Pages

Wednesday, September 4, 2013

ගැබ්බර මිනිසා නිසා නාට්‍යාලය ගබ්සා වීම


පහුගිය දිනෙක ශ්‍රියන්ත මෙන්ඩිස් මහතාගේ 'ගැබ්බර මිනිසා' වේදිකා නාට්‍යය විශ්ව විද්‍යාල පරිශ්‍රයේ රඟ දැක්වුණා.මෙච්චර කාලෙකට කැම්පස් එකට නරකයි කියල කියන්න පුලුවන් නාට්‍ය ගෙන්වලා නෑ. 

කලින් කොහොමද කියලා දන්නෙ නැති වුණත් ඒ විශ්වාසය නිසා මමත් නාට්‍යය බලන්න ටිකට් එකක් ගත්තා. විශේෂයෙන්ම ශ්‍රියන්ත මෙන්ඩිස්, සරත් කොතලාවල, කුසුම් රේණු වගේ ප්‍රවීන රංගන ශිල්පීන් රඟන වේදිකා නාට්‍යක් නිසා අන්තර්ගතය ගැන සැකයක් කිසිම මොහොතක හිතේ තිබුණෙ නෑ.

ඉතින් සෙනඟ අතරෙ තෙරපිලා ශාලාවට ඇතුල් වෙන්න සිද්ධ වුණත්, චීන මහා ප්‍රාකාරය වගේ කොල්ලො පේලියකට පිටිපස්සෙ පේලියෙන් වාඩි වෙන්න සිද්ද වුණත්, ඉස්සරහ පේලියෙ කොල්ලන්ගෙ උරහිස් අතරින් වේදිකාව දිහා බලන්න සිද්ද උනත්, කරුමෙට මම හිටපු තැන විදුලි පංකාව ක්‍රියා විරහිත වෙලා තිබුණත් හොඳ නාට්‍යයක් බලනකොට ඔය හැම බාධකයක්ම අමතක වෙලා ගිහින් හිත සංසුන් වෙන බව අත්දැකීමෙන් දන්න නිසා නාට්‍යය බලන්න කලින් හිත රිදවගන්න මට කිසිම හේතුවක් තිබුණෙ නෑ.

නියමිත වෙලාවට පැය බාගයක් පරක්කු වෙලා තිරය දිග ඇරුණා. 

දල්පදාතු මහතා ගබ්සා විරෝධී ජාතික සංගමයේ සභාපති. ඒ චරිතයට රඟපාන්නේ ශ්‍රියන්ත මෙන්ඩිස්. දල්පදාතුගේ දියණිය තරුණයෙක් සමඟ ඇතිකරගන්නා සම්බන්ධතාවය නිසා ඇය අඩු වයසින්ම ගැබිණියක් වෙනවා. ඔහුගේ භාර්යාවත් අනියම් ඇසුරක් නිසා ගර්භනී වෙනවා.

මේ අතර වැරදීමකින් ඊස්ට්‍රජන් හෝමෝනය දිගුකාලයක් තිස්සේ ගැනීම නිසා දල්පදාතුද ගැබ්බර වෙනවා. පවුලේ සියලු දෙනාම එකිනෙකාට හොරෙන් ගබ්සා මධ්‍යස්ථානයකට යනවා.  අවසානයේ ගබ්සාව නිසා දියණිය මිය යන අතර, (භාර්යාවට කුමක් සිදුවන්නේදැයි දන්නේ ඔවුන්ම පමණි.) දල්පදාතු සිය කළලය ගබ්සා නොකර දරුවා මෙලොවට උපද්දවීමට තීරණය කරනවා. 

නාටකයේ සාරංශය එලෙසය. පැය භාගයකින් පමණ ඉවරකිරීමට හැකිව තිබූ කතාවක් අභව්‍ය දෙබස් හා අධි රංගනයන් සමඟ පැය දෙකකට ආසන්න කාලයකට රබර් කිරීමක් කර ඇති බව නම් හොඳාකාරවම පෙනෙන්නට තිබුණා. මෙවැනි නලු නිලි පිරිසකගෙන් මේ තරම් අසංතෘප්ත ප්‍රථිපලයක් නම් මම කවදාවත් බලාපොරොත්තු උනේ නෑ. 

මට අනුව නම් එය වේදනාකාරී කාලය කාදැමීමක්. වැඩි දෙනෙක් ගෙදර ගියේ වේදිකාව මත රඟ දැක්වුණු මෙගා ටෙලිනාට්‍යයක් වැනි දෙයක් නරඹලා ඇති වුණු පසුතැවීමත් එක්ක කියන එක මට විශ්වාසයි. 

Wednesday, August 7, 2013

වණ්ඩු බිත්තර


සෑහෙන කාලෙකින් මේ පෝස්ට් එකක් දාන්නෙ. බ්ලොග් එක අත ඇරලා දාලත් බෑනෙ.

ලඟදි දවසක අලුත් කෑමක් අත්හදා බැලුවා. මට හම්බවෙච්ච අර පරණ සුප ශාස්ත්‍ර පොතේ තියෙන රෙසිපියක් බලාගෙනයි හැදුවෙ. එදා මම පොරොන්දු උනානෙ ඒකෙන් කෑම වර්ග කීපයක් හරි හදන හැටි දානවා කියලා. මේ වෙච්ච පොරොන්දුව ඉටු කිරීමක්.

වණ්ඩුවේ තැම්බූ බිත්තර වලින් හදන කෑමක්. අමාරු නෑ හදාගන්න. හැබැයි ටිකක් වෙලා යනවා. පොඩ්ඩක් වාත උනාට හරියට හදාගත්තොත් ඉතාම රස වෑංජනයක්.

මුලින්ම බලමු අවශ්‍ය දේවල්:

  • බිත්තර 3ක්
  • පාන් පිටි මේස හැන්දක් විතර
  • රතු ලූණු ගෙඩි 10 15ක්
  • අමු මිරිස් කරල් 3ක් 4ක්
  • කෑලි මිරිස්
  • කරපිංචා කොළ ටිකක්
  • කහ තේ හැඳි 1/2ක් විතර
  • ලුණු රස අනුව


ඉස්සෙලාම බිත්තර ටික හොඳට බීට් කරගන්න. ආයෙ ඕකට බීටරයක් ඕනෙ නෑ. ගෑරුප්පුවකින් වැඩේ කරගන්න පුලුවන්. මේකට පාන් පිටි ටික දාගෙන ආයෙත් හොඳට ගසා ගන්න. රතු ලූණු කපලා කෑලි මිරිස්,  හීනියට ලියාගත්තු අමු මිරිස් දාලා ලුණු මිරිසක් වෙන්න හොඳින් අනන්න.

ඊට පස්සෙ ඒක බිත්තර මිශ්‍රණයට දාන්න. ඒ වගේම ඒකටම  පොඩියට කැපූ කරපිංචා, කෑලි මිරිස් ටිකක්, ලුණු ටිකක්, කහ පොඩ්ඩක් දාලා ආයෙත් ගසා ගන්න. 

දැන් බිත්තර මිශ්‍රනය හරි. ඊලඟට භාජනයක් අරගෙන ඒක උඩින් ලන්ච් ශීට් එකක් එලලා අර බිත්තර මිශ්‍රනය ඒකට වත් කරගන්න. දැන් වණ්ඩුවේ තම්බා ගන්නයි තියෙන්නෙ. වණ්ඩුව කියන්නෙ මොකද්ද දන්නෙ නැත්තම් ස්ටීමර් එක දන්නවනෙ. අන්න ඒකම තමා ඈ. මම රයිස් කුකර් එකේ ස්ටීමර් එක ගත්තෙ. පහල කෑල්ලට වතුර දාල හොදින් වතුර පැහෙනකොට ස්ටීමර් එක තියලා බිත්තර මිශ්‍රනය තියෙන භාජනේ ඒක ඇතුලින් තියලා තම්බගන්න ඔනෙ. ලන්ච් ශීට් එකෙන් භාජනේ උඩ වහන්න එපා. විනාඩි 45ක් විතර තම්බගන්න ඕනෙ. 

තැම්බුණාට පස්සෙ භාජනෙන් එලියට අරගෙන කෑලි වලට කපාගන්න. 


දැන් වණ්ඩු බිත්තර ලෑස්තියි. ඕනෙ නම් මෙහෙමම කන්න පුලුවන්. එහෙම නැත්තන් කරවල තෙල් දානවා වගේ තෙල් දාලා ගන්න පුලුවන්. 

මම නම් හොද්දකට හැදුවා. හොඳට පොල් කිරි දාලා කිරි හොද්දක් හදලා පැහෙනකොට අර බිත්තර කෑලි ටික දාගන්න. පස්සෙ තෙම්පරාදු කරලා ලිපෙන් බාන්න.

බත් එක්ක කන්නත් පුලුවන්. පාන් එක්ක කන්නත් පුලුවන්. අපි නම් කෑවෙ ඉඳි ආප්ප එක්ක. වෙලාවක එහෙනම් හදලා බලන්නකො.

Wednesday, March 27, 2013

කුකුල් මස් ඉස්ටු


මේක ළඟදි ඉගෙන ගත්තු වට්ටෝරුවක්. රසට ආවා. හැමදාම අපි කුකුල් මස් කරිය හරි ඩෙවල් හරිනෙ කන්නෙ. වෙනසකටත් එක්ක කුකුල් මස් ඉස්ටුවක් හදලා බලමුද. වැඩි  වැඩ නෑ. හරිම ලේසියි හදන්නත්. 

අවශ්‍ය ද්‍රව්‍ය මෙහෙමයි.
  • කුඩා කැබලි වලට කැපූ කුකුල් මස් 250g
  • අල ගෙඩියක්
  • ලොකු ලූණු ගෙඩියක්
  • අමු මිරිස්
  • කරපිංචා
  • රම්පෙ කෑල්ලක්
  • විනාකිරි මේස හැඳි 2ක්
  • කුරුදු පොත්තක්
  • එනසාල් 3ක් 4ක්
  • කරාඹු නැටි 3ක් 4ක්
  • සුදු ලූණු බික් දෙකක්
  • අමු ඉඟුරු පොඩි කෑල්ලක් 
  • ලුණු රස අනුව
  • ගම්මිරිස් රස අනුව

මුලින්ම කුකුල් මස් කැබලි ටික හොඳට හෝදගෙන භාජනයකට දාන්න. මේකට ලුණු ගම්මිරිස් විනාකිරි ටික දාලා අනාගන්න.

අල ගෙඩිය සුද්ද කරලා පොඩි කොටු කපාගෙන් එකතු කරගන්න. ලූණු ගෙඩියත් ලොකු කැබලි වලට කපාගෙන මේකට දාගන්න. රම්පෙ කරපිංචා, කැපූ අමුමිරිස්, කුරුඳුත් එකතු කරගන්න. එනසාල් සහ කරාඹු නැටි පොඩ්ඩක් තලලා මේකට දාන්න. සුදු ලූණු සහ අමු ඉඟුරුත් අඹරලා දාන්න. දැන් මේකට කුකුල් මස් ටික වැහෙන ගාණට වතුර පොඩ්ඩක් දාලා ලිපේ තියන්න. 

ටික වෙලාවකින් අල ටික තැම්බුනාට පස්සෙ අල කෑලි වලින් ටිකක් වෙනම භාජනයකට බේරලා අරගෙන හැන්දකින් හොඳට පොඩි කරලා ආයෙත් මේ මස් මිශ්‍රණයට එකතු කරලා හොඳින් හැඳි ගාන්න. මස් ටික හොඳට තැම්බුණාම ලිපෙන් බාගන්න. 

විනාකිරි දාන නිසා හොඳ සුවඳක් එනවා. සුවඳ වගේම තමයි රසත්. හදල බලන්නකො වෙලාවක.   

Thursday, March 14, 2013

මිස් මිසිස් වීම



සෑහෙන කාලෙකින් මේ පැත්තට ගොඩ උනේ. මාස දෙකකින් විතර පෝස්ට් එකක් දාන්න බැරි උනා.

ගිය ජනවාරි 17 මගෙයි සජිත්ගෙයි විවාහ මංගල්‍යයය තිබුණා. අවුරුදු  යකටත් වැඩි කාලයක් තිස්සෙ ආදරේ කරලා ගෙවල් එක්ක යුද්ධ ප්‍රකාශ කරලා තුන්වෙනි ලෝක මහා සංග්‍රාමෙට පොඩ්ඩක් මෙහායින් යන යුද්ධෙකුත් කරලා අපි කසාද බැන්දා.

මිශ්‍ර විවාහයකදි අත් විඳින්න වෙන අපහසුතා හැමදෙයක්ම පවුල් පිටින් අපි එදා නම් වින්දා. එදා ඒ අතපසුවීම් වලට කලබල උනාට, පස්සෙ හිතලා බලද්දි ඒවා මතක් කර කර හිනාවෙන්න පුලුවන් සොඳුරු සිහිවටනයන්.   

මුලින්ම සජිත්ලගෙ ආගමේ විදිහට චාරිත්‍ර කරන්න පල්ලියට ගියා. පල්ලියෙදි අපේ පැත්තෙ අයගෙ නුහුරුකම නිසා පොඩි පොඩි සිද්ධි වුණත් මම මුල ඉඳන්ම බයවෙලා හිටියා වගේ අපේ තාත්තා දමල ගහල එලියට ආවෙ නෑ. මගෙ අම්මේ ඒකම මදෑ.

පල්ලිය ඇතුලට හැමෝම ගියාට පස්සෙ අන්තිමට මම තාත්තා එක්ක ඇතුල් වෙන්න තිබුනෙ. දොර ගාවදිම සජිත්ලගෙ පැත්තෙ නෑයො අතපය විසිකර කර මොකද්ද කියනවා. එතකොට තමයි මතක් උනේ මම මූණ වැහෙන්න වේල් එක දාලා නෑ කියලා. අතරමැද නැවතිලා වේල් එක මූණට දාගෙන ඉස්සරහට එනකොට හැමෝම හක හක ගාලා හිනාවෙනවා මම කලබල වෙච්ච විදිහට. කවදා කාපු ටකරන්ද. අනිත් අය නම් කමක් නෑ කියමුකො සජිතුත් හිකි හිකි ගගා හිනාවෙච්ච එකනෙ වැඩේ. මනමාලයා කියලා බලන්නැතුව හොඳවැයින් රවලා බලලා මම එයාගෙ එහා පැත්තෙන් හිටගත්තා. මම ඉස්සරහට අඩියක් තිබ්බා විතරයි මගෙ ඔලුව පස්සට ඇදෙනවා දැනුනා. බලද්දි අපෙ තාත්තා මගෙ වේල් එක උඩ හිටගෙන. වටේ පිටේ අයට පින්සිද්ද වෙන්න කොණ්ඩෙට කිසි හානියක් නොවෙන විදිහට වේල් එක හදා ගත්තා ආයෙත්. පල්ලිය දිගේ ලස්සනට ඇදීගෙන යන විදිහට මීටර් හයක වේල් එකක් තෝරගත්තු මෝඩයා මම. ඒ වේල් එක මට දීපු වදයක් එදා දවසෙම.

පල්ලියෙදි වෙච්ච ලොකුම අප්සට් එක තමයි ෆොටෝ ගහන කෙනා ෆාදර්ගෙන් බැනුම් අහපු එක. ඒ පූජාව අතරෙදි එහෙට මෙහෙට වෙවී ෆොටෝ ගහන්න ගිහින්. පල්ලිය ස්ටූඩියෝ එකක් කරගන්න එපා කියලයි ෆාදර් බැන්නෙ. මොනා උනත් ඒ මනුස්සයා අපි හන්දනෙ බැනුම් ඇහුවෙ කියන පසුතැවීම නම් තාමත් තියෙනවා.

කතෝලික චාරිත්‍ර අපේ අයට නුහුරුයි වගේම බෞද්ධ චාරිත්‍ර සජිත්ලගෙ අයටත් නුහුරුයි. ඒ නිසා පොඩි පොඩි දේවල් නොවුණාම නෙමෙයි. වෙඩින් වලදි මිනිස්සු පිස්සු කෙලින විදිහට ඒවා මොනාද.

සජිත් අපෙ තාත්තා එක්ක කතා කර කර ඉන්නකොට අපේ සීයා කෙනෙක් එතනට ඇවිත් තියෙනවා. ටිකක් සජිත් දිහා බලලා සීයා අහලා "මේ පුතා කවුද හොඳට දැකලා පුරුදුයිනෙ" කියලා. සජිත් හිනාවෙලා "සීයෙ මම තමයි මනමාලයා" කියලා. සීයටත් හිනහයිලු. "අප්පටසිරි. නිච්චි නැති උනානෙ" කියලා සීයා හෙමින් ගිහින් .

පෝරුවෙදි දෙවනි දවසෙ සාරිය අන්දවනවනෙ. ඒක දැන් අන්දවන්න කිවුවම ඉණ වටේ ගැටගහන්න සජිත්ට තේරෙන්නෙ නෑ. ඒ පාර කිව්වා එහෙනම් සාරිය කරට දාන්න කියලා. මේකා ඒක එක පැත්තකට දාලා සල්වාර් එකේ ෂෝල් එක වගේ අනිත් කරටත් දාන්න හදනවා. ඒ පාර අෂ්ඨක කියන කෙනා කිව්වා එක්කො සාරිය නවලා මෙයාගෙ අතට දෙන්නකො කියලා. අපි නිකන් පෝරුව උඩ කොමඩි ෂෝ එකක් පෙන්නනවා වගේ අනිත් කට්ටිය හිනා උනේ.

පෝරුවේ චාරිත්‍ර හරියටම විනාඩි හතලිහක් තිබ්බා. අනෙ අම්මේ විඳපු දුකක්. ඒ වෙලාව ගෙවිලා ඉවර වෙන්නෙම නෑ. කකුල් රිදෙනවා මදිවට ෆ්ලෑෂර් නිසා දාඩිය බේරෙනවා. අපි දෙන්න හෙමින් පටන් ගත්ත කයිය අපිටත් නොදැනීම සෑහෙන සංවාදයක් බවට පරිවර්තනය වෙලා තිබුණා. ජයමංගල ගාථා වෙලෙත් අපි දෙන්නගෙ කයිය. අම්මා රවාගෙන ඉන්නව දැක්කමයි මගෙ කට වැහුණෙ.

අපේ පොඩිම මල් කුමාරයට හිටපු කොලු පැටිය නම් පුදුම අණ්ඩපාලයෙක්. මූට කරන්න කියන්නෙ මොකද්ද ඒකෙ අනිත් පැත්තමයි කරන්නෙ. ෆෝටෝ වලට ඉඳලා එපාම උනාම ෆෝටෝ ගහන අයියට මූ කිව්වෙ නැද්ද "අනේ මේ ගහන පොටෝ එකක් එක පාර ගහලා ඉවරයක් කරනවද" කියලා. ඒ මනුස්සයත් හොල්මන් මුගෙ කටට. අන්තිමට කොල්ලට එපාම වෙලා එතනින් දුවලා ගියා. ඒ පාර කට්ටිය පෝලිමට මේකව අල්ලන්න පස්සෙන් දුවනවා. සජිත්, දෙවනි මනමාලයා, අනිත් මල් කුමාරයා, ෆොටෝ අයියා ඔක්කොම පෝලිමේ. මේකා දුවගෙන ගියේ ඒ මදිවට වැව පැත්තට. අන්තිමට කොල්ලගෙ තාත්තා දුවල ඇවිත් තමා අල්ලගත්තෙ. ඒකා එදා අපිට දීපු රැග් එකක්.

මල් කුමාරිට මල් පොකුර දීලා කිස් එකක් දෙන්න කිව්වම මේකා ඇඹරිච්ච ඇඹරිල්ලක්. කොල්ලගෙ මනමාල හිනාව තමයි ඔය තියෙන්නෙ.

කොහොමද හිනාව කොල්ලගෙ
දෙවනි දවසෙ වෙච්ච ලොකුම අවුල තමයි ෆොටෝ ගහන්න ගිහින් පරක්කු වෙලා හෝම් කමින් එක තිබ්බ හෝටලේට යන්න පැයක්ම පරක්කු වෙච්ච එක. මගේ නෑදෑයො අපිත් එක්කම යන්න ඕනෙ නිසා එයාලට අපි එනකල් මීගමු ටවුන් එකට වෙලා ඉන්න කියලයි කියලා තිබ්බෙ. පැයක්ම පරක්කු වෙලා යනකොට නෑයොන්ගෙ මූණු ටික බලන්න ලස්සනයි.

හැමදෙයක්ම හිනා වෙලා දරාගත්තා උනත් ඒ දරාගැනීම පුපුරලා ගියේ අම්මලා මාව සජිත්ලගෙ ගෙදරට ඇරලලා ආපහු යන්න හදද්දි. මම දන්න හැමෝම යනව නේද කියන හැඟීමත් නුපුරුදු පිරිසක් අතරෙ තනිවීම කියන හැඟීමත් හරිම දුකක්. මගෙ ආදරණීය තාත්තා. තාත්තා ඇවිත් මාව බදාගෙන අඬද්දි නම් කසාදය පැත්තක තියලා තාත්තගෙ අතේ එල්ලිලා ගෙදර යන්නම හිතුණා. නෑදෑයො ආපහු යන හැටි නොපෙනෙනකල්ම බලාගෙන ඉඳලා ආපහු හැරෙද්දි නම් දැනුනෙ පුදුම පාලුවක්. මේක කියවන කසාද බැඳපු සහෝදරියො වැඩි දෙනෙක් ඒ හැඟීම විඳලා ඇති.

ඒත් සජිත්ලගෙ ගෙදර අය පුදුම විදිහට මට ලෙංගතු උනා. දුවෙක් නැතුව හිටපු ඒ ගෙදර අය උණුසුම් විදිහට මාව පිළිගත්තා. සජිත්ගෙ අම්මා කිසිම වෙනසක් කරන්නෙ නැතුව මගෙ දෙවෙනි අම්මා උනා.

අපි දෙන්නටම රැකියාවට යන්න පහසු දුරකින් ගෙයක් අරගෙන දැන් ජීවත් වුනත් හැම සති අන්තෙකම අපේ දෙමවුපියන්ගෙ ගෙවල් දෙකෙන් එකකට යනවා. ඉස්සර සැහැල්ලුවෙන් ගතකරපු ජීවිතේට වගකීම් වල බර එකතු වෙලා. උයන්න ගෙවල් අස් කරන්න රෙදි හෝදන්න වැඩ කන්දරාවක් දවසට එකතු වෙලා. ඒත් අලුත් ජීවිතේ ඉතාමත්ම සුන්දරයි.

ප.ලි.:- මූණු පොතෙනුත් නිසූපගෙ පෝස්ට් එකෙනුත් සුභ පතපු හැමෝටම ස්තූතියි.

ඩූඩ් අයියා බලවත් විරෝධය දක්වලා තිබ්බනෙ වෙඩින් ෆොටෝ එක නොදැම්ම එකට. එහෙනම් මෙන්න එකට දෙකක්ම.



Sunday, January 6, 2013

අවුරුදු 66ක් පරණ තිළිණයක් ලදිමි


අලුත් අවුරුද්දෙ පලවෙනි පෝස්ට් එක. පහුගිය අවුරුද්ද බලද්දි ලියපු පෝස්ට් ගාන නම් හොඳටම මදි. මාසෙකට දෙකයි නැත්තම් තුනයි. වෙලාව නෑ කිව්වොත් ඒක නම් බොරු. හේතුව තමා කම්මැලිකම. 

අපේ ආච්චි, ඒ කියන්නෙ තාත්තගෙ අම්මගෙන් මට අපූරු තෑග්ගක් හම්බුනා ගිය සතියෙ. ආච්චි ඒක අවුරුදු ගානක් තිස්සෙ එයා ළඟ තියාගෙන ඉඳලා. මෙන්න මේකයි තෑග්ග.


සුප ශාස්ත්‍ර පොතක්. මේක මුද්‍රණය කරලා තියෙන්නෙ 1947. ඒ කියන්නෙ අවුරුදු හැට හයක් පරණ පොතක්. 



පොඩ්ඩක් කාවො කාලා විනාස වෙන්න ගිහින් තියෙන්නෙ. ඒත් මට ඒක හුඟක් වටිනවා. කියන්න බැරි තරම් සතුටක් දැනුනා ආච්චි මට මේ පොත දුන්නම. ඒකෙ කෑම වට්ටෝරු 1000ක් විතර තියෙනවා. බලමු 10ක් වත් හදන්න උත්සාහ කරන්න ඕනෙ. හරි ගියොත් බ්ලොග් එකෙත් දාන්නම්කො.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...