම දුක් මහන්සියෙන් හදා ගත්තු එළවළු රොටී. මෙන්න මෙහෙමයි හැදුවෙ. 


මුලින් පාන් පිටි ග්‍රෑම් පන්සීයක් ඊස්ට් සහ වතුර එකතු කරලා පිටි මෝලිය අනාගෙන පැය හයක් විතර තියන්න ඕනෙ.

ඔය අතරෙ එළවළු රොටියෙ මැදට දාන්න කරියක් හදාගන්නත් ඕනෙ. මම නම් අල තම්බලා පොඩි කරලා, මාලු තම්බලා, ලූණු කොළ පොඩියට කපපු එකට ලුණු ගම්මිරිස් දාලා තෙම්පරාදු කරගත්තා. 

අර පිටි මෝලියෙන් පොඩි පිටි ගුලි හදාගන්න.

දැන් සමතලා මතුපිටක තෙල් ටිකක් තවරලා පිටි ගුලිය තුනී කරන්න.

තුනී කරපු රොටිය උඩට හදාගත්තු කරි එකෙන් ටිකක් දාගන්න. 

දැන් තමන් කැමති හැඩේකට නවාගන්න. ඔතන කැමති හැඩයක් කිව්වෙ මට නම් ත්‍රිකෝණ හැඩය ගන්න බැරි උනා. ඒක දිග ඇරෙනවා. ආයෙ මොකෝ කොටු හැඩයට හැදුවොත් එළවළු රොටී කැවෙන්නැද්ද. 

දැන් පැතලි භාජනේකට තෙල් ටිකක් තවරලා හදාගත්තු එළවලු රොටී කරවෙන්න දෙන්න. එක එක පැත්තට හරවලා ලාවට කරවෙන්න දෙන්න. 

ලිපෙන් බෑවට පස්සෙ දෙසා බාන එක තමා කරන්න තියෙන්නෙ.  

ප.ලි. මේ දවස් වල මම මගේ සූප ශාස්ත්‍ර දැනුමේ නිම් වළලු පුළුල් කරමින් ඉන්නෙ. :P

කෑම හිරකරගන්නෙ බලාගෙනයි

පහුගිය දවසක හිත දුකෙන් පිරුණෙ සමීපතමයෙකුගේ මරණයක් ගැන අහලයි. අපි කොයි තරම් අමතක කරත් ජීවිතේ කියන එක ඕනෑම මොහොතක ඕනෑම විදිහකට ඉවර වෙන්න පුලුවන් කියන එක මේ මරණයත් එක්ක ආයෙමත් මට දැනුණා. මීට කලින් ඔය හැඟීම ප්‍රබලව දැනුනෙ හිතවත් කෙනෙක් වතුර මෝටරයක් ක්‍රියාත්මක කරන්න ගිහින් විදුලි සැර වැදිලා ක්ෂණිකව මරණයට පත් වීමත් එක්කයි.

පසුගිය දවසක මරණයට පත් වුණයි කියූ පුද්ගලයා මිය ගියේ රාත්‍රී ආහාර ගනිමින් ඉද්දියි. එදා රාත්‍රියට පිළියෙල කර තිබුණෙ නූඩ්ල්ස්. නූඩ්ල්ස් කමින් විහිළු කරමින් කතා කියමින් සිටි පුද්ගලයා එක වරම කහින්නට පටන් ගෙන ඇත. නූඩ්ල්ස් හිර වීම නිසා අපහසුවට පත් වුණු ඔහු අතින් සන් කර වතුරද ඉල්ලා ඇත. ඒ අතර ඔහු කෙළ ගිලිමින් හිරවුණු නූඩ්ල්ස් ගිලින්නට තැත් කරන්නට ඇත. 

ඔහුත් නොසිතූ වෙලාවක වමනය යන්නට ආවත් වමනය පිට උගුරේ යාමෙන් නූඩ්ල්ස් සියල්ල පෙනහළු වලට ගමන් කර ඇත. ඔහුට වතුර උගුරක්වත් පොවන්නට වෙලාව ඉතිරි නොකර ක්ෂණිකව ඔහු මරණයට පත් විය. රෝහලට රැගෙන යන්නටවත් ඉඩක් නොතබා ඔහු ජීවිතෙන් සමුගෙන තිබුණි. මරණ පරීක්ෂණය සිදු කිරීමට උරස් කුහරය කපා විවර කිරීමේදී දකින්නට ලැබී ඇත්තේ පෙනහලු වටා පිරී ගිය නූඩ්ල්ස්ය. 

රාත්‍රී ආහාරයට පෙර ඔහුද මෙය ඔහුගේ අවසන් රාත්‍රී භෝජනය යැයි නොසිතන්නට ඇත. එහෙත් ජීවිතයක් අවසන් වන්නට තත්පර ගණනක නොසැලකිල්ලක් ප්‍රමාණවත්ය. 

අප කුඩා කල ආහාර ගනිද්දී හොඳින් විකා ආහාර ගිලින්න, කතා බහ කරමින් සිනහ වෙමින් නැතිව නිශ්ශබ්දව ආහාර ගන්න, හොඳින් ජලය පානය කරන්න ලෙස වැඩිහිටියන් අපේ ඔලු පුරවන්නේ මෙවැනි දේ සිදුවිය හැකි නිසාවෙනි.   

සංසාරයේ අප මිනිස් ආත්මයක් ලබා උපදින්නට ඇත්තේ කලින් ආත්මයක කළ පින් ගුණයක් නිසා වන්නට ඇත. එසේ අසීරුවෙන් ලබාගන්නා මේ ජීවිතය අපගේ නොසැලකිලිමත්කමක් නිසා එක මොහොතකින් නැති කරගන්නේ නම් එය මහත් අවාසනාවකි. 

සබඳ, මේ මොහොතේ ඔබ විඳිමින් සිටිනා ජීවිතය ඊළඟ මොහොතේ ඔබට අහිමි විය හැකිය. එහෙයින් ජීවත් වන සෑම මොහොතක්ම සිහි කල්පනාවෙන් ජීවත් වී මේ වටිනා ජීවිතය නිරපරාදයේ අතහැර නොගන්න.

සය වසරක් සෙනෙහෙ සිතින් අපි

සමනල වියේ අප හමු නොවන්නට ඇත.

ගෙදරට හොරා අතැඟිලි පටලා රහස් මුමුණන්නට නැත.

නුඹ නිසා පියාගෙන් මා දඬුවම් නොවිඳින්නට ඇත.

අප අපගේ පළමු ආදරය නොවන්නට ඇත.

එහෙත්, අප අපගේ අවසන් ආදරයයි. 

අවුරුදු හයක් තිස්සේ මා ලද වටිනාම වස්තුව නුඹේ ආදරයයි.

හිස සුදු ගැන්වුණු මරණ මංචකයේදීද මා පතන්නේ නුඹවමයි.

තරු දෙනෙත තුළ කිමිද
සොයමි මම ආදරය
හිත ඇතුලෙ දඟ කරන
මගෙ සොඳුරු ආදරය
කල්පයක් බලන් හිඳ
කප්පරක දුකක් විඳ
මටම හිමි කරගත්තු
නාමලක සුවඳ පිරු
මගෙ සොඳුරු ආදරය..

පට්ට ඩ්‍රයිවිං හෙවත් යක්ෂාරූඪයෙන් වාහන එළවීම

ඒ ලෙවල් කරන කාලෙ මම බයෝ වලට ගෲප් ක්ලාස් එකකට ගියා. ඒක කලේ අපේ ඉස්කෝලෙම මිස් කෙනෙක්. ළමයිනුත් දහයක් විතර හිටියා. ඉස්කෝලෙ යාලුවොම තමයි ක්ලාස් එකේ හිටියෙත්.

අපේ ඉස්කෝලෙ මිශ්‍ර ඉස්කෝලයක් නිසා මම හැමදාම කියනවා වගේ ගැහැණු යාලුවො වගේම පිරිමි යාලුවොත් අපේ සෙට් එකේ හිටියා. කොල්ලො කෙල්ලො කියලා වෙනසක් නැතුව එක වගේම පිස්සො ටිකක් හිටියෙ. ඒ යාලුවො සෙට් එකේ පස්සෙ කාලෙක ඒ ලෙවල් වලින් දිස්ත්‍රික්කෙ පළවෙනියා වෙච්ච කෙනා වගේම, ඉස්කෝලෙ වෙලාවෙ බීලා විනය පාලක සර්ට අහුවෙලා පන්ති තහනම් කරපු උනුත් හිටියා. ඒත් ඒ කවුරු එක්ක උනත් මට තිබුණෙ මගේම සහෝදරයො වගේ බැඳීමක්.

මුන් ඉතින් අපේ ගෙවල් වලට හිටපු ගමන් කඩන් වැටිලා අපේ අම්මලා තත්තලා උනත් මුන්ව අඳුරනවා. අපෙ අම්මා කෙසේ වෙතත් අපේ තාත්තට නම් මගෙ යාලුවො සෙට් එකේ දිරවන්නැති උන් හිටියා. උන්ගෙ මූණට කිව්වෙ නැති උනාට මට නම් අඟවලයි තිබුණෙ ඔය රස්තියාදුකාර කොල්ලොන්ව ආශ්‍රය කරන්න එපා කියලා. ගෙදරින් කිව්ව පලියට අපි ඔය කාලෙ යාලුවො අත අරිනවද.

ඉතිං කලින් කිව්ව බයෝ ක්ලාස් එකට ඔය අපේ තාත්තට පෙන්නන්න බැරි ජාතියෙ කොල්ලො දෙතුන් දෙනෙකුත් ආවා. ක්ලාස් එක ඇරෙන වෙලාවට තාත්තා එනවා මාව එක්කන් යන්න.

එක දවසක් ක්ලාස් එක ඇරුනට පස්සෙ අර යාලුවන්ගෙන් කෙනෙක් මට කතා කරා. අපි ඒ යාලුවට හෙෂාන් කියමුකො.

"මට ඉස්පිරිතාල හන්දියට ලිෆ්ට් එකක් දෙන්න පුලුවන්ද බං. උඹලත් යන්නෙ ඒ පැත්තටනෙ."

මටත් ඒක ප්‍රශ්නයක් නැති නිසා මම හෙෂාන්ට කමක් නෑ එන්න කිව්වා.

 

මම දැන් හෙෂාන් එක්ක වාහනේ ගාවට යනවා. අපි අඟලෙන් අඟල තාත්තා ගාවට ළං වෙද්දි තාත්තගෙ මූණ සංසුන්ව තිබිලා, කුතුහලයට ලක්වෙලා, වික්ෂිප්ත වෙලා, තරහා ආරෝපණය වෙලා, වාහනේ දොර අරිනකොට අබ පුපුරන ගාණට පරිවර්තනය වෙලා තිබුණෙ. තාත්තා මේ වගේ යාලුවොන්ට අක්මැතියි කියලා දන්නවා වුණත් මට යාලුවා ඉස්සරහ බෑ කියලා අපහසුතාවයට පත් වෙන්න අකමැත්තක් තිබුණා. ඒත් තාත්තගෙ මූණ දකිනකොට පපුව ඇතුලෙ ඩිග් ඩිග් ගාලා ගැහුණා. යක්ෂයා ආරූඪ වෙලා ඉන්න මූණ දිහා ඇස් කොණෙන් බලලා මම වාඩි උනා.

"තාත්තෙ, හෙෂාන්ව ඉස්පිරිතාල හන්දියෙන් දාගෙන යමු."

 

තාත්තා නෙමෙයි හ්ම් කියලවත් කිව්වෙ. මම වචනයක් බලාපොරොත්තු උනෙත් නෑ. හෙෂානුත් පිටිපස්සෙ දොර ඇරගෙන වාඩි උනා. ඌ දොර වහගත්තද දන්නෙත් නෑ. බෲම් බෲම් ගාලා රේස් කරපු වාහනේ විද්දෙ නැතෑ වෙඩිල්ල වගේ.

 

මම අපේ තාත්තගෙ මේ ඇක්ෂන් එක හොඳටම අඳුරනවා. තාත්තා වේගෙන් ඩ්‍රයිව් කරනවා කියන්නෙ උපරිමේටම තරහ ගිහින් ඉන්නෙ කියන එක.

 

වාහනේ පියාඹනවා වගේ. සිං සිං සිං ගාලා අනිත් වාහන පහුවෙනවා. වංගු ගන්නකොට අපේ ගිහින් දොරේ ඇලවෙනවා. විනාඩි දෙකක් ගියේ නෑ අපි අදාල හන්දියට ආවා. ක්‍රෑ..ස් ගාලා ගැහුවා බ්‍රේක් එකක්. තව පොඩ්ඩෙන් අරූගෙ මූණෙන් ඉස්සරහ වීදුරුවෙ මෝස්තරයක් අඳින්න තිබ්බා.

 

හෙෂාන් දඩ බඩ ගාලා බැහැලා "තැන්ක් යූ අංකල්" කියන්නද කොහෙද ගියේ. ඌ අත උස්සලා "තැන්ක්.." කියද්දිත් වාහනෙන් පිට වෙච්ච දුං ටික විතරයි එතන තියෙන්න ඇත්තෙ. යනකනුත් තාත්තා වචනයක් කිව්වෙ නෑ. ගෙදර නැවැත්තුවට පස්සෙ දඩාං ගාලා දොරත් වහලා ගේ ඇතුලට ගියා. මම ආයෙ ඕවා හාර අවුස්සන්න ගියේ නෑ. ඉල්ලං කන්නෙ මොකටද.

 

ඒ මොනා උනත් ඊළඟ දවසෙ මම ඉස්කෝලෙ ගියේ හරි අප්සට් එකේ. හෙෂාන්ට අපෙ තාත්තගෙ තරහ දැනිලා තිබ්බොත් ඌ අනිත් යාලුවන්ටත් කිව්වොත් ඒක මට හරිම ලැජ්ජාවක් වෙයි.

 

එදා පන්තියට යනකොට හෙෂාන් අනිත් යාලුවන්වත් වට කරගෙන අත පය විසි කර කර මොනාද විස්තර කරනවා. මට තේරුණා එදා සිද්ධිය තමයි මේ කියන්නෙ කියලා. ලැජ්ජාවට කණෙන් දුං දානවා වගේ මට දැනුනා. මම ඒ හරියට යනකොට උන් මාව දැක්කා. හෙෂාන් මට කතාකරා.

"ආ වරෙන් වරෙන් උඹලගෙ තාත්තා ගැන කිය කිය හිටියෙ."

මූ ඊළඟට මොනවා කියයිද කියලා හිතාගන්න බැරුව මම ලොප් උනා.

 

"අඩෝ බං, උඹලගෙ තාත්තගෙ ඩ්‍රයිවිං නම් පට්ට බං. සිරාම සිරා. ශෙහ්. සිං ගාලා ගියා. විනාඩි දෙකක් වත් ගියේ නෑ අච්චර දුරක් එන්න. අඩෝ මරු බං. මම හෙන ආසාවෙන් බලන් හිටියෙ උඹලගෙ තාත්තා ඩ්‍රයිව් කරන හැටි."

උගෙ කියවිල්ල ඉවර වෙද්දි මගෙ කටත් ඇරිලා දන්නෙම නැතුව.

"හෑ.. ආ.. ඔව් ඔව්.. තාත්තගෙ ඩ්‍රයිවිං එහෙම තමයි."

යංතං ඒ වචන ටික ගොණුකර ගන්න මට පුලුවන් උනා. නැතුව තාත්තගෙ යක්ෂාරූඪයෙන් වාහන එළවීම ගැන කියලා මොකට කට වරද්ද ගන්නවද.

මිතුරුදම වටී මට

නෙතු කෙවෙණි අද්දර
බොඳ වෙනකල්ම නුඹ
එපා මගෙ දෙස බලන්නට
යාලුවේ මගේ දයාබර..

නිහඬ සිතකින් නැගෙන
නුඹේ ආයාචනය
නොදැනෙන්නේ නොවෙයි මට
නොදැනෙන සේ සිටිමි මම..

නුහුරු ප්‍රේමයක් නොව
නුඹේ ඔය දඟකාර
දඩබ්බර මිතුරුදම
වටී මට සැමදාම..
හැමදාම රණ්ඩු වෙමු
හැමදාම තරහ වී
ආයෙමත් යාලු වෙමු..
එපා නුඹ අයදින්න
ප්‍රේමයේ සඳ කැළුම
මගෙන් නම් කිසිදාක
මිතුර, නුඹ වටී මට
සොහොයුරෙකු විලසින්ම..

හීන කතන්දර

මම හැමදාමත් හීන පොදිගහපු කෙනෙක්. සරල හීන වගේම මිල අධික හීනත් තිබුණා. දැනුත් හීන නැතුව නෙමෙයි. ඒත් ඒ කාලෙ තිබ්බ හීන වල හරි සමනල ගතියක් ගෑවිලා තිබුණා.

පුංචිම කාලෙ සුවඳ හමන ලස්සන පාට මකනයක් ගන්න, ස්ටිකර් කොලයක් ගන්න, පැත්තකින් දාර දාර තියෙන අඩිරූලක්, කූරු විසිහතරෙ පැස්ටල් පෙට්ටියක්, කාන්දම් තියෙන පැන්සල් පෙට්ටියක් ගන්න පුදුම ආසාවක් තිබුණා. ඒ දේවල් මට ලැබුණෙ හරි කලාතුරකින්. අම්මලා තාත්තලාට අපි ඉල්ලන ඉල්ලන දේවල් අරන් දෙන්න වත්කමක් තිබුණෙ නෑ. හුඟක් වෙලාවට ඒ මිල අධික ආසාවල් හීනෙකට පමණක්ම සීමා වුණා.

ඒ කාලෙ තුල් මාරු කරන පැන්සලක් අපේ ගෙවල් වල හැටියට ලොකු ගාණක්. ඒ නිසා ඒ හීනය නිකම්ම නිකං ලී පැන්සලකට සීමා කරන්න වුණා. ඒ සීමාවට කොටුවීම මගේ නම් පුංචි හිතට දරන්නට බැරි වුණා. තුල් මාරු කරන පැන්සල වෙනුවට අතට ලී පැන්සලක් ලැබෙනකොට ඉටු නොවුණු හීන වෙනුවෙන් තාත්තා එක්ක තරහට ඒ කඩේදි යටි ගිරියෙන් කෑ ගහල අඬද්දි තාත්තා කොච්චර අසරණ වෙන්න ඇත්ද කියලා හිතන්න තරම් මගේ සිතුවිලි මෝරලා තිබුණෙ නෑ. ඒත් අද මට ඒ ගැන තියෙන්නෙ සුලු පටු වේදනාවක් නෙමෙයි.

ටික ටික ලොකු වෙනකොට පුංචිම කාලෙ තිබුණු හීන ඊට වෙනස් හීන වලින් ආදේශ වුණා. හයේ හතේදි විතර තිබුණු හීන ලිස්ට් එකට කලු පාට ෆයිල් එකක්, ලෝක සිතියම් පොතක්, තින්ත පෑනක්, කවකටු පෙට්ටියක් වගේ ඒවා එක්කහු වෙලා තිබුණා. ඒ වෙද්දි තාත්තගෙ පඩියෙන් ගෙදර අවශ්‍යතා පිරිමහලා ඉවර උනාම ඉස්සරම ඉල්ලපු තුල් මාරු කරන පැන්සලක් අරන් දෙන්න පුලුවන් වුණාට, කවකටු පෙට්ටියක් අරන් දෙන්න පුලුවන්කමක් නෑ. අවුරුදු හයේදි ලැබුණෙ නැති දේවල් වලට කෑ ගහල ඇඬුවට, දොළහෙදි නොඅඬන තරමට හිත නැති බැරිකම් වලට පදම් වෙලා තිබුණා. එතකොට මම ඉන්නෙ අලුත් අවුරුද්ද වෙනකල්. ගණුදෙනු කරන වෙලාවට අම්මලා තාත්තලාගෙන්, සීයාගෙන්, ආච්චිගෙන්, මාමලාගෙන් හම්බවෙන සල්ලි එකතු කරලා හීන ඉටුකර ගන්න පුරුද්දක් ඇතිකරගෙනයි හිටියෙ.

මම නම් ඉස්කෝලෙදි කොල්ලොන්ට ක්‍රිකට් ස්ටිකර් විකුණලත් සල්ලි හෙවුවා. බොරු නෙමෙයි. පොඩි කාලෙ ඉඳන්ම සංගීතෙ කරපු නිසා මගුල් ගෙවල් වල ජයමංගල ගාථා කියන්න ගිහිනුත් සල්ලි හම්බ කරා. ඇත්තටම ඒක තමයි මගෙ පලවෙනි රස්සාව. සමහර මගුල් ගෙවල් වලින් රුපියල් පන්සීයක් ලැබිච්ච වෙලාවලුත් තිබුණා. රුපියල් පන්සීයක් කියන්නෙ ඒ කාලෙ හැටියට හීන කීපයක් ඉටු කරගන්න පුලුවන් ගාණක්.

තව පස්සෙ කාලෙකදි තිබිච්ච හීනයක් තමයි කඩෙන් ගත්තු ඇඳුම් අඳින එක. අපේ අම්මා ඒ කාලෙ අපිට ගෙදරදිම ඇඳුම් මහලා දෙනවා. දැන් කොච්චර අගේ උනත් ලමිස්සියො කාලෙ ගෙදර මහපු ගවුමක් ඇඳන් යන්න හිත ආස කරේ නෑ. අම්මට කොච්චර දුක හිතෙන්න ඇද්ද ලස්සනට මහලා බොත්තම්, රේන්ද අල්ලලා දුන්නු ගවුමක් අඳින්න බෑ කියද්දි. ඒ දුක අපේ විසේකාර හිත්වලට ඒ කාලෙ දැනුණෙ නැති වුණාට දැන් නම් මගෙ හිතේ තියෙන්නෙ ලොකු පසුතැවීමක්. ඒවා ආපහු නිවැරදි කරන්න බැරි විදිහට වෙච්ච වැරදි.

සංගීත පිස්සුව ඔලුවටම ගහපු කාලෙ තිබුණු ලොකුම හීනෙ තමයි සිතාර් එකක් ගන්න එක. මම කොච්චර අම්මලට කරදර කරන්න ඇත්ද. අම්මට හම්බවෙන සීට්ටුවක් එකතු කරලා තමයි සිතාර් එක අරන් දුන්නෙ. ඒ කාලෙත් ඒක පහලොස්දාහක්. අම්මා සීට්ටුවෙන් මොන දේවල් කරන්න හිටියද කියලා මට හිතුණෙ නෑ. මේක අත්‍යාවශ්‍ය දෙයක් නෙමෙයි කියන එක දැනුනෙ නෑ. තිබුණු එකම දේ හීනෙ හැබෑ කරගන්න ඕනෙ කියන උමතුව විතරයි.

සිතාර් එක අතට හම්බුණා. මට ලෝකයක් ලැබුණා වගේ. ඇත්තට එහෙමත් කාලයක්. ඉස්කෝලෙ වෙලාවෙන් පස්සෙ සතියෙ හුඟක් දවස් ගෙවුණෙ සංගීත පන්තියෙ. දිස්ත්‍රික් තරඟ, පළාත් තරඟ, සමස්ථ ලංකා තරඟ. ඔය හීන වලිනුයි හිත පිරිලා තිබුණෙ. සිතාර් එකේ තත් වලට පිරිමැදිලා වම් අතේ දබර ඇඟිල්ලෙයි මැද ඇඟිල්ලෙයි කාණු හැදිලයි තිබුණෙ.

ඒත් ඕනෙම හීනෙකට එක්තරා කාලෙකින් පස්සෙ වටිනාකමක් නැතුව යනවා. සිතාර් එකටත් ඒකමයි උනේ. ඕලෙවල් වලින් පස්සෙ පැත්තකින් තියපු සිතාර් එක අවුරුදු දහයකින් මම අල්ලලාවත් නෑ කිව්වොත් ඔබ පුදුම වේවි. ඒත් හැමදේම තාවකාලිකයි. ඒ කාලෙ පහලොස්දාහ හැටියට අම්මට චේන් පොටක් ගන්න තිබ්බා. වළලු ජෝඩුවක් ගන්න තිබ්බා. ඒත් අම්මා එයාගෙ හීන යටපත් කරලා මගෙ හීනෙට ඉඩ දුන්නා. ඉතින් හිත පසුතැවෙන එක වළක්වන්න පුලුවන්ද.

කාලෙ ගෙවිලා ගියා. හීන අලුත් උනා. කාලයත් එක්ක හීන වෙන වෙන හීන වලින් ආදේශ උනා. හීන වලට ආයු කාලයක් තියෙනවා කියන්නෙ බොරු නෙමෙයි. අද තුල් මාරු කරන පැන්සලක් කවකටු පෙට්ටියක් කියන්න්නෙ තව දුරටත් මට හීනයක් නෙමෙයි. ඒත් ඒ කාලෙ සමනල හීන වලට දැන් ආදේශ වෙන්නෙ හරි බරපතල හීන.

ඔබටත් ඉටු කරගන්න බැරි වෙච්ච හීන ඇති. දුක් වෙන්න එප. කාලයක් ගත වෙද්දි ආපහු හැරිලා බලද්දි හීන අවලංගු වෙන බව දැනේවි. සමහරවිට ඉටුකරගත්තු හීන වලට ඉටු කරගත්තු හීන වලට පස්සෙ කාලෙක පසුතැවීමකුත් එකතු වෙලා තියේවි. ඒත් අමතක කරන්න එපා. ජීවිතේ එක් එක් කාලවලදි අපට ජීවත් වෙන්න අරමුණු සපයන්නෙත් ඒ හීනම තමයි.

පර්දාවෙන් වැසුණු තහනම් ආදරය

"මගේ නිවස මම පිරිසිදු කරලයි තිබෙන්නේ, ඒකයි මා කරල තිබෙන්නෙ. මගේ පවුලේ කුණුවී ගිය කොටස කපා ඉවත් කර නිවසට නැවත ගෞරවය රැගෙන විත් තිබෙනවා."

මේ වහසි බස් දොඩන්නේ වෙනත් ආගමක තරුණයෙකු හා පෙමින් බැඳි වරදට, තම දියණියට පිහියෙන් ඇන මරා දමා, තම පවුලේ 'නම්බුව' බේරා ගත් 'වීර' පියෙකුයි. ඔව්. ජෝර්දානයේ 'බෙඩුඉන්' නීතියට අනුව ඔහු කර ඇත්තේ වරදක් නොවේ. තම පවුලේ නම්බුව වෙනුවෙන් කැපවුණු වීරයෙකු ලෙස උසාවියෙන් ඔහුට ප්‍රශංසා හිමිවේ.

මා ජාතිවාදියෙකු නොවේ. ආගම්වාදියෙකුද නොවේ. එහෙත් Norma Khouri විසින් රචිත 'Forbidden Love' නම් කෘතිය කියවාගෙන යද්දී මනුෂ්‍යත්වය වෙනුවෙන් මගේ ලේ රත්වෙනු වලක්වා ගත නොහැකි විය. මෙම කෘතිය එල්.එස්.එස්. පතිරත්න විසින් 'කාන්තාරයේ අහිංසකාවිය' ලෙස සිංහලයට පරිවර්තනය කර ඇත.

මෙම කෘතියට පදනම් වී ඇත්තේ කතුවරිය මුහුණ පෑ සත්‍ය සිදුවීමකි. එය ශතවර්ෂ ගණනාවකට පෙර දුරබැහැර ගෝත්‍රික ගම්මානයක නොවේ. විසි එක්වැනි සියවසේ අධිතාක්ෂණික නවීකරණයට යටත්ව ඇති ජෝර්දානයේ අම්මාන් අග නගරයේ සිදුවීමකි. මෙය එක් හුදකලා සිදුවීමක්ද නොවේ. වසර සිය ගණනක් පුරා අරාබි රටවල දිනපතා සිදුවෙමින් පවතින බිහිසුණු ක්‍රියාවලියක එක් සිදුවීමක් පමණි.

කතුවරිය වූ නෝමාගේ හොඳම යෙහෙළිය වූ 'ඩාලියා' අති සුන්දර මුස්ලිම් යුවතියකි. ඈ අහම්බයෙන් ප්‍රේමයේ බැඳෙන්නේ කතෝලික තරුණයෙකු වූ 'මයිකල්' සමඟය. අන්‍යාගමික ප්‍රේමයක් එවැනි රටක මුස්ලිම් ජීවිතයකට ඇතුළු වීම යනු මරණයට අත වැනීමක් බව දැන දැනත් නෝමා ඩාලියාගේ ප්‍රේමයට උදව් කරයි.

 

ඩාලියා හා මයිකල් තම ප්‍රේමයට ජෝර්දානය තුළ පැවැත්මක් නැති බව දැන නෝමාද සමඟ රටින් පිටවීමට උත්සාහ දරති. එහෙත් දඩ බල්ලන් සේ සිය සොයුරියගේ ජීවිතයට ඉව අල්ලමින් සිටි ඩාලියාගේ සොහොයුරන් මෙය දැන ගනියි. කෝපාවිෂ්ඨ වූ ඩාලියාගේ පියා සිය දියණියගේ 'නොහොබිනා' හැසිරීම නිසා නැතිවී ගිය පවුලේ ගෞරවය ආරක්ෂා කරගනු වස් ඈට පිහියෙන් ඇන මරා දමයි. එය එපමණකටම සරලය. මනුෂ්‍ය ජීවිතයක් ඔවුනට එපමණටම නොවටින්නේය.

 

කතුවරියට අනුව ජෝර්දානය බහුතරයක් ගැහැණුන්ට කලහකාරී සිර මැදිරියකි. තමාගේ ආදරණීයන්ගේ දෑතින්ම මරණයට පත්වීමේ අවිනිශ්චිත අවදානමට ඔවුහු සැමවිටම මුහුණ දෙමින් සිටිති. ඔවුහු නිශ්ශබ්ද සිහින දකින්නියන් වන තරමට ජීවිතය ආරක්ෂිතය.

රැකගැනීමට උත්සාහ කළ නම්බුව ඉක්මවා ගිය ආදිකල්පික කෲරත්වය පිළිබිඹු කරමින් ඩාලියාගේ සිරුර තුළට දොලොස් වතාවක් පිහියෙන් ඇන තිබිණි. පිහියෙන් ඇනීමෙන් පසු ඇයගේ ජීවිතය ගලවා ගැනීමට නොහැකි වග ස්ථීර කරගන්නා තුරු ගිලන් රිය කැඳවීමට ඔවුහු කල්මරමින් පසුවී තිබිණ. තත්වය මෙසේ තිබියදී පැය කිහිපයක් ෂාරියා උසාවියේ ගත කිරීමේ අපහසුව හැරුණු විට මිනීමරුවා කිසිදු දඬුවමකට යටත් නොවේ. එපමණක් නොව, පවුලේ නම්බුව උසස්කොට සලකා ක්‍රියාකිරීමට ඔහු තුළ තිබූ ධෛර්යය සම්බන්ධයෙන් උසාවිය ඔහුට ගෞරවය පුදකර සිටියි.

කතුවරිය සතු සංඛ්‍යාලේඛණ වලට අදාලව ලොව පුරා නම්බුව උදෙසා මරාදමන ගැහැණුන්ගේ සංඛ්‍යාව වසරකට 5000 ඉක්මවයි. එයින් බහුතරය ජෝර්දානයෙන්ය. අනාචාරයේ හැසිරෙන හෝ අනාචාරයට යොමුවිය හැකි ලෙස කටයුතුකරන ස්ත්‍රී ඥාතීන් මරා දැමීමට ඔවුන්ට නීතියෙන්ම ඉඩ ප්‍රස්ථා ලැබී තිබේ. මෙහි අනාචාරයට යොමුවිය හැකි ක්‍රියාවක් ලෙස ආගන්තුකයෙකු සමඟ කතාකිරීම වුවද ප්‍රමාණවත්ය. දුරාචාරවත් ලෙස හැසිරී ඇතැයි යන හුදු කටකතාවක් හෝ සැක කිරීමක් වුවද මීට අදාලය.

 

තවත් ලියන්නට දේ ඇතුවා නොවේ. මගේ කලහකාරී සිත තවම නිවී නැත. එහෙත් යම් ආගමකට ඇඟිල්ල දිගුකිරීමට මට අයිතියක් නැත. මිනිසෙකුට කිනම් හෝ ආගමක් ඇදහීමේ අයිතිය ඇත. එක් එක් ආගමෙන් ලැබෙන නිදහසද වෙනස් විය හැක. ආගමක් සංසන්දනය කිරීමට මට අවශ්‍ය නැත. මන්දයත් ආගම ජාතිය අතහැරිය විට අප සියල්ලෝම ඇට මස් ලේ වලින් සැදි මනුෂ්‍යයෝ වන බැවිනි. ඒ මනුෂ්‍යත්වයට ගෞරව කිරීමට මෙන්ම ගෞරවය පෙරලා ලැබීමටද අපට අයිතියක් ඇත. පොත කියවා බලා ඒ මනුස්සකමට ලැබිය යුතු වටිනාකම තක්සේරු කල හැක්කේ කෙසේදැයි තීරණය කිරීම ඔබට බාරය.

ප්‍රී වෙඩිං නාඩගං 3 - නිශ්ශබ්ද වචන

නිමිත්ත :- අපගේ විවාහය ද්වී ආගමික විවාහයක් වුවත් විවාහ ලියාපදිංචිය පල්ලියේදී කළ යුතු බව පල්ලියේ පියතුමා පවසයි.

තාත්තා - ඕකනෙ මම මුලින්ම කිව්වෙ. මේවා මහ කරදර වැඩ.

මම -

තාත්තා - පෝරුවෙ විතරක් ගත්තා නම් නෑනෙ මේ වදයක්.

මම -

තාත්තා - රෙජිස්ට්‍රේෂන් එකට නැකතක් හැදුවා නම් ඒ නැකතට ඒ කටයුතු කරන එකයි කළ යුත්තෙ.

මම -

තාත්තා - නැකැත් නොසලකා මේවා කරන්න පුලුවන්ද හිතිච්චි හිතිච්චි වෙලාවට.

මම -

තාත්තා - අපි හොඳ සිංහල බෞද්ධ මිනිස්සු.

මම -

තාත්තා - අපේ පරම්පරා වල කවුරුත් නොකරපු වැඩ මේවා.

මම -

තාත්තා - නෑයො හිනා වෙයි අපිට.

මම -

තාත්තා - එක්කො රෙජිස්ට්‍රේෂන් එක නැකතට ගන්නවා. නැත්තන් උඹලා පල්ලියේ කටයුතු මම නැතුව කරගනිල්ලා.

මම- ---------------------------------------------------------------------------------------------------

පසුව,
තාත්තා - මොකද සද්ද නැත්තෙ?

මම -

තාත්තා - මොකද වෙලා තියෙන්නෙ?

මම -

---------------------------------------------------------------------------------------------------

ඊටත් පසුව,

තාත්තා - කමක් නෑ. අපි පල්ලියෙ රෙජිස්ට්‍රේෂන් ගන්න කැමතියි කියන්න.

නිශ්ශබ්දතාවයටද වචන ඇති බව අවසන මම පසක් කර ගතිමි.

සුදු ලූණු ගෙම්බා

සුදු ලූණු. එක එක අය අඩු වැඩි වශයෙන් කැමති කෑමක්. මගෙ නම් ප්‍රියතම කෑමක්. පුච්චපු සුදු ලූණු තමා මගෙ ෆේවරිට්. සුදු ලූණු තනිකර වෑංජනයක් විදිහට හදලත් ආසයි. බයිට් පැකට් එකක් කන්න ගත්තත් සේරටම කලියෙන් අර බැදලා දාපු සුදු ලූණු කෑල්ල ගන්නයි ට්‍රයි එක. අපේ ගෙදර කට්ටිය ගත්තත් හැමෝම සුදු ලූණු පෙරේතයො. අපේ ප්‍රධාන කෝකියා හෙවත් තාත්තා මොනා හරි කෑමක් හදන්න ගත්තොත් සුදු ලූණු ගෙඩි බාගයක්වත් දානවා. මම තනියම බෝඩිමේ උයන්න ගත්තත් නූඩ්ල්ස් එකක් හැදුවත් සුදු ලූණු ටිකක් පොඩියට කපලා දාන්නෙ ගෙදර පුරුද්දට.

පොඩි කාලෙ හෙම්බිරිස්සාව හැදුණාම බොන්න දෙන කොත්තමල්ලි එකටත් අපෙ අම්මා සුදු ලූණු බික් දෙකක් තුනක් දානවා. කෝප්පෙ අඩියෙ තියෙන තැම්බිච්ච සුදු ලූණු බික් දෙක තුන කන්න ඕනෙ කම නිසා කොත්තමල්ලි එක නහය වහගෙන උගුරට දෙකට ඇදලා දාන්නෙ. පොඩි කාලෙ මොකෝ දැන් උනත් සුදු ලූණු ට්‍රික් එක දාලා තමයි අම්මා කොත්තමල්ලි අපිට පොවන්නෙ. 

මගේ ඔය සුදු ලූණු පෙරේතකම ඉස්සර අපේ ඉස්කෝලෙ යාලුවො සෙට් එකත් දන්නවා. උන් එක්ක පොර කාලා බත් කනකොටත් වෑංජන වලට දාලා තියෙන සුදු ලූණු ටික උන් එකතු කරල මට දෙනවා ඉඳා කාපන් කියලා. හැබැයි මම ඒ ටික කාලා ඉවර වෙද්දි මේ යක්කු බත් එකටත් වැඩේ දීලා ඉවරයි. 

හැබෑටම එහෙමත් කාලයක්. ඉස්කෝලෙ ආපු වෙලේ ඉඳලා ඇරෙනකල් හරියට දෙයක් කරා නම් ඒ කාපු එකම විතරයි. පලවෙනි පීරියඩ් එකේ ඉඳන්ම කනවා. කකා ඉද්දි ගුරුවරයෙක් ආවොත් මොන අත හේදිලිද එහෙම්මම කොලේකින් අත පිහිදගෙන පාඩම අහගන්නවා. පීරියඩ් එක ඉවර උනාම ආයෙත් නතර කරපු තැනින් කෑම පටන් ගන්නවා. කොල්ලොත් එක්ක අපිට හැරෙන්නවත් පුලුවන්ද කන්න ගියාම. උන්ගෙ බත් කටක් අපේ බත් කටවල් පහක් විතර. ඒ මදිවට පොර කකා කනකොට ඔලුවෙත් එක්ක බත්. සුදු ලූණු බිකක් අරන් ගියපු දුරක්. 

ඉතින් සුදු ලූණු ගැන කිව්වොත් මම උපන්ගෙයි පෙරේතයෙක්. ඒකට අපේ සජිත්. සුදු ලූණු සුවඳක්වත් ආවොත් එතනින් එහාට කන එකත් නවත්තනවා. පුදුම අප්පිරියාවක් තියෙන්නෙ. මෙයා ගෙදර එන දවසට අපේ ගෙදර සුදු ලූණු බොතලේ පියනවත් අරින්නෙ නෑ. මේ තරම් සුදු ලූණු අප්පිරියාකාරයෙක් දැක්කමයි. 

මේ අප්පිරියාවටත් ලොකු හේතුවක් තියෙනවා. සජිත් පොඩි කාලෙ ඉස්කෝලෙන් එයාලට කෑම දෙනවලු. එක දවසක් හරි රසට පරිප්පුවක් හදලා තිබ්බලු. හැමෝම රස කර කර කෑවලු. ඒකෙන් සුදු ලූණු රසක් ඇවිත් තියෙන්නෙ. කාලා ඉවර වෙලා කැන්ටින් එක පැත්තෙ හරි කලබලයක්ලු. පොඩිකමට මෙයාලත් ගිහින් ඔලුව දාන්න. හපොයි බැලින්නම් පරිප්පු හැලියට ගෙම්බෙක් වැටිලා. ගෙම්බගෙ කෑලිත් පාවෙනවලු. ගෙම්බගෙ රස තමයි සුදු ලූණු වගේ මෙයාට දැනිලා තියෙන්නෙ. එදා ඉඳන් තමයි සජිත්ට මේ තරම් සුදු ලූණු අප්පිරියාව. 'සුදු ලූණු' කිව්වොත් 'බුදු අම්මෝ ගෙම්බා..' කියාගෙනයි දුවන්නෙ.

විලිලැජ්ජා සහගත සම්මුඛ පරීක්ෂණය

සම්මුඛ පරීක්ෂණයක් සමත් වෙන්න කාරණා කීපයක් බලපානවා. තමන්ගේ සුදුසුකම්, දක්ෂකම්, අවස්ථානුකූල හැසිරීම, වාසනාව වගේම පරීක්ෂක මණ්ඩලයේ ඉන්න අයට තමන් ගැන ඇති වන පළමු හැඟීමත් ඉතාම වැදගත් වෙනවා. 

ළඟදි දවසක එක්තරා විශ්ව විද්‍යාලයක එක්තරා රැකියාවකට මම අයදුම් කළා. ටික කාලෙකින් සම්මුඛ පරීක්ෂණේකට කැඳවීම් ලිපියත් ලැබුණා. යනවද නොයනවද කියලා හිතින් එහෙට මෙහෙට ඇද ඇද ඉඳලා ඔන්න ඔහෙ යනවා කියලා හිතා ගත්තා. 

යන්න සූදානම් වෙද්දිත් බාධා ගොඩයි. සේවා සහතිකයක් ගන්න වින්ද දුකක්. ඉන්ටර්විව් එකට කලින් දවසෙ පහත් පහුවෙලයි ඒක හම්බවෙනකොට. උපාධි සහතිකේ ෆොටෝ කොපි ගහන්න ගියපු කඩේ දාලා ඇවිත් හවස ආයෙත් ගිහින් අරන් ආවෙ. කඩේ මිනිස්සුන්ට සිහිය තිබ්බ නිසා හොඳයි මට වගේ නොවී. 

උදේ ඇහැරෙන්නත් පරක්කු උනා. සාරිය අඳින්න ගිහිනුත් පරක්කු උනා. අදාල විශ්ව විද්‍යාලයට ගියාට අදාල කාර්යාලය හොයාගන්නත් පරක්කු උනා. ඔහොම බාධා වෙවී ඉහින් කණින් දාඩිය පෙරාගෙන ඉන්ටර්විව් එක තියෙන තැනට ගියා. 

මම යනකොටත් ඉන්ටර්විව් පටන් අරගෙන. මගේ නම කතා කරන්න තව වෙලා තිබ්බ නිසා ෆෝන් එකේ ගේම් එකක් ගගහ හිටියා. 

ටික වෙලාවකින් නම කතා කරා. සහතික තියෙන ෆයිල් එකයි පර්යේෂණ පත්‍රිකා ඇතුළත් පොතුයි අරගෙන ඇතුළට යන්න ලෑස්ති උනාට ෆෝන් එක බෑග් එක ඇතුළට දාගන්න අමතක උනා. ෆෝන් එක අතේ කියලා මතක් උනේ දොර අරිද්දියි. ඉක්මනට බෑග් එකට දාගන්නත් බෑ අතේ බඩු වැඩියි. සාරියක් ඇඳලා නිසා සාක්කුවකට දාගන්නත් නෑ. 

මේ ඔක්කොම කල්පනා එක්ක ඇතුල් වෙද්දි තමයි නොවිය යුතු දේ සිද්ධ වුණේ. දොර ගාව තිබිච්ච පාපිස්සෙ කකුල පැටලුණා. අතේ තිබුණු ෆෝන් එක බිම වැටුණා. කෑලි හතර පැත්තට විසි වුණා. ඉක්මනට බිම වැටිච්ච ෆෝන් කෑලි ටික අහුල ගන්නයි හැදුවෙ මම. 

ඒත් අවාසනාව වළක්වන්න පුළුවන්ද. ඉස්සරහට එක කකුලයි හිබ්බෙ කකුලෙ වැදිලා ෆෝන් එකේ බැට්රිය සුරුස් ගාලා ගිහින් නතර වුණේ උප කුලපතිගෙ කකුල් දෙක ළඟ. ඒසී එකේ මට දාඩියත් දැම්මා. ඉන්ටවිව් බෝඩ් එකේ ඔක්කොම අයගෙ ඇස් මා ගාව. රස්සාව ගැන තිබිච්ච අන්තිම බලාපොරොත්තුවත් ඉස්සරහින් තියෙන සමච්චල් සහගත, වික්ෂිප්ත, කරදරකාර ඇස් ඉස්සරහ බොඳ වෙලා ගියා. 

ෆෝන් එකේ කෑලි ටික අහුලලා අවඥා සහගත බැල්මෙන් හිටි උපකුලපතිගෙ අතින් බැට්රියත් අරගෙන එතන මේසයක් උඩින් තියලා අදාල පුටුවෙ වාඩි උනත් හිත හොඳටම කලබල වෙලයි තිබ්බෙ.  මට උවමනාව තිබ්බෙ අහන ප්‍රශ්න වලට උත්තර දෙනවට වැඩිය එතනින් පිට වෙලා යන්න. අහපු දේවල් වලට මම මොනවා කිව්වද දන්නෑ. 

කෑලි වෙලා ගියපු ෆෝන් එකයි බලාපොරොත්තුයි එක්ක දොර පිටිපස්සෙන් වැහෙද්දි නම් පුදුම සැනසීමක් දැනුණා. මගෙ ජීවිතේ මම මූණ දීපු විලිලැජ්ජා සහගතම සම්මුඛ පරීක්ෂණය මේක තමයි.

මොනවා වුණත් මම සෑහෙන පාඩමක් මේ අත්දැකීමත් එක්ක ඉගෙන ගත්තා. මම කියන්නෙ කවදාවත් ඉන්ටවිව් එකකට යද්දි කලබලෙන් යන්න එපා. කලින් වෙලාව තියලා ලෑස්තිවෙලා යන්න. අනිත් එක තමන්ගෙ නම කතා කරනකල් ඉවසීමෙන් ඉන්න ගේම් ගහන්නෙ නැතුව. වෙලාව ආවම ෆෝන් පර්ස් අතේ රඳව ගන්න එපා. සේරටම වැඩිය වැදගත් දේ දොර ගාව තියෙන පාපිස්සෙ කකුල පටලවගන්න එපා..

Making a great first impression is the most important thing. Because you never get a second chance to create it.

අපද නොදැනුවත්ව ඩෙංගු ව්‍යාප්තියට දායක වන්නට ඇත

ඩෙංගු. මේ දිනවල බොහෝ සෙයින් කතා බහට ලක්වන මාතෘකාවක්. ඩෙංගු මර්ධන ව්‍යාපෘති රට පුරා ක්‍රියාත්මක වන බව අප දනිමු. ජලය එකතු වන ටයර්, තැඹිලි කෝම්බ, ටින් ආදිය වල දැමිය යුතු යැයි කියති.

එහෙත් මේවා සිදුවන අතරතුර මට හැඟෙන පරිදි ඩෙංගු ව්‍යාප්තියට අප නොදැනුවත්ව දායක වී ඇත. මේ ගැන ඔබ සිතුවාදැයි මා නොදනිමි. මම නම් මොහොතකටවත් මේ ගැන නොසිතුවෙමි.

මේ දිනවල සෑම තැනකම පිරී ඉතිරී යන තරමට රඹුටන්ය. රඹුටන් පලදාව ඉතාම හොඳ තත්වයක පවතී. මේ නිසා දුටු දුටු පමණින් රඹුටන් මලු පිටින් අප මිලදී ගනිමු.

එහෙත් රඹුටන් පොතු වලට අප කුමක් කරමුද.

පාරේ ඇවිදන් යන විට පාර දෙපස කොපමණ නම් රඹුටන් පොතු විසිකර ඇත්දැයි බලන්න. මේවාට ජලය එකතු වී ඩෙංගු මදුරුවන් නොසෑදේයැයි සිතිය හැකිද. රට පුරා තැඹිලි කෝම්බ වල දමද්දී කුඩා රඹුටන් පොත්තක් ගැන සිත් යොමු නොවේ. එහෙත් අප විසිකර දමන රඹුටන් පොත්තක වුවද ඩෙංගු මදුරුවා බිත්තර දැමීමේ අවධානම ඇත.

ඉදින්, නොදැනුවත්ව අප ඩෙංගු ව්‍යාප්තියට රුකුල් දෙන්නට ඇත. ඩෙංගු මාරයා බිලිගත් අහිංසක ජීවිත ප්‍රමාණය ගණන් කළ නොහැක. නොදැනුවත්ව කළ දේ දැනුවත්ව අපි නතර කරමු. ඩෙංගු මාරයාට යළි හිස ඔසවන්නට නොදෙමු.

කෑම ප්‍රදර්ශනේ

ජූලි 6,7,8 දිනවල BMICH එකේ Profood Propack 2012 ප්‍රදර්ශනය පැවැත්වුණා. මෙයටම සමගාමීව Ag.Biz 2012 කියන කෘෂිකාර්මික ප්‍රදර්ශනයද පැවැත්වුණා. 

කෑම කොතැනද අපි එතන. දවස් ගාණකට කලින් ලැබුණු තොරතුරකට අනුව මායි සජිතුයි ප්‍රදර්ශනේ බලන්න ගියා. ගිය අවුරුද්දෙත් ප්‍රදර්ශනේ ගැන ආරංචි උනාට යන්න උනේ නෑ. ගියපු උන් රස කර කර කාපු කෑම ගැන විස්තර කරද්දි නොගිය අපි උන්ට ඉරිසියා කර කර දුක් වින්ද නිසා මේ පාර නම් කොහොම හරි යමු කියලමයි අපි කතා වෙලා හිටියෙ. 

ඇතුළු වීමේ ටිකට් පත රුපියල් 50යි. යන තැනම තිබුණෙ කෘෂිකාර්මික ප්‍රදර්ශනය. 

දෙමුහුන් කරපු භෝග විශේෂ කීපයක්ම තිබුණා. පොල් ගෙඩි වලට වැඩිය ලොකු අඹ තිබුණා. රස නම් කොහොමද දන්නෙ නෑ. බීජ වර්ග, පැළ වර්ග, ගෙවතු අලංකරණ උපාංග, කෘෂිකාර්මික උපාංග ආදී විවිධ දේ තිබුණා. අපේ තාත්තා එහෙම ආවා නම් මෙතනින් හෙලවෙන්නෙ නෑ. 

කීල්ස් එකේ හොට් ඩෝග් එකක් එහෙම ගිල දාලා හිමීට කෑම ප්‍රදර්ශනේ පැත්තටත් ගියා. අන්න ඒවනෙ ප්‍රදර්ශන. සල්ලි වලට ගන්න විතරක් නෙමෙයි සාම්පල් කාලා බලන්නත් දෙනවා. ටික දුරක් යනකොට ලංකා සෝයි එකෙන් ලූණු බැදපුවා වගේ ජාතියක් බෙදනවා. අපිත් ඔලුව දාලා එයින් පිඟානක් අරගෙන කකා ඇවිද්දා. ඒ අස්සෙ මැග්නා එකෙන් ජෙලි පුඩිං බෙදනවා. (මතකනෙ ඇඩ් එක. ම්.. මැග්නා පුඩිං......ම්....මැග්නා පුඩිං......)ඒකත් බුග් ගාලා කටේ දාගෙන එතනම තිබ්බ ස්නැක්ස් වගේකුත් කාලා හිමීට එතනින් ගියා. 

මෙන්න ජුජුබ්ස් වගේකුත් බෙදනවා. කෑවොත් බඩේනෙ කියලා එයිනුත් කෑලි ටිකක් අරගෙන කෑවා. සමහරු නම් අපි සාම්පල් කාලා හරි ප්‍රඩක්ට් එක දිහා ඇහැක් වත් ඇරලා බලන්නැතුව එනකොට නම් මුන්ට දුන්නු අපරාදෙ වගේ මූණ බලාගෙන ඉන්නවා. 

එඩ්නා එකෙන් චොක්ලට් ස්ටෝල් එකක් දාලා තිබ්බා. 10%ක වට්ටමකුත් ලැබෙනවා. මෙතනින් නම් ලේසියෙන් මාව හොලවන්න ලැබෙන්නෑ කියලා දන්න සජිතුත් කිව්වා ඕනෙ නම් චොක්ලට් එකක් ගන්න කියලා. මාත් පැනපු ගමන් ඩාක් චොක්ලට් එකක් බදාගත්තා.

ඒ පාර එතන හිටපු ගෑණු ළමයෙක් කිව්වා රුපියල් 300කට වඩා වැඩියෙන් චොක්ලට් ගත්තොත් තෑග්ගක් හම්බවෙනවා කියලා. ඩාක් චොක්ලට් එක 200යි. 300ට හරි යන්න කැෂූ නට් චොක්ලට් එකකුත් ගත්තා. නොමිලේ තව මිල්ක් චොක්ලට් එකකුත් හම්බුණා. තුණ්ඩු දාපු පෙට්ටියක් දික් කරලා තුණ්ඩුවක් ගන්න කිව්වා. ටිෂූ පැකට්, මග්, කැප්, ටී ෂර්ට්, බෑග් අතරින් මගෙ තුණ්ඩුවට තිබ්බෙ තඩි කුඩයක්. ඒකට නම් සතුටුයි. තෑග්ග නම් සජිත් එයා සතු කරගත්තා. මට චොක්ලට් ටික මදෑ.

තව තැනක ගෑණු ළමයෙක් කෝපි කුඩු එකක් විකුණනවා. සාම්පල් කෝපි තිබුණා. ඒක නම් රසයි. යමින් එමින් ගමන් තුනක්ම බිවුවා. අන්තිමට මුකුත් නොගත්තොත් ලැජ්ජාව නිසා සල්ලි දීලා පැකට් දෙකක් ගත්තා. 

වේලපු එළවලු පළතුරු වර්ග ස්ටෝල් එකක් තිබ්බා. ඒවා නම් අපනයන තත්වයේ හොඳ නිෂ්පාදන. වරකා, අන්නාසි කොමඩු ඉඳන් වේලලා. 

තව ස්ටෝල් එකක මොනාද බදිනවා. දික් කරාට අපිත් ගත්තා. ඇති රසකුත් නෑ. නමක් දන්නෙත් නෑ. බඩටනෙ කියලා ඒකත් ගිල දැම්මා.

මෙන්න ටික දුරක් යද්දි වටිනා කියන ස්ටෝල් එකක් හම්බුණා. වයින් ස්ටෝල් එකක්. 

මර්ලොට් වර්ග, වයින් වර්ග ලස්සන බෝතල් වල දාලා අපි දිහා බලලා අත වනනවා. මේ දවස් වල බජට් ප්ලෑන් අනුව වැඩ කරන නිසා දුකෙන් නමුත් අහක බලාගෙන ආවා. 

තව තැනක දොන් ශර්මන් චිකන් කරියක් හදන හැටි උගන්නනවා. එතනත් චුට්ටක් කැරකිලා යනකොට පැස්ටා වගයක් තව තැනකින් හම්බුණා. අලිගැටපේර එකකුත් බීලා අපි දෙන්නා එලියට බැස්සා. කොච්චර උනත් මැගී ලොරියෙන් නූඩ්ල්ස් එකක් නොකා කොහොමද. ඒකත් දෙසාබාලා අපි දෙන්නා ප්‍රදර්ශනයෙන් පිට උනේ බඩත් පුරෝගෙන, හිතත් පුරෝගෙන.

කාලෙකින් තෘප්තිමත් සෙනසුරාදාවක් ලැබුණා. හවස් වෙද්දි කාපු බීපුවට බඩේ අමාරුවක්වත් හැදෙයිදෝ කියලා හිතුනට කිසි ආපදාවක් නැතුව කෙලින් කටින් හිටියා.

ගේෂාවකගේ කතාව

ගේෂාවක් යනු ගණිකාවක් නොවේ. ඈ අලෙවි කරන්නේ ස්ත්‍රී ලාලිත්‍යයයි. ජපන් වදනක් වූ "ගේෂා"හි "ගේ" යන්නෙහි අරුත "කලාවන්" යන්නයි. "ගේෂා" යන්නෙහි අර්ථය වන්නේ කලාකාරිය යන්නයි. ගේෂාවකගේ කාර්යය වන්නේ තම ගණුදෙනුකරුවන් ලිංගිකව පිනවීම නොව, තමා පුහුණු වූ කලාවන්ගෙන් ඔවුන් පිනවීමය. තේ පානෝත්සව, නර්ථනය, ෂමිසෙන් වාදනය ඇය දැනගෙන සිටිය යුතු කලාවන්ගෙන් බිඳකි.

කලෙකට ඉහත ජපානයේ සිය සංස්කෘතියේ විශිෂ්ඨතම සංකේතයක් ලෙස ගේෂාවට හිමි වූයේ අද්විතීය ස්ථානයකි. ඈ සාමාන්‍ය ගෘහණියක් නොවේ. කෙලිලොල් යෞවනියක් නොවේ. නිරූපිකාවක්, නිළියක්, ගායිකාවක් නොවේ. ඇය ඒ සියල්ලේම එකතුවයි. ඇවිදීම, කතාකිරීම, බැල්ම පවා ඈ කරන්නේ දැඩි සංයමයකිනි. සමස්ථයක් වශයෙන් ගත් කල ගේෂාවන් සිය ලාලිත්‍යවත් පෞරුෂයෙන් පිරිමින් සතුටුකළහ.

ආතර් ගොල්ඩන් නමැති ඇමරිකානු ජාතික ලේඛකයාගේ 'Memories of a Geisha' නමැති නවකතාවෙන් පැවසෙන්නේ දෙවැනි ලෝක මහා යුද්ධයට පෙර හා පසු කාලයන්හි ජපානයේ කියොතෝ ප්‍රදේශයේ විසූ සයුරී නිත්තා නමැති ගේෂාවක පිළිබඳ කතා පුවතය. එය "සයුරී හෙවත් ගේෂාවකගේ කතාව" ලෙස සිංහලට පරිවර්ථනය කොට ඇත.

යුවතියක් ගේෂාවකගේ ලොවට ඇතුල් වූ පසු ඇය තව දුරටත් තමා වෙනුවෙන් තම සිත වෙනුවෙන් නොවෙහෙසිය යුතුය. ඈ ජීවත් විය යුත්තේ අනුන් උදෙසාය. ඉතා තදට දැමූ කොණ්ඩා මෝස්තරය අවුල් වන බැවින් ඈට වෙනත් අයෙකුට මෙන් සුව පහසු කොට්ටයක හිස තබා නිදන්නට වරම් නැත. ඈ හිස තැබිය යුත්තේ කොණ්ඩා මෝස්තරය අවකාශයේ රැඳෙන පරිදි බෙල්ලට තබා ගන්නා ලද සිලින්ඩරාකාර කොට්ටයකය. ඇයට දඟකාර ගමන් ඔල්වරසන් සිනා තහනම්ය. නෙතු අගින් හෙලන බැල්මක වුවද දැඩි සංයමයක් තිබිය යුතුය. 

ඈ පිරිමින්ව පිනවිය යුතු බව ඇත්තය. එහෙත් ආදරය කිරීම නොකළ යුතුය. "ගේෂාවකට ආදරය කළ නොහැක" යන්න එකල ගේෂා ජීවිත වල අලිඛිත නීතියක් බඳු වූවේය. අනේ අතට සියළු දෙනා පිනවූවත් සමාජයට පෙනෙන්නට මහත් සතුටින් පසු වූවත් බහුතරයක් ගේෂාවන්ගේ ජීවිත ඛේදවාචක බව ඔබට මෙම කෘතිය කියවූ පසු වැටහී යනු ඇත.

ගේෂාවක් බිරිඳක් වන්නේ නැත. එහෙත් ධනවත් පිරිමියෙකුට අවශ්‍ය නම් ගේෂාවක් සිය අනියම් බිරිඳ වශයෙන් තබාගත හැක. එසේ කිරීමට නම් ඉතා විශාල මුදලක් ඇය වෙනුවෙන් සහ ඇය අයත් වන නිවාසයට ගෙවිය යුතුය. එසේ ගේෂාවක් සිය සංතර්පණයට තබා ගන්නා පුද්ගලයා "ධනා" ලෙස හැඳින්වේ. ඇයගේ ප්‍රධාන ආදායම් මාර්ගය මේ ධනාය. ගේෂාවක් පමණක් නොව, ගේෂාව සිටින ඔකියාවේ අයිතිකාරිය, කිමෝනා සපයන්නන්, කොණ්ඩා මොස්තරකරුවන්, ඇඳුම් අන්දවන්නන් ආදී බොහෝ දෙනා මේ ආදයම් මාර්ගය භුක්ති විඳිති. ධනාට අවශ්‍ය ඕනෑම මොහොතක අදාල ගෙවීම් අවසන් කර ගේෂාව අතහැර දැමිය හැක.

බොහෝ විට ගේෂාවන් බවට පත් කරවීම සඳහා දැරියන් කුඩා අවධියේම ඔවුන්ගේ මවුපියන් හා හැදුණු වැඩුණු පරිසරයෙන් ගෙන එන්නේ බලහත්කාරකමිනි. ඒ පසුපස ළමයින් වෙළඳාමක්ද සිදුවේ. ගේෂාවකගේ 'මිසු ආගෙ' හෙවත් කන්‍යා භාවය ඉහලම ලංසුවකට වෙන්දේසි වෙයි. ගේෂාවක් යනු වෙළඳ භාණ්ඩයක් පමණි. ඇගේ වටිනාකම රඳා පවතින්නේ සුන්දරත්වය හා දක්ෂකම මතය.

පසු කලෙක බිරිඳන් වූ ගේෂාවන් නැතිවා නොවේ. එසේ වන්නේ ඉතාමත් අල්පයකටය. එසේ විවාහ ජීවිතයට ඇතුළත් වූ පසු තවදුරටත් ඇයට ගේෂාවක ලෙස කටයුතු කිරීම තහනම්ය.

ගේෂාවද ගැහැණියකි. ඇයද දුක, වේදනාව, විඩාව අත්විඳියි. එහෙත් ඇය ඒ කම්කටොළු සුදෝ සුදු ආලේප තට්ටුවකින් වසාගෙන ඒ මත කෝමල රේඛා ඇඳගෙන සිටියි. ඉතාමත් සුන්දර කතාවක් වුවද පොත කියවද්දී නම් මේ ජපන් බෝනික්කියන් වෙනුවෙන් හදවතේ වේදනාවක් පැන නගිනු වළක්වන්නට නොහැකි විය.

සියඹලා ජූස්

මේ සියඹලා වාරෙ. ඉදිලා බිම වැටිච්ච සියඹලා අහුලන්න මිනිස්සු ගෝනි අරන් එන්නෙ. අපේ වත්තෙ සියඹලා ගහෙත් කරල් පිරිලා. සුද්ද කරපු සියඹලා හොඳ මිලකට විකුණන්නත් පුලුවන්.

මෙච්චර සියඹලා තියෙන එකේ කට ඇඹුල් වෙලා යන සියඹලා ජූස් හැදුවෙ නැත්තන් අපරාදයක්. ලේසියෙන් හදාගන්න පුලුවන් වගේම සෑහෙන ගුණදායි පානයක්.

අවශ්‍ය දේවල් බොහොම ටිකයි.

ඉදිච්ච සියඹලා

සීනි

ලුණු

වතුර

අයිස් කැට

ඉස්සෙල්ලාම සියඹලා කරල් පොතු ඇරලා වතුර තියෙන භාජනේකට දාලා පැය දෙකක් තුනක් පෙඟෙන්න තියන්න. මතක තියාගන්න ඇලුමිනියම් භාජනයක් එහෙම ගන්න එපා.

ඊට පස්සෙ පෙඟුණු සියඹලා හොඳින් පොඩි කරලා ඇට ඉවත් කරලා පෙරණයකින් පෙරාගන්න. අවශ්‍ය ප්‍රමාණයට සීනි එකතු කරන්න. ලුණුත් චුට්ටක් දාන්න.

ඇඹුල් ගතිය වැඩියි නම් තව වතුර දාන්න. අයිස් කැට කීපෙකුත් දාලා බීමට ගන්න.

හදලා බලන්නකො. ඇඟ නිවෙන පානයක්.

ප්‍රී වෙඩිං නාඩගං 2 - සුභ නැකත

නැකැත් වැඩ අකැපයි
අපේ ආගමේ හැටියට
කියයි මාමණ්ඩි


නැකැත් යනු සුභ වෙලාවයි
එය අපේ විශ්වාසයයි
කියයි අපෙ අම්මා


කොල්ලා අකුරු කියෙව්වෙ
නැකතක් නැතිව
ඌ බත් කෑවෙත් හිතිච්ච වෙලාවට
එහෙව් අපිට නැකැත් වැඩ බෑ
ආයෙත් මාමණ්ඩි තරහෙන්


නැකැත් චාරිත්‍ර අපේ සිරිතයි
එයින් පිට වැඩ අසුභයි
නැකතක් නැතිව නම්
බෑ කෙල්ල දෙන්නට
තාත්තා කෝපයෙන් ඔරවයි


අපේ කොල්ලා කොහොම හැදුනත්
නැකැත් එක්කයි හැදුනෙ ඒ දුව
ඇයි අනේ අපි එහෙම කරමුකො
එපා දැන් තරහ ගන්නට
නැන්දම්මා සාම සාකච්චාවක


හ්ම් හ්ම් මයෙ මොකෝ එහෙනම්
ඕනෑ එකක් කරමු ඒ හැටියට
මාමණ්ඩි එකඟයි වගේ දැන්


මොන මගුලක්ද ඕයි
යාලු වෙච්ච දවසෙම
පන්නගෙන ගියා නම් ගෙදරට
නෑනෙ මේඅවුලක්
කියයි ඔහු හෙමිහිට


මේ නාටකයේ මට දෙබසක් නැත

අවුරුදු දෙකක් තිස්සේ එකසිය පනහක් පුරාවට

මා අතින් සිතුවිලි අකුරු කරන්නට පටන් ගත්තේ කවදා දැයි නොදනිමි. දන්නා කාලෙක පටන් හිතේ නැගෙනා සිතුවිලි කවි ලෙසින් අරහෙ මෙහෙ කුරුටු ගෑවෙමි. උසස් පෙළ කරනා කාලයේ මගේ පමණක් නොව යෙහෙලියන්ගේද ටියුට් පිටුපස පණ යන්නට කවි ලියුවෙමි. උන් 'එපා යකෝ' කියද්දීත් 'මෙහෙ දීපන්කො කවියක් ලියලා දෙන්න'යැයි කියමින් මම උන්ගේ ටියුට් වනසමි.

තැන් තැන් වල කුරුටු ගෑ කවි එක තැනකට එක් කොට ලියා තැබිය යුතු යැයි යන අදහස මසිතේ තිබුණේ කලෙක පටන්ය. කම්මැලිකම සහ කවි ලියා දුන් එවුන් විභාගය ලියා ටියුට් ටික බෝතල් පත්තර කාරයන්ට විකිණීම යන හේතු නිසා ඒ අදහස පල දැරීමට පමා විය.

බ්ලොග්කරණයේ අදහස මසිතේ මුලින්ම රෝපණය වූයේ සජිත් නිසාය. ඔහු විසින්ම මා හට සාදා දුන් බ්ලොග් අඩවියේ මා මුලින්ම පළ කළේ මා ළඟ ඒ වන තෙක් ඉතිරිව පැවති කවි සිතුවිලිය. පසුව ඒ අතරට අතීත මතක, රස කතා, අත්දැකීම් ආදියද ලියවෙන්නට විය. කොමෙන්ටු එක දෙක වැටෙද්දී ෆලෝවර්ස්ලා එක දෙක වැඩිවෙද්දී තව තව ලියන්නට සිත තුළද පෙලඹවීම වැඩි විය.

බ්ලොග් අවකාශය වෙනම සමාජයකි. එම සමාජයේ අප එකිනෙකාට ඇති අනන්‍යතාවය මේ අකුරු මත ගොඩ නැගේ. පසුව අප හමුවී දැන හඳුනා ගත්තද ඔබ මා මුලින්ම බැඳුනේ මේ අකුරු හරහාය. මේ සහෝදරකම් මෙපමණකට වටින්නේ ඒ නිසා වන්නට ඇත.

 

ඉදින් මේ බ්ලොග්කරණයට මා පිවිස අදට වසර දෙකකි. එමෙන්ම මේ මාගේ එකසිය පනස් වන ලිපියයි. මෙයට වසර දෙකකට පෙර මා මෙයට පළමුවන කවිය ලියන විට මේ තරම් දුරක් එන්නට හෝ මේ තරම් සහෝදරකමක් දැකගන්නට හෝ ලැබේවියැයි හීනෙකින්වත් නොසිතුවෙමි. මා මේ දුර පැමිණියේ මගේ සිතුවිලි කියවන ඔබ සියළුදෙනා නිසාවෙනි.

 

ඉතින් මේ ආ ගමනේ මගේ ශක්තිය ඔබම මිස වෙන කවුරුද.

 

ස්තූතියි.